درخت حوزه‌های تخصصی

تمرینات هوازی درآب که به اشکال مختلف دویدن ،پریدن وراه رفتن قابل اجراست،نتایج منحصر له فردی به دنبال دارد. تمرینات دویدن درآب ،به سه صورت دویدن درآب کم عمق،دویدن در آب عمیق بدون وسیله ی شناوری ودویدن درآب عمیق به کمک وسایل مخصوص شناورسازی اجرا می شود.دراین تحقیق،22 دختر غیر ورزیده ی دبیرستانی با میانگین سنی 82/0? 42/15 ، دردو گروه تجربی وشاهد ،پیش آزمون وپس آزمون ارزیابی توان هوازی ،ترکیب بدنی ،وزن ودو540 متر راانجام دادند.گروه تجربی با قرار گرفتن در آبی به عمق 70 درصد ارتفاع قد،برنامه ی تمرینی خود را با تکار سه روز درهفته آغاز کرده وبه مدت 18 هفته ادامه دادند. زمان دویدن درآب از20 دقیقه شروع شده وبه ترتیب هر جلسه یک دقیقه به آن اضافه شده به وری که درروز آخر،مدت زمان تمرین به 37 دقیقه رسیده است.میانگین درجه ی حرارت آب درطی جلسات تمرین نسبتاًثابت وبرابر2? 27 درجه ی سانتی گراد بوده است.نتایج به دست آمده عبارتند از:افزایش معنی دار7/4 درصدی مطلق ،کاهش معنی دار7/1 درصدی وزن بدن،کاهش معنی دار 5/6 درصدی چربی بدن وکاهش معنی دار 8/12 درصدی رکورد دو540 متر. درمجموع ،با توجه به نتایج تحقیقات انجام شده ،هدف از انجام تمرینات هوازی درآب،نوع تمرینات را مشخص می سازد:اگر هدف از انجام تمرینات ،حفظ آمادگی قلبی –عروقی ورزشکاران آسیب دیده وگروه های خاص می باشد،بهتر است که تمرینات درقسمت عمیق استخر،به کمک وسیله ی شناور سازی یا بدون آن انجام شود .اگرهدف از انجام تمرینات،افزایش افراد می باشد،بهتر است که تمرینات ،در قسمت کم عمق استخر وباحفظ الگوی دویدن در خشکی انجام گیرد.

آیا گرم کردن می تواند تاثیر زیادی در میزان قدرت عضلات فرد دریک جلسه تمرین یا مسابقه به وجود آورد؟ گرم کردن اعم از فعال ، غیر فعال ،تا چه حد موجب بهره گیری بیشتر از یک برنامه ی تمرینی خاص می شود ؟ رونشدن این نکات کمک می کند تا هرچه بهتر بتوانیم از برنامه های گرم کردن در فعالیت های ورزشی وتوانبخشی بهره بگیریم .برای اجرای تحقیق 40 نفر از دانشجویان واحد عمومی تربیت بدنی به صورت تصادفی انتخاب شدند بیست نفر درگروه اول ،یعنی گروه گرم کردن فعال وبیست نفر نیزدر گروه دوم یعنی گرم کردن غیرفعال‹دو آب گرم ›جایگزین شدند.آزمون حداتکثر قدرت ایزومتریک اختیاری دستها ‹متغیروابسته› با استفاده از دینامومتر درسه مرحله اجرا شد.مرحله ی اول ، پیش آزمون سنجش حداکثر قدرت ایزومتریک دست ها برای هردو گروه درشرایط یکسان اجرا گردید.در مرحله ی دوم، پس از اعمال متغیر مستقل تحقیق‹ شیوه ی گرم کردن فعال وغیرفعال›، آزمون حداکثر قدرت دست ها انجام شد.در مرحله ی سوم،آزمودنی ها به مدت هشت هفته وهر هفته سه جلسه تمرین معین را که برای هردو گروه مشترک بود،همراه با برنامه ی گرم کردن درابتدای آن انجام دادندوسپس آزمون حداکثر قدرت ایزومتریک دست ها اجرا شد.نتایج به دستآمده توسط آزمون t، برای گروه های مستقل وپیوسته در حد آلفای 5 درصد بررسی ومعلوم شد که احتمالاً گرم کردن اعم از فعال وغیر فعال موجب افزایش ایزومتریک اختیاری دست ها در یک جلسه تمرین یا مسابقه می شود واختلاف معنی داری بین میزان افزایش ناشی از روش گرم کردن وجود ندارد واین امر در میزان قدرت به دست آمده پس از دوره ی تمرینی ،مشابه با دو روش متفاوت گرم کردن نیز صادق است.

