منصور صاحب الزمانی

درراستای پژوهش های پیشگیری از آسیب ورزشی، به عنوان بخش بسیار مهمی از مطالعات طب ورزش، استفاده از سیستم های ثبت و نظارت بر آسیب های ورزشکاران نیازمند مفاهیم پایه و بنیادی است. با توجه به تعاریف متنوع و متفاوت از شاخص های مربوط به آسیب های ورزشی در منابع مختلف، در یک مطالعه مروری نظام مند، تعریف های آسیب ورزشی، شدت آسیب و درمعرض آسیب ورزشی بررسی شده اند. نتایج مطالعه نشان داد که مناسب ترین تعریف آسیب ورزشی، هر مشکلی جسمانی است که سبب محرومیت ورزشکار درطول تمرین یا مسابقه شود یا به توجه پزشکی نیاز داشته باشد. شدت آسیب ورزشی براساس تعداد روزهای غیبت یا محدودیت عملکردی ورزشکار در تمرین یا مسابقه و همچنین، درمعرض آسیب ورزشکاران، براساس تعداد آسیب در هر 1000 ساعت زمان فعالیت یا تعداد آسیب در هر 1000 ورزشکار درمعرض آسیب در تمرین یا مسابقه، بهترین تعریف ها هستند.

مقدمه و هدف: حدود 80-60 درصد مردم جامعه در طول عمرشان حداقل یکبار به عارضه کمردرد مبتلا می شوند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین شدت ناتوانی، درد و کیفیت زندگی در دانشجویان دختر مبتلا به کمر درد مزمن می باشد. روش شناسی پژوهش: تعداد 117 دانشجوی مبتلا به کمر درد مزمن (میانگین±انحراف استاندارد؛ 56/1±45/21 سال، قد 35/5±08/162 سانتی متر و وزن 81/7±88/56 کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. برای بررسی شدت درد، میزان ناتوانی و کیفیت زندگی به ترتیب از پرسشنامه های شدت درد کیوبک، میزان ناتوانی اوسوستری و کیفیت زندگی SF-36استفاده شد. از ضریب همبستگی پیرسون جهت تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین شدت درد با ناتوانی (05/0 p < ، 716/0 =r) و کیفیت زندگی (05/0 p < ، 554/0 -=r) ارتباط معنا داری وجود داشت. بین محدودیت روحی با شدت درد (05/0 p < ، 261/0 =r)، با میزان ناتوانی (05/0 p < ، 128/0 =r) و سلامت روان (05/0 p < ، 308/0 =r) ارتباط معنی داری مشاهده نشد. میزان ناتوانی و کیفیت زندگی ارتباط معنا داری با یکدیگر داشتند (05/0 p < ، 540/0- =r). نتیجه گیری: همانطور که نتایج نشان می دهد بیشترین امتیاز درمورد ابعاد کیفیت زندگی، مربوط به عملکرد جسمانی است که بیانگر این مطلب است که کمر درد مزمن کمترین تاثیر را روی عملکرد جسمانی داشته است. و کمترین امتیاز مربوط به بعد محدودیت روحی می باشد که نشان دهنده بیشترین تاثیر منفی کمر درد مزمن بر این فاکتور است. درواقع از عوامل پایین بودن این ابعاد، فشارهای روانی بر دانشجویان است.

در فوتبالیست ها، صدمات لیگامان متقاطع قدامی ( ACL ) رایج و همراه با عواقب جدی هستند. یافتن یک ابزار مناسب غربالگری برای شناسایی فوتبالیست های درمعرض خطر آسیب ACL ، گام مهمی درجهت توسعه برنامه های کارآمد پیشگیری از آسیب ACL است. 28 فوتبالیست مرد، دو تکلیف پرش- فرود کنترل شده و پرش- فرود ویژه فوتبالی را انجام دادند. براساس نتایج آزمون تی همبسته، میانگین نمرات مربوط به خطای فرود در تکلیف ویژه فوتبالی (30/1 ± 81/6) از میانگین نمرات تکلیف کنترل شده (41/1 ± 01/5) بیشتر بوده و این اختلاف ازنظر آماری معنادار است. با توجه به نتایج حاضر می توان نتیجه گیری کرد که مردان فوتبالیست راهبرد فرود متفاوتی را بین تکالیف کنترل شده و ویژه فوتبالی از خود نشان می دهند. تکلیف فرود ویژه فوتبالی ممکن است به شناسایی فوتبالیست های با تکنیک فرود ضعیف و احتمالاً بیشتر درمعرض خطر آسیب ACL ، بهتر کمک کند.

تاکنون پژوهش های متعددی درزمینه بررسی نقش بینایی در توانایی کنترل پاسچر افراد انجام شده اند و اهمیت اطلاعات بینایی را در این زمینه به خوبی نشان داده اند، ولی در هیچ یک از این گزارش ها به بررسی نقش اطلاعات بینایی در استراتژی های بازیابی تعادل پرداخته نشده است. داده هایسیستمدهلیزیبرایتثبیتنگاه کردنلازموحیاتیهستند؛بنابراین، می توانانتظارداشتکهکاراییسیستمبیناییدرافراد ناشنواازافرادعادیکمترباشد؛براین اساس، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر حذف بازخورد بینایی بر استراتژی های بازیابی تعادل افراد ناشنوا بود. 15 زن ناشنوا با میانگین سنی25/2 ± 93/28 سال، قد 46/6 ± 73/156 سانتی متر و وزن 91/7 ± 06/58 کیلوگرم به عنوان آزمودنی های پژوهش انتخاب شدند. استراتژی های بازیابی تعادل با استفاده از حرکت ناگهانی تردمیل و توسط شش دوربین پرسرعت ثبت شدند. برای مقایسه متغیرهای پژوهش در دو وضعیت چشم باز و چشم بسته از آزمون تی زوجی استفاده شد.نتایج نشان داد که میزان نوسانات مفاصل ران و مچ پای ناشنوایان در پاسخ به اغتشاش های خلفی-قدامی و قدامی-خلفی با بستن چشم ها در حالت ایستاده می تواند به طور معناداری افزایشیابد (05/0 > P).همچنین، بین نسبت نوسانات مفصل ران به مچ پای ناشنوایاندر دو حالت چشم باز و چشم بسته تفاوت معنادار وجود نداشت (05/0 < P). حذف اطلاعات بینایی موجب افزایش نوسانات مفاصل ران و مچ پای ناشنوایان می شود، اما تغییر معناداری در نسبت نوسانات مفصل ران به مچ پا ایجاد نشده است؛ بنابراین، به نظر می رسد که اطلاعات بینایی نقش مهمی در انتخاب استراتژی های استفاده شده برای بازیابی تعادل در افراد ناشنوا ندارند.

مقدمه و هدف: الگو های حرکتی نقش مهمی در بروز صدمات غیر برخوردی آسیب ACL ایفا می کنند. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر برنامه +11 بر خطای پرش- فرود بازیکنان زن فوتبال هست. روش شناسی: 30 زن فوتبالیست غیرحرفه ای به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. به مدت 16 هفته و هفته ای 3 جلسه گروه تجربی برنامه +11 را انجام دادند درحالی که گروه کنترل در طول تحقیق روش گرم کردن معمول خود را حفظ کردند. خطای پرش- فرود بازیکنان به وسیله آزمون تکلیف پرش- فرود ویژه فوتبال و با استفاده از سیستم نمره دهی خطای فرود موردبررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد اجرای 16 هفته برنامه +11 سبب بهبود معنی داری در نمرات خطای پرش- فرود بازیکنان گروه تجربی شده بود. هم چنین، مقایسه نتایج بین دو گروه تجربی و کنترل نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، برنامه +11 می تواند باعث بهبود الگوی پرش- فرود در بازیکنان زن فوتبالیست در شرایط نزدیک به مسابقه شود؛ بنابراین، به مربیان پیشنهاد می شود از این برنامه به عنوان جایگزین گرم کردن معمولی در جهت پیشگیری از آسیب استفاده شود.

هدف : پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر برنامه ورزشی بر کاهش نشانه های کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه/ بیش فعالی ( ADHD ) انجام شد. روش : 30 پسر 10- 7 ساله مبتلا به ADHD از میان مراجعه کنندگان به یکی از کلینیک های شهر کرمان، به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش هشت هفته در برنامه ورزشی شرکت کرد. برای گردآوری داده ها، فرم پدر و مادر مقیاس درجه بندی ADHD ( ADHD-RS ) به کار رفت. پیش از مداخله و پس از هفته های دوم، چهارم، ششم و هشتم در طول برنامه ورزشی، ADHD-RS توسط والدین تکمیل شد. داده ها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها : پس از پایان دوره مداخله و بررسی هر هشت هفته نسبت به شروع درمان، نمره هر دو خرده مقیاس کمبود توجه و بیش فعالی/ تکانشگری تحت تأثیر برنامه ورزشی کاهش یافت و با گذشت زمان کاهش نمره ها بیشتر شد (05/0 p< ). نتیجه گیری : برنامه ورزشی بر علایم ADHD مؤثر است. /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal" mso-tstyle-rowband-size:0 mso-tstyle-colband-size:0 mso-style-noshow:yes mso-style-priority:99 mso-style-qformat:yes mso-style-parent:"" mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt mso-para-margin:0cm mso-para-margin-bottom:.0001pt mso-pagination:widow-orphan font-size:11.0pt font-family:"Calibri","sans-serif" mso-ascii-font-family:Calibri mso-ascii-theme-font:minor-latin mso-fareast-font-family:"Times New Roman" mso-fareast-theme-font:minor-fareast mso-hansi-font-family:Calibri mso-hansi-theme-font:minor-latin mso-bidi-font-family:Arial mso-bidi-theme-font:minor-bidi}

مقدمه و هدف: کمردرد غیراختصاصی یکی از شایع ترین انواع کمردرد است. که اکثریت مردم جامعه در طول عمرشان حداقل یکبار به این عارضه مبتلا می شوند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه میزان شیوع، شدت و ناتوانی ناشی از کمردرد غیر اختصاصی در زنان و مردان کاتارو نخبه ایران می باشد. روش شناسی: بدین منظور تعداد 94 کاتارو نخبه کشور (میانگین±انحراف استاندارد؛ 74/4±31/23 سال، قد 70/6±39/167 سانتی متر و وزن 37/9±13/65 کیلوگرم) در تحقیق حاضر شرکت کردند. جهت بررسی شیوع و تشخیص نوع کمردرد،کاتاروها