درخت حوزه‌های تخصصی

The present study is an attempt to find out whether there is a significant relationship between EFL teachers’ Big Five personality traits and their self-concept. In addition, ittried to examine if there is any significant relationship between teachers' teaching experienceand their self-concept. 112 EFL teachers participated in this study. They were asked to complete NEO Five Factor Inventory and Teacher Self-concept Evaluation Scale. Data were analyzed using Correlation, Multiple Regressions, and ANOVA. Results indicated thatself-concept was significantly correlated with four components of the Big-Five personality traits.It was positively related with ""Neuroticism"", ""Openness to experience"" and ""Conscientiousness"", but negatively related with ""Agreeableness"". It was also revealed that there was not any statistically significant difference among the three groups (low, mid, and high experience EFL teachers) with respect to their self-concept. The overall results of the study were discussed, and the implications for policy and practice were made.

Almost in every stage of their language learning process, the learners have motivation for what they do and receive a negative or positive feedback for it. The current study was after finding the would-be effect of motivation on 58 elementary EFL learners’ pronunciation gains successive to teacher and peer oral corrective feedback. To this aim, two intact groups at elementary level of proficiency were employed as the study participants, each of which was exposed to treatment through one type of oral corrective feedback (either teacher or peer feedback type) following the initial administration of a tailor-made recognition test of pronunciation. Thus, following pretest, an adopted motivation questionnaire was assigned to participants in both groups to gauge their motivation type (intrinsic or extrinsic) in learning a foreign language. Subsequent to the treatment applied via teacher and peer corrective feedback methods, the posttest was administered to all the study participants. The oral corrective feedback was utilized to provide implicit instruction to the EFL learners regarding their pronunciation at the segmental level. The results revealed that no statistically significant difference existed between the two groups regarding their pronunciation enhancement. Thus, it was indicated throughout the research that neither learners’ motivation type nor the corrective feedback type offered by the study played a significant role in ameliorating learners’ performance on pronunciation posttest. The issue problematized in the current study may help teachers rethink the way they provide corrective feedback in their classes, and be more vigilant of and sensitive to the preferred ways of feedback provision on the part of learners in the light of motivational and attitudinal factors.       Keywords: motivation; second language pronunciation; oral corrective feedback   جستاری درباره تاثیر انگیزه یادگیرندگان بر بهبود تلفظشان در سایه دریافت بازخورد اصلاحی از معلمان و همکلاسان   یادگیرندگان زبان در هر مرحله از فرایند یادگیری از انگیزه برای آنچه انجام می دهند برخوردار بوده و بازخورد مثبت یا منفی در قبال آن دریافت می کنند. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر انگیزه زبان آموزان سطح مقدماتی بر بهبود تلفظشان بدنبال اجرای جلسات بازخورد اصلاحی شفاهی بود. بدین منظور در ابتدای کار دو گروه از زبان آموزان سطح مقدماتی انتخاب گردیده و پس از اجرای پیش آزمون تلفظ، هر کدام به یکی از دو شیوه بازخورد اصلاحی (از طریق معلم و یا همکلاسان) مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین جهت تعیین نوع غالب انگیزش زبان آموزان (درونی یا بیرونی)، پرسشنامه انگیزش توسط محققان ارائه گردید، و در انتهای کار پس آزمون تلفظ از فراگیران به عمل آمد. گفتنی است بازخورد اصلاحی شفاهی با هدف اجرای آموزش غیر مستقیم تلفظ به زبان آموزان صورت گرفت. بر پایه نتایج حاصله، هیچ تفاوت معناداری در میزان پیشرفت زبان آموزان دو گروه در پس آزمون مشاهده نگردید. بنابراین محققان از یافته های تحقیق حاضر اینگونه استنباط نمودند که نه نوع بازخورد اصلاحی ارائه شده و نه نوع انگیزش زبان آموزان هیچکدام تاثیر عمده ای در ایجاد تفاوت معنادار بین عملکرد دو گروه در پس آزمون تلفظ نداشتند. در نهایت چنین به نظر می رسد که نتایج پژوهش حاضر می تواند به معلمان کمک کند تا در نحوه ارائه بازخورد اصلاحی در کلاس تجدید نظر نموده و نسبت به ترجیحات زبان آموزان در این خصوص با توجه به انگیزه و نگرش های آنان آگاهانه تر و دقیق تر عمل نمایند.   کلید واژگان:انگیزش، تلفظ در زبان دوم، بازخورد اصلاحی شفاهی