هدف از اجرای این پژوهش ،بررسی تاثیر دوهفته بی تمرینی برعملکرد ،ویژگی های آنتروپومتریک وترکیب بدن وزنه برداران است .تعداد 12نفر از وزنه برداران نخبه ی تیم ملی پیش وپس ازدوهفته بی تمرینی موردارزیابی قرار گرفتند.در این خصوص مشخصات مربوط به عملکرد ،وزن کل بدن،Fat %،LBM ،محیط دور کمر، دور باسن ودورشانه بلافاصله پیش وپس از دوهفته بی تمرینی اندازه گیری شد.نتایج بدست آمده بیانگر آن بود که میانگین + انحراف معیار رکورد وزنه برداران به طور معنی داری کاهش داشته است‹یک ضرب: 89/38 ?201 دربرابر 1/38?58/189،دو ضرب: 39/45?67/226 در برابر 67/38 ?215 ،پااز پشت30 ?88/171 در برابر34/29 ?162 ،پا از جلو:37/26?150 در برابر 64/24 ?45/141 دو ضرب سرپا:94/25 ? 17/139 در برابر 44/22 ? 130 ویکضرب سرپا: 63/23?71/122 دربرابر7/22?04/116 ›‹001/0P<›. LBM وFat% به ترتیب کاهش وافزایش اندکی نشان دادند. ‹LBM:57/18? 73/78 دربرابر 94/17? 04/78؛ Fat%: 61/4?17/8 دربرابر2/5?09/9› .مقادیر مربوط به محیط دور شانه ودور باسن کاهش داشت‹دور شانه: 84/11?28/124 در برابر 24/37?113 ؛دور باسن:37/11?58/103 در برابر80/10?7/102›، در حالی که مقادیر مربوط به دور شکمافزایش نشان می دهد‹58/9?08/110 در برابر 81/8?92/114›.

از بین تعداد 500 نفر دانشجوی پسر دانشگاه آزاد اسلامی بروجرد که در نیمسال دوم 1378-1379 درس تربیت بدنی عمومی را اخذ کرده بودند ،تعداد 60 نفربه طور تصادفی ساده انتخاب ومجدداً به صورت تصادفی ساده به سه گروه 20 نفری تقسیم شدند هرسه گروه درابتدای کار در پیش آزمون شرکت کردند.سپس مقرر شد گروه اول هیچ گونه فعالیت خاصی انجام ندهد وگروه دوم به مدت 18 جلسه ،هفته ای سه جلسه وهر جلسه به مدت 15 دقیقه مهارت پرتاب آزاد بسکتبال را عملاً تمرین کند وگروه سوم به مدت 18 جلسه ،هرهفته سه جلسه ودرهرجلسه ابتدا 5/7 دقیقه به صورت تصویر پردازی ذهنی در محیطی آرام ونیمه تاریک پرتاب آزاد بسکتبال رادر خیال تمرین کنند وسپس 5/7 دقیقه ی دیگر عملاً به تمرین مهارت پرتاب آزاد بسکتبال بپردازند. درمورد تمرین ذهنی از روش هیک من وبه منظور امتیاز دهی مهارت پرتاب آزاد بسکتبال ،از تست استاندارد شده ی ایفرد استفاده شد.پس از پایان مرحله ی اجرایی از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد .برای تجزیه وتحلیل آماری از آزمون معنی دار بودن تفاوت بین دو گروه همبسته وتحلیل واریانس یک طرفه وآزمون توکی استفاده شد.نتایج تحقیق نشان داد هرچند که گروه تمرین جسمانی نسبت به گروه غیر فعال پیشرفت کرده بود، اما گروه سوم که مهارت راهم به صورت ذهنی وهم به صورت جسمانی تمرین کرده بودند، به طور معنی داری حتی نسبت به گروه تمرین جسمانی پیشرفت حاصل کرده بود.

