پیکره

بیان مسئله: سفال«رقه» گروهی از سفال هایی هستند که متعلق به دوره ایوبی در شمال سوریه است. بررسی سفال های بدست آمده از این منطقه، نشانگر ایجاد یک سبک ترکیبی در تزیینات که به طور کلی تأثیر گرفته از سفال بومی منطقه تحت عنوان «سفال های محلی کهن» است. نقش مایه پرنده به عنوان یکی از نقوش اصلی در هنر اسلامی، بخش قابل ملاحظه ای از سفال منقوش رقه را در قرن دوازدهم در دوره حکمرانی ایوبیان به خود اختصاص داده است که بیش از سایر نقوش، با اندیشه های هنرمند سوری مطابقت دارد. این نقش به سه شکل کلی، سایه نما به رنگ سیاه بر زمینه فیروزه ای در ترکیب با نقوش گیاهی استلیزه شده، به صورت حجم گرایانه و پرتزیین در سفال های زرین فام و مینایی و به شکل منفرد با نوع طراحی ابتدایی و ساده در تکنیک لکابی دیده می شود. این مقاله با انتخاب نقش پرنده و پرنده انسان، سعی دارد، خصوصیات این نقوش را در ظروف لعابدار رقه به عنوان تجلی گاه فرهنگ و هنر دوره ایوبی، مورد مطالعه قرار دهد. هدف: شناخت و آگاهی از  فرهنگ و هنر دوره ایوبی،  به عنوان بخشی از فرهنگ اسلامی روش پژوهش: روش این مقاله به شیوه توصیفی، تحلیلی است. داده ها به صورت موردی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته اند؛ گردآوری اطلاعات نیز به شیوه کتابخانه ای و اینترنتی است. یافته ها: هنرمندان سفالگر در نمایش نقش پرنده سه نوع نگاه ویژه را به کار گرفته اند؛ توجه به طبیعت و بازنمایی آن، نگاه نمادین و سمبلیک و ترکیب عناصر و موجودات با یکدیگر به همراه تکنیک های خاص ارائه، دستور زبان خاص سفال رقه را ایجاد کرده است.

بیان مسئله: با مقایسه نگاره گریز یوسف از اغوای زلیخا اثر کمال الدین بهزاد در نسخه ای مصور از  بوستان سعدی که در دوره پسین مکتب هرات کتابت و نگارگری شده است، با ابیاتی از بوستان سعدی که نگاره بدان اختصاص دارد، تفاوتی آشکار میان کلام سعدی و آنچه بهزاد در نگاره خود بدان پرداخته مبرز است، در حالی که در مطالعات پیشتر توجهی بدان نشده است. با دقت در این نگاره نشانه هایی از تأثیرپذیری بهزاد از مثنوی یوسف و زلیخای هفت اورنگ جامی می توان یافت. تأویل نکات عرفانی به کار رفته در این مثنوی نیازمند رسیدن به درکی صحیح از آیات سوره یوسف قرآن است. پرسش اصلی پژوهش آن است که علت بهره گیری بهزاد از رنگ های غالب لاجوردی و طلایی و نقوشی برآمده از هندسه مقدس و مشابه با تزیینات مساجد تیموری در نگاره بهزاد چه بوده است. چنانکه علی رغم موضوع نگاره که لحظه پرتنش گریز یوسف و قرار گرفتن او در مظان اتهام خیانت است، فضای نگاره فضایی روحانی است و از سوی دیگر کاملاً متفاوت با ابیاتی از بوستان سعدی است که در حقیقت، بدان تعلق دارد. هدف: مطالعه اصطلاح قرآنی «برهان رب» در قرآن کریم و هفت اورنگ جامی و تطبیق آن ها با نگاره بهزاد. روش پژوهش: مطالعه تطبیقی حاضر با رویکرد تحلیلی-توصیفی صورت پذیرفته و اطلاعات آن به شیوه کتابخانه ای جمع آوری گردیده اند. یافته ها: این پژوهش نشان داد که بهزاد متأثر از مفهوم برهان رب، نگاره را نه از سطح ظاهری داستان، بلکه از دیدگاه یوسف(ع) تصویر نموده است و درک تفسیر جامی از مفهوم برهان رب در سوره یوسف در مطالعه دقیق نگاره بهزاد راهگشاست.

بیان مسئله: مناره یکی از عناصر تزیینی- کاربردی ویژه در بناهای مذهبی است که پیشینه ای کهن در معماری ایران قبل از اسلام داشته است. در دوره سلجوقیان که یکی از ادوار مهم تاریخ ایران است در شهر اصفهان مناره هایی با ابعاد و اندازه های مختلف با تزیینات زیبای آجرکاری، کاشی کاری، گچ بری و کتیبه ها ساخته شده که عظمت و زیبایی خیره کننده ای را القاء می کنند. این مناره ها دارای کاربری های مختلف بوده و هر یک زمینه مناسبی را برای خلاقیت و هنرمندی بانیان و معماران آن فراهم نموده است. این پژوهش درصدد است که به این سؤال که طرح های تزیینی این مناره ها از چه نوع تزییناتی است؟ پاسخ دهد. هدف: شناخت آرایه های تزیینی مناره های دوره سلجوقی شهر اصفهان است روش پژوهش: روش انجام این پژوهش تحلیلی- تطبیقی و گردآورری اطلاعات به صورت ترکیبی (کتابخانه ای- میدانی) صورت گرفته است. یافته ها: نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که ایجاد بنای مناره در دوره سلجوقی در شهر اصفهان اهمیت روزافزونی یافته است و در اغلب مناره های بررسی شده طرح های تزیینی متنوعی با استفاده از تکنیک آجرکاری به اجرا درآمده است که علاوه بر جنبه کاربردی به لحاظ عناصر بصری زیباشناسانه حائز اهمیت هستند.