Despite the general findings that address the positive contribution of teaching pragmatic features to interlanguage pragmatic development, the question as to the most effective method is far from being resolved. Moreover, the potential of literature as a means of introducing learners into the social practices and norms of the target culture, which underlie the pragmatic competence, has not been fully explored. This study, then, set out to investigate the possible contribution of plays, as a medium of instruction, to the pragmatic development through either explicit or implicit mode of instruction. To this end, 80 English-major university students were assigned to four experimental groups: two literary and two nonliterary groups. One of the literary groups (Implicit Play) received typographically enhanced plays containing the speech acts of apology, request, and refusal and the other (Explicit Play) received the same treatment in addition to the metapragmatic instruction on the acts. The medium of instruction for the nonliterary groups were dialogs containing the given functions; they were also given either enhanced input (Implicit Dialog) or input plus metapragmatic information (Explicit Dialog). Analyses of the four groups’ performance on a Written Discourse Completion Test (WDCT) before and after the treatment did not show any advantage for the literary medium, i.e., there was no significant difference between literary and nonliterary groups. It was rather the mode of instruction that mattered most, where explicit groups outperformed their implicit counterparts. These findings indicate that even though implicit teaching, that is, exposure to enhanced input followed by some awareness-raising tasks, is effective in pragmatic development, it cannot contribute so much to learning as can the explicit instruction

مطالعه حاضر به پردازش بندهای موصولی مبهم توسط فارسی زبانان فراگیر انگلیسی به عنوان زبان دوم که دارای درجات متفاوتی از ظرفیت حافظه فعال و تسلط به زبان انگلیسی هستند می پردازد. بندهای موصولی مورد مطالعه از آن جهت مبهم هستند که میتوانند به یکی از دو عبارت اسمی ماقبل خود اشاره کنند. هدف اصلی مقاله بررسی تاثیر معنا بر نحوه رفع ابهام این گونه جملات می باشد. بدین ترتیب رابطه معنایی بین فاعل/فعل عبارت اصلی و یکی از دو عبارت اسمی که قبل از بند موصولی آمده اند ایجاد شد. طبق پیش بینی مدل انتشار فعال سازی، احتمال این که عبارت اسمی که به واسطه ارتباط معنایی با فاعل/فعل در ذهن فعال شده به عنوان مرجع بند موصولی انتخاب شود بیشتر خواهد بود. نتایج دو آزمایش صورت گرفته نشان داد که ارتباط معنایی نقشی در رفع ابهام بندهای موصولی ندارد. بلکه فارسی زبانان فراگیر انگلیسی تحت تاثیر اطلاعات نحوی جمله میباشد. همچنین نتایج نشان داد که ظرفیت حافظه فعال افراد به میزان معناداری با نحوه ابهام زدایی از این گونه جملات ارتباط معکوس دارد.

Although uninterpretable features are claimed to be an area of difficulty for EFL learners, they are still one of the less explored areas of research in the field of L2 pedagogy. The present study sought to investigate the impacts of two techniques, namely contrastive analysis and dictogloss on EFL learners’ mastery of resumptive pronouns, an uninterpretable feature absent in English relative clauses but present in most Persian ones. To this end, 77 elementary EFL learners with similar background in English were selected and assigned to three groups: one control and two experimental. Before and after the instruction the participants were administered a 50-item Grammaticality Judgment test and a 20-item translation test which had been developed and validated for use in this study. The results showed that all three groups had significant progression after the treatments, but the comparison among the groups indicated no statistically significant difference. This may suggest that L2 exposure had a more important role in the participants’ performance than the instruction type (contrastive analysis and dictogloss). The findings seem to support the importance of exposure to such L2 structures over time and that instruction cannot always accelerate acquisition.

