امیرمؤمنان علی علیه السلام در ادامة خطبه نورانی خود، پنج نشانة دیگر شیعة واقعی پرهیزگار را این گونه معرفی می کنند: «یَعْفُو عَمَّنْ ظَلَمَهُ، وَ یُعْطِی مَنْ حَرَمَهُ، وَ یَصِلُ مَنْ قَطَعَهُ، قَرِیبٌ مَعْرُوفُهُ، صَادِقٌ قَوْلُهُ، حَسَنٌ فِعْلُهُ، مُقْبِلٌ خَیْرُهُ، مُدْبِرٌ شَرُّهُ، غَائِبٌ مَکْرُه» ؛ از کسی که به او ستم کرده است، درگذرد؛ و بر کسی که او را محروم کرده، دست کرم گشاید؛ و با آن کس که خویشاوندی او را بریده است، صلةرحم کند. خوبی ها و احسانش نزدیک و زبانزد، و گفتارش راست، و کردارش نیکو است و به کارهای خیر روی آورد و کار ناپسند از او دیده نشود و از مکر و حیله به دور باشد. این مقاله شرح استاد برای کلام امیرمؤمنان علیه السلام است، به تفصیل شاخص ها و مصادیق هریک از این نشانه ها را شرح می دهند.
