علوم خبری

روزنامه نگاری توسعه از دهه 1980 به بعد به صفاتی همانند بانی ملت-دولت، کارگزاران تقویت کننده دولت، حافظان شفافیت، مزین شده است. در همین راستا، هدف مقاله حاضر، واکاوی تأثیر متقابل روابط دولت-رسانه بر روند روزنامه نگاری توسعه و تأثیر آن بر فرآیند دموکراسی سازی ترکیه است. چارچوب نظری پژوهش حاضر، مبتنی بر «روزنامه نگاری توسعه» بوده و از روش «ردیابی فرآیند» بهره برداری شده است. در ترکیه، رابطه دولت و رسانه به ندرت در قالب رویکرد «خیرخواهی اقتدارگرا» که به ضرورت همکاری رسانه ها و دولت تأکید دارد، استوار بوده است؛ معهذا جریان مطبوعات به ویژه «روزنامه نگاری توسعه» توانسته است در بزنگاه های تاریخی نقش روشنفکری حرفه ای را بازی کند و انرژی لازم برای جنبش های اجتماعی را فراهم نماید. آغاز این روند، به دوره ی ورود ترکیه به سیستم چندحزبی در سال 1945 برمی گردد؛ دوره ای که زمینه ی تحولات شگرف در حوزه مطبوعات شکل گرفته بود اما در ادامه به جهت رویه ی تمامیت خواهی ساختار حاکم(سال های 1950)، ناقص باقی ماند. در دهه ی 1960، علی رغم کودتای نظامیان، به دلیل تصویب قانون اساسی لیبرال، مطبوعات ترکیه با یک فضای سیاسی تکثرگرا مواجه شدند و بدین ترتیب بار دیگر زمینه برای نقش آفرینی مطبوعات در رشد افکار و جریانات فراهم گشت. در دهه 1970 به جهت کودتای نظامیان، مطبوعات با موانع سخت مواجه شدند اما با تغییرات ساختاری -کیفی سال های 1980، مجدداً عرصه ی روزنامه نگاری رونق گرفت. دهه ی 1990 متأثر از نظام سیاسی آنارشیک وار، عرصه مطبوعات هم یک دوره ی پر از تشتت را تجربه کرد. از سال های 2003 تاکنون هم، جریان مطبوعات به غیر از یک دوره روند صعودی (2003 تا 2007) به جهت کاهش روند دموکراسی سازی، تغییر هدف دار برخی از مفاد قانون اساسی و  تغییر نظام سیاسی از پارلمانی به ریاستی، فضای رشد و توسعه روزنامه نگاری توسعه به مراتب محدود شده است.

هدف از انجام این تحقیق که با روش دلفی انجام شده است، شناخت و شناسایی تغییرات قانون مطبوعات در آینده با توجه به شکل گیری روزنامه نگاری شهروندی است. با توجه به تحولاتی که فناوری های جدید ارتباطی و اطلاعاتی در همه زمینه ها و به ویژه در عرصه مطبوعات کاغذی و دیجیتالی به وجود آورده اند از جمله خبرنگار شهروندان، ضرورت بازنگری و تغییر قانون مطبوعات در ایران مطرح شده است. در این تحقیق، محقق با انجام سه مرحله مصاحبه عمیق و پرسش گری موفق شد 18 گزاره که تببین گر توافق سرآمدان حقوق مطبوعات، روزنامه نگاران و استادان دانشگاه است رامشخص سازد. مهم ترین یافته ها بیانگر آن است که قانون فعلی مطبوعات باید تغییر یابد. بهترین نظام حقوقی برای مطبوعات ایران، نظام تنبیهی است. حتی اگر قانون تغییر کند اما ضمانت اجرایی نداشته باشد، چیزی تغییر نخواهد کرد. پس قانون گرایی و اجرای آن نیز یک اصل مهم است که باید تغییردهندگان قانون بدان توجه داشته باشند. یکی دیگر از تغییرات مورد نظر در قانون مطبوعات، تصویب قانون جامع نظام رسانه ای کشور است که در برگیرنده همه رسانه ها اعم از مکتوب، شنیداری و تصویری و یا چندرسانه ای است.

پژوهش حاضر با هدف بررسی چگونگی استفاده از تاکتیک های روانی رسانه ملی در ایجاد کرونا هراسی از دیدگاه شهروندان، در محدوده سکونت شمالی، جنوبی، شرقی و غرب تهران در بین 384 نفر با روش خوشه ای چند مرحله ای و ابزار پرسشنامه محقق انجام شده است. یافته ها نشان می دهد، بیشتر پاسخگویان زنان 35 سال به بالا، درشرق تهران و بیکار که میزان استفاده از رسانه در طول شبانه روز یک ساعت و کمتر از یک ساعت با توجه به موضوع بهداشتی و سلامت به تلویزیون هستند. یافته های استنباطی نیز نشان می دهد، استفاده از تاکتیک های روانی از جمله شفاف سازی و بزرگنمایی و نوع برنامه ها ، ارائه اخبار نادرست، اعتماد به تلویزیون، در بین شهروندان تهرانی و ایجاد هراس از ابتلا به کرونا نقش دارد،. این تاکتیک های کاربردی با مقدار متوسط انزوا طلبی، افسردگی، ناراحتی ها و اختلال های خواب برای شهروندان دارد که می تواند، منجر به مخاطب گریزی شود.

