فیلترهای جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۱٬۳۰۱ تا ۱٬۳۲۰ مورد از کل ۱٬۶۶۱ مورد.
درامهای تاگور
ویرجینیاوولف و هزار توی ذهن نویسنده نگاهی به رمان ارلاندو
حوزه‌های تخصصی:
دو در خروجی
اگر شکستهایمان را فراموش نکنیم زنده نمی مانیم (یادداشت های روزانه جان اشتین بک هنگام نوشتن رمان شرق
رافایل آلبرتی شاعر دریا، مردم و آزادی
حوزه‌های تخصصی:
مرثیه
حوزه‌های تخصصی:
داستانهای ژاپنی
حوزه‌های تخصصی:
شاعرانی از کشور اسپانیا و رومانی
منبع:
شعر بهار ۱۳۸۳ شماره ۳۵
حوزه‌های تخصصی:
در تصویر خویشتن
منبع:
بخارا بهار ۱۳۸۵ شماره ۴۹
حوزه‌های تخصصی:
کارلوس فوئنتس
داستان های چخوف
La parodie du nom et du caractère des personnages réalistes chez Queneau(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه‌های تخصصی:
L'œuvre de Queneau s'apparente à une mosaïque de parodies et de voix polyphoniques. Texte qui a fait du jeu ludique et de l'humour son principe esthétique et qui se situe entre le déclin du réalisme et du naturalisme et l'essor du Nouveau Roman. C'est ainsi que le personnage quenien reçoit également une identité hybride, entre son caractère vraisemblable et réaliste et son déconstruction ultérieur. Il semble être le produit mixe d'un réseau complexe des textes parodiés. Or, ce palimpseste vertigineux, aussi bien que cet usage généralisé de la parodie, sont loin d'être gratuits ou même secondaires. Il semble que derrière ce jeu, un exercice de discernement hautement signifiant se cache. Dans cet article, choisissant comme corpus, les deux œuvres exemplaires de Queneau –Le Chiendent et Les Fleurs Bleues- qui présentent le même goût de la parodie, nous essayerons d'expliquer les procédés par lesquels le nom et le caractère du personnage quenien se construisent et se déconstruisent respectivement. Nous cherchons aussi de trouver le sens qu'un jeu parodique pourrait apporter à l'œuvre de Raymond Queneau.
مسیر آب در مائده های زمینی(مقاله علمی وزارت علوم)
منبع:
قلم ۱۳۸۵ شماره ۳
حوزه‌های تخصصی:
"مائده های زمینی قبل از هر چیز نوعی ستایش زندگی زمینی است که در جستجوی بهشتی خاکی که در آن انسان به آسایشی ابدی برسد سرگردان است. ولی ژید که اسیر در دام تضادهای درونی خویش است گویی این سرزمین بهشتی را به سادگی نمی تواند بیابد. او اجبارا بین قطب های مخالف و متضاد سرگردان می گردد، قطب هایی از دنیای حس و از دنیای نامریی متافیزیک، تا شاید عناصر ملموس و بنیادینی که بتوانند نوعی هماهنگی و همخوانی در خواسته های درونی وی و انتظاراتش برای ساختن بهشت آرمانی این زمینی را برآورده سازند، بیابد.
مسیر جستجوی این بهشت آرمانی زمینی، مسیر زنجیرهای از رویاهای شاعرانه است که به پایانی خوش با افقی جهان نگر و به وحدت کل اجزا در کلمه ای واحد می انجامد: جز واحد."