بیان مسئله: متغیری به نام رنگ به لحاظ هویت بصری و ادراکی و با توجه به کیفیت های تنوع، خوانایی و انسجام محیطی که مخاطب با آن مواجه می شود از مهم ترین عوامل تأثیرگذار در فضای شهری است. در حقیقت رنگ یکی از مهم ترین اجزا عناصر بصری در طراحی مبلمان شهری و نیز منظر شهری مطرح است. با توجه به آنچه گفته شد، مسئله این پژوهش بیان  نقش رنگ در فضای شهری منطقه کوی محتشم گرگان از نظر گروه های سه گانه مورد بررسی و رویکرد جذب گردشگر است. هدف: جستار پیش رو، با هدف بررسی نقش رنگ بر ساختار فیزیکی و بیرونی ساختمان ها به عنوان تأثیرگذارترین عامل بصری بر ایجاد احساس امنیت اجتماعی، ایجاد حس شادی و آرامش، بر ساکنین محله «کوی محتشم گرگان» انجام شده است. روش پژوهش: پژوهش پیش رو به روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و مطالعات میدانی صورت گرفته است. در راستای هدف پژوهش، به صورت موردی مصاحبه هایی با 30  نفر از ساکنان موجود در منطقه مورد پژوهش در سه گروه سنی مختلف، انجام شده است. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که افراد نوجوان با اشتیاق بیشتری از تغییرات رنگی ایجاد شده در فضای منطقه زندگی خود استقبال کرده اند. افراد جوان، زیبایی ایجاد شده در فضای محله را تغییری خوشایند دانسته اما بیان کرده اند که نیاز ساکنین این محله بسیار فراتر از رنگ های موقتی ایجاد شده در محیط است. گروه سوم  افراد میان سال، بسته به شرایط سنی و درک متفاوتی که از فقر و شرایط نامناسب زندگی اجتماعی در آن منطقه داشته اند، ضرورت وجود رنگ را در محیط زندگی شان بسیارکم احساس کرده اند و یا تظاهر به نادیده گرفتن رنگ در ایجاد حس آرامش و شادی و تأثیر مثبت آن بر ساختار زندگی خود داشته اند.

بیان مسئله: در  هنر جدید فضا و زمان از عناصر مهم مورد توجه هنرمندان این عرصه است. یکی از این هنرمندان «رومن اوپالکا» است که از این عناصر در آثار خود استفاده کرده است. در این میان مسئله این پژوهش، نخست طبقه بندی انواع هنر چندرسانه ای و سپس چگونگی بازنمایی دیداری و شنیداریِ فضا و زمان در آثار چندرسانه ایِ رومن اوپالکا است. هدف: هدف این پژوهش، شناسایی مفهوم فضا و زمان در آثار چندرسانه ای رومن اوپالکا به عنوان مورد مطالعه و تبیین تأثیر کیفیات بصری آثار چند رسانه ای این هنرمند است.  روش پژوهش: پژوهش حاضر به روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته و گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای است. یافته ها: اوپالکا با فعال کردن حوزه نشانه های نمایه ای چه به صورت دیداری و چه به صورت شنیداری، سعی در تقویت ارتباط هنر با جهان به شیوه ای شبه علمی دارد و آثار را از حوزه صرفاً توهمی بیرون می راند. اوپالکا با معطوف کردن توجه مخاطب و هنر به وجود و آگاهی، بر آن است تا حس بی اعتباری زمان را با ایجاد خوانش های چند وجهی فراهم کند. خوانش زمان در آثار اوپالکا به صورت خطی و غیر خطی است. همچنین فضا و زمان در آثار اوپالکا سیال و پویا و دارای مفاهیمی استعاری نظیر مفهوم مرگ و میرایی است.

بیان مسئله: نشان های دانشگاه های هر کشور،  بازنمای بخشی از فرهنگ بصری آن کشور است. نشان دانشگاه هنر تهران، نمونه ای از این دست است که در عین سادگی به اعتبار جامعیت معانی نیازمند تحلیل، نقد و رمزگشایی است. در این پژوهش مشخصاً به سوال زیر پاسخ داده می شود. نشان دانشگاه هنر تهران چه میزان از معانی را در خویش گردآورده است و مخاطب را به چه مفاهیمی ارجاع می دهد؟ هدف: رمزگشایی نشان دانشگاه هنر تهران به منظور شناخت معنایی  نشانه های  فرهنگی ایرانی روش پژوهش: روش این پژوهش،  توصیفی تفسیری؛ شیوه گردآوری اطلاعات ترکیب کتابخانه ای و میدانی  ابتدا بر پایه مصاحبه با طراح، سیر تکوینی آفرینش آن مرور خواهد شد؛ سپس بر پایه الگوی «ادموند بورکه فلدمن» طی چهار گام (توصیف، تحلیل فرمی، تفسیر و ارزیابی) نقد و تحلیل می گردد. یافته ها: اگر این نشان را تصویر تلقی کنیم با یک فرم انتزاعی ارگانیک روبه رو هستیم که حس پرواز را تداعی می کند و اگر از منظر خوش نویسی بدان بنگریم، نقطه نستعلیق و کسره ا ی در ذیل آن، نشانی نوشتاری را نمایش می دهد. ایجاز تصویری و معنایی این نشانه سبب شده از جنبه نمادین فراتر رود و به مرزهای رمز و اشاره وارد شود؛ با مرور نمونه های در دسترس از نشان دانشگاه های شاخص کشور می توان دریافت، طراحی این نشان، رویکرد متفاوتی  را نسبت به نشان های دانشگاهی پیش روی طراحان نهاده و بر طراحی تعدادی از نشان های دانشگاهی کشور تأثیر مستقیم داشته است.