در عصر جهانی شدن که با تحولات پرشتاب عصر جدید و ورود و نفوذ فناوری های جدید اطلاعاتی و ارتباطی رو به رو هستیم، مدیران سازمان های رسانه ای برای بقا و پیشتاز بودن درفضای به شدت رقابتی موجود، ناگزیر به استفاده از فناوری های جدید اطلاعاتی و ارتباطاتی هستند. اگرچه این فناوری ها، تحولی جدی دربازار سازمان های رسانه ای ایجاد کرده اند، اما همچون پذیرش هر امر جدیدی با دشواری ها و پیچیدگی هایی هم همراه است هدف این مقاله، شناسایی عوامل بازدارنده در پذیرش فناوری های جدید اطلاعاتی و ارتباطی در بین مدیران سازمان های رسانه ای است. این پژوهش از نظر نوع تحقیق یک پژوهش کیفی محسوب می شود. نتایج با روش دلفی و از طریق مصاحبه عمیق با 23 نفر از مدیران سازمان های رسانه ای با استراتژی اکتشافی احصا شده و از نظر هدف، یک تحقیق کاربردی است. در نتیجه، علاوه بر عوامل فردی، تفاوت های جمعیت شناختی از جمله سن، جنسیت، تجربه و قابلیت های ذهنی افراد در کنار عوامل سازمانی و زمینه های فرهنگی، در پذیرش یا عدم پذیرش و استفاده از فناوری های جدید اطلاعاتی و ارتباطی، تأثیرگذارند.از جمله عوامل فردی، نگرش و هنجار ذهنی مدیران سازمان های رسانه ای در پذیرش ی ک ن وآوری در کنار تصویر ذهنی ای که مدیران از رویت پذیری نتایج به دست می آورند، از اهمیت زیادی برخوردار است. اضطراب رایانه ای، برداشت ذهنی از افزایش هزینه های مالی، به خطر افتادن امنیت و نبود پشتیبانی فنی لازم نیز از عوامل بازدارنده در استفاده از فناوری های جدید اطلاعاتی و ارتباطی هستند.

هدف از انجام این پژوهش ارائه مدل کسب و کار پادکست های ایرانی می باشد.  جامعه آماری فعالان حوزه پادکست هستند. تحلیل داده های حاصل از مصاحبه ها با استفاده از تحلیل مضمون و کدگذاری به وسیله نرم افزار MAXQDA انجام گرفت و نتایج نشان داد که مفهوم مدل کسب وکار پادکست پتانسیل های فراوانی دارد که هنوز کشف نشده است. صنعت پادکست در ایران درآمدزایی چندانی ندارد چراکه بخش زیادی از تولیدکنندگان و فعالان این صنعت با اهدافی غیر از درآمدزایی اقدام به تولید پادکست می کنند. بر اساس نتایج بررسی تعداد اندکی از پادکسترهایی که در این حوزه به درآمدزایی رسیده اند اغلب از طریق الگوی اسپانسری و تبلیغات کسب درآمد می کنند. بیشترین هزینه های پادکست به سرویس دهنده و هاوست(میزبان) مربوط است و بعد از آن هزینه بعضی از کارهایی که توسط پادکستر برون سپاری می شود مانند طراحی پوستر، ادیت صدا، نوشتن متن و مدیریت اکانت های (صفحه ها)شبکه های مجازی پادکست. اصلی ترین و معمول ترین کانال درآمدی برای پادکست ها داشتن اسپانسر است. به نظر می رسد صنعت پادکست در ایران در وهله اول نیاز به مدیریت اعتبار دارد تا بتواند ادراک مشتریان را از برند خودارزیابی کند و شهرت پادکست را بهبود ببخشد و وفاداری مخاطبان را حفظ کند و از آن ها بازخور دریافت کند. به شهرت و اعتبار دست یابند تا بازار رقابتی شکل بگیرد و درآمدزایی صورت گیرد.

از آنجا که رفتارهای ما «موقعیت ها و نقش های» ما را هدایت می کنند، هر شخص در شکل دادن به آنچه که هر لحظه می تواند اتفاق بیافتد توانمند تصور می شود. به زبان دیگر «واقعیت» یک امر ثابت نیست که ما بتوانیم آن را تصور کنیم، جمله «ساخت اجتماعی واقعیت» فرآیندی را معین می کند که در آن مردم با خلاقیت های خودشان، واقعیات را از طریق تعامل اجتماعی شکل می دهند. این ایده بستگی به پارادایم تعاملی سمبلیک بنیاد جامعه شناسی دارد. واقعیت اجتماعی آن چیزی است که در کنش های افراد، گفت و گوها و در ارتباطات چهره به چهره و یا از طریق رسانه ها و یا ترکیبی از آن ها به صورت مستمر ساخته و پرداخته می شود و جلوه های زیادی دارد. کودکی، بزرگسالی، بیماری، سلامتی، زن، شوهر، ازدواج، طلاق، قانون، عدالت، خبر، رسانه ،روزنامه، و موضوعات فراوان دیگر، به صورتی اجتماعی ساخته می شوند به صورت های اجتماعی تغییر می کنند و به صورت های اجتماعی ناپدید می شوند. (دهقان، علیرضا، همشهری شنبه 20فروردین 1398 ) در این مقاله سعی بر آن است که به تعریف و توضیح ساخت اجتماعی واقعیت و نظریه برساخت اجتماعی پرداخته شود.