این تحقیق درپی یافتن پاسخ به این سوال است که ایا تمرینات پلایومتریک برروی متغیرهای توان بی هوازی ، سرعت عکس العمل ورکورد شناگران دختر نخبه ی تیم ملی ایران 15 تا17 سال تاثیر دارد یا خیر؟ بدین منظور، تعداد 30 شناگردختر درمحدوده ی سنی 15 تا17 سال به تمرینات شنا دعوت شدند. آزمون های قد ،وزن، سرعت عکس العمل، توان بی هوازی ،میزان چربی زیر پوست ورکورد33متر شنای سرعتی در پیش آزمون اندازه گیری شد وسپس شناگران کاملاً تصادفی به دو گروه 15 نفری تجربی وکنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای سه جلسه به تمرینات پلایومتریک پرداختند.تمرینات پلایومتریکنوعی تمرینات پرشی متوالی کوتاه عمودی وکوتاه وبلند افقی است، برای افزایش توان انفجاری وقدرتعضلات پاها. گروه کنترل به تمرینات عادی شنا می پرداختند. کل زمان تمرین دردو هفته ی اول 9 دقیقه،دردوهفته ی دوم 13 دقیقه، دردو هفته ی سوم 15 دقیقه ودر دو هفته ی آخر18-20 دقیقه بود. پس ازپایان دوره، آزمون قبلی تکرار وداده های خام به شرح زیر مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت. تمرینات بلایومتریک تاثیر معنی داری برتوان بی هوازی دختران شناگر داشته است. تمرینات بلایومتریک تاثیر معنی داری برسرعت عکس العمل دختران شناگر نداشته است.تمرینات بلایومتریک تاثیر معنی داری بر رکورد 33متر شنای سرعتی دختران شناگر داشته است.بین توان بی هوازی گروه های تجربی وکنترل تفاوت معنی داری مشاهده شد.بین سرعت عکس العمل گروه های تجربی وکنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بین رکورد 33 متر شنای سرعتی گروه های تجربی وکنترل تفاوت معنی داری مشاهده گردید.

برایبررسی تاثیر یک برنامه ی منتخب هوازی روی توان هوازی وترکیب بدن ،نمونه ای 20 نفر که برای شرکت درتحقیق داوطلب شدند استفاده شد. آزمودنی ها ،دختران دانشجوی مرکزتربیت معلم بودندکه به دوگروه مساوی تجربی وکنترل تقسم شدند. آزمودنی های گروه تجربیتحت تمرینات منتخب قرار گرفتند.تمرینات شامل 20 دقیقه فعالیت هوازی ‹دویدن› با شدت 60 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب بود . 10 دقیقه برای گرم کردن و10 دقیقه برای سرد کردن درنظر گرفته شده بود.تمرینات به مدت 6هفته وتعداد جلسات درهرهفته 3 تا5 بار بود.گوه کنترل تمرین خاصی راانجام نمی دادند وبه همان رونهد قبل از تحقیق خود ادامه می دادند.درآزمون نهایی درصد چربی بدن گروه تجربی به طور معنی داری کمترازگروه کنترل وتوان هوازی آن به طور معنی دار بالاتر از گروه کنترل بود05/0 تجربیP< با وجودی که بیشتر آزمودنی های گروه وزن خود راازدست داده بودند‹به طور متوسط 2/1 کیلوگرم›، این کاهش معنی دار.وزن چربی نبوده است‹05/0 چربی این P< دختران گروه تجربی کاهش میانگین 38/2 کیلوگرم ووزن بدون P< گروه افزایشی حدود5/1 کیلوگرم را به طور متوسط نشان داد،اما هیچ یک از این تغییرات معنی دار نبوده .

هدف این پژوهش بررسی تاثیر و مقایسه ی تمرین یک جلسه ای ودوجلسه ای در هفته برآمادگی عمومی دختران غیرورزشکاربوده است.دراین پژوهش 38 دختر غیرورزشکار در گروه تمرینات یک جلسه ای و38 دختر غیرورزشکار نیز در گروه دوجلسه ای شرکت نمودند.گروه یک جلسه ای به مدت چهار ماه وگروه دوجلسه ای به مدت مدت دو ماه تمرین کردند .آزمودنی هادریک پیش آزمون که شامل اندازه گیری استقامت عضلانی عضلات کمربند شانه ،استقامت عضلانی شکم،چابکی،نیروی عضلانی واستقامت قلبی- عروقی بوی،شرکت کردند وپس از پایان دوره ی تمرینات نیز آزمون نهایی که اندازه گیری همان عوامل بود ،تکرار گردید .نتایج پیش آزمون وآزمون نهایی ،با آزمون t وابسته وغیروابسته و همچنین آزمون رتبه ای ویل کوکسان تجزیه وتحلیل گردید .محاسبات آماری نشان دادکه بین پیش آزمون وآزمون نهایی گروه یک جلسه ای وگروه دوجلسه ای تفاوت معنی دار استوتمرینات سبب پیشرفت همه ی عوامل آمادگی جسمانی گردیده است.تجزیه و تحلیل های آماری برای مقایسه ی معنی دار بودن تفاوت آزمون نهایی گروه یک جلسه ای ودوجلسه ای نشان می دهد دختدان غیر ورزشکاری که دو جلسه تمرین کرده بودند از نظر استقامت قلبی – عروقی ،چابکی ونیروی عضلانی پیشرفت بیشتری کرده اند،اما استقامت عضلانی گروهی که تنها یک جلسه در هفته تمرین کردند بیشتر توسعه یافته است.براساس نتایج پیشنهادمی گردد برای توسعه آمادگی جسمانی تعداد جلسات تمرین به دو جلسه درهفته افزایش یابد.