سبک شخصیت پردازی در دراماتورژی سریال روزگار قریب
آرشیو
چکیده
هدف: هدف از این پژوهش کشف سبک شخصیت پردازی سریال روزگار قریب، و به عبارت دیگر نحوه تبدیل شخصیت های تاریخی به شخصیت هایی دراماتیک در این سریال است.روش : روش تحلیل در این پژوهش تحلیلی توصیفی با رویکرد نئوفرمالیستی است.یافته ها: در این سریال، شخصیت قهرمان در پنج دوره سنی قرار می گیرد و سفر شخصیت در این پنج دوره با استفاده از نریشن به پیش می رود. ضدقهرمان، در این سریال، بیماری به معنای عام است و در قسمت های مختلف، به فراخور حال، جلوه هایی از این بیماری چونان سرطان، وبا، و حتی بیماریِ ذهنی روانیِ جهل مردمان در مقام ضدقهرمان بروز پیدا می کنند. افزون بر این، از شخصیت های فرعی (مکمل و متضاد) برای نشان دادن ابعاد بیشتری از شخصیت قهرمان و سرگذشتش استفاده می شود. گفتار شخصیت ها نیز بر اساس فرهنگ و موقعیت زمانی روایت شکل گرفته است.نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق، بر مبنای محتوای دلالت گر این مسئله استنتاج می شود که عیاری با استفاده از شخصیت پردازی در ابعاد مختلف سعی در نزدیک شدن به واقعیت خارجی را داشته است و ازاین رو همه تلاشش را کرده است تا از هرگونه جلوه گری در نقش ها و بازی ها جلوگیری کند. بدین سان، سبک شخصیت پردازی او در تبدیل تاریخ به درام سبکی مستندگونه شبیه به نئورئالیسم ایتالیا است.The Character Development Style in the Dramaturgy of the TV Series "Roozegar-e Gharib"
Objective: The aim of this research is to explore the character development style in the historical drama series "Roozegar-e Gharib", and more specifically, how historical figures are transformed into dramatic characters in this series.Method: The research method used in this study is descriptive analysis with a neo-formalist approach.Findings: In this series, the hero character is placed in five age periods, and the character's journey in these five periods is narrated through the use of narration. In this series, the anti-hero is a disease in the general sense, and in different parts, aspects of this disease such as cancer, plague, and even the disease of people's ignorance are manifested depending on the situation. In addition, secondary characters (complementary and opposing) are used to show more dimensions of the hero character and his fate. The characters' speech is also shaped according to the culture and temporal situation.Conclusion: Based on the research findings, it can be inferred that Kianoush Ayari has tried to approach external reality by using character development in various dimensions and has tried to prevent any superficiality in roles and games. Therefore, his character development style in transforming history into drama is documentary-like and similar to Italian surrealism.
تبلیغات