مطالعه حاضر به بررسی نمود تخصص در تدریس معلمان انگلیسی در محیطهای رسمی آموزشی ایران پرداخته است. به طور خاص این تحقیق با این هدف شکل گرفت که نشان دهد چطور معلمان زبان انگلیسی در دبیرستانها و اساتید زبان عمومی در یک دانشگاه دولتی ایران خصوصیات تخصص در تدریس را آشکار میسازند. این تحقیق همچنین به مقایسه خصوصیات تخصص در تدریس معلمان و اساتید تازه کار و باتجربه در دبیرستان و دانشگاه پرداخته است. به این منظور طی یک تحقیق کیفی، 10 معلم دبیرستان و 10 استاد دانشگاه به صورت هدفمند برای مشاهده و مصاحبه انتخاب شدند. هر گروه شامل 5 معلم تازه کار و 5 معلم با تجربه بود. بعد از 3-2 جلسه مشاهده کلاس درس معلمان (به عنوان منبع اصلی داده ها) و یک جلسه مصاحبه با همه شرکت کنندگان، همه موارد و نمونه های تخصص در تدریس معلمان استخراج شد. این نمونه ها بعدا به صورت 6 نوع تخصص در تدریس طبقه بندی شدند: تخصص در مدیریت، تخصص در ایجاد انگیزه و ارائه راهنمایی و بازخورد، تخصص آموزشی، تخصص در شناخت مفاهیم، تخصص در ایجاد ارتباط بین موضوعات مختلف درسی و تخصص در مدیریت چالش ها. سپس جدولی طراحی شد که شامل همه انواع تخصص در تدریس و نمونه ها و مثالهای هر کدام بود (که از گزارشات مشاهدات و هم چنین از ادبیات موضوع استخراج شده بود). داده ها برای هر کدام از معلمان دوباره به صورت دقیق مورد بررسی قرار گرفت و مواردی که در تدریس عملی آنها وجود داشت در جدول علامت گذاری گردید. قدم بعدی مطالعه دقیق الگوهای تخصص در تدریس برای هر گروه از معلمان بود. تحلیل داده های جمع آوری شده نشان داد که تخصص در تدریس به صورت تقریبا مشابهی در تدریس عملی معلمان 4 گروه نمود پیدا کرده بود. سه گروه یعنی معلمان با تجربه دبیرستان و اساتید تازه کار و با تجربه دانشگاه موفقیت 100 درصدی را در حداقل یکی از انواع تخصص در تدریس نشان دادند که مربوط به ایجاد ارتباط در بین موضوعات درسی بود. این نوع تخصص تدریس برای معلمان تازه کار دبیرستان تنها 60 درصد بود. اساتید با تجربه دانشگاه تنها گروهی بودند که در دو نوع از تخصص یعنی تخصص در شناخت مفاهیم و ایجاد ارتباط بین موضوعات درسی به موفقیت کامل (100 درصدی) رسیدند. و معلمان تازه کار دبیرستان تنها گروهی بودند که در هیچ کدام از انواع تخصص در تدریس موفقیت کامل 100 درصدی را به دست نیاوردند.

Abstract in every research paper has always been functioning as an attention-grabber which can encourage readers to keep reading the research or to dissuade it. Although abstracts are believed to play an important role in distributing the research findings, few studies have been done to evaluate the rhetorical organization of thesis abstracts, especially in the field of Teaching English as a Foreign Language (TEFL). Thus, the purpose of the present study was to analyze the rhetorical moves of the MA thesis abstracts written from 1988 to 2015 in the field of TEFL in Allameh Tabataba’i University (ATU), an Iranian university. To this end, 300 MA thesis abstracts were analyzed based on Hyland’s (2000) rhetorical move framework. To track the rhetorical move trends of the thesis abstracts and for the ease of analysis, they were analyzed in three time intervals. The results revealed that while in the first interval (1988-1997) the most frequent rhetorical moves were the “Purpose”, “Method”, and “Product”, in the other two intervals (1998-2007 and 2008-2015) the “Purpose” was the most used rhetorical move. In addition, the least frequent rhetorical moves were the “Introduction” and “Conclusion” for the three intervals. The findings, on top of these, indicated that the rhetorical move patterns of thesis abstracts moved from Purpose-Method-Product (P-M-Pr) to Introduction-Purpose-Method-Product-Conclusion (I-P-M-Pr-C). That said, it can be concluded that in the examined thesis abstracts, the highest average of information was provided on the “Purpose” of the study, while the other moves, especially the conclusion move, was not deemed important; moreover, an increasing rate of information provision was detected on the “Method” and “Product” moves. This research bears some implications for L2 learners to better know their community of practice and writing instructors to prepare genre-based writing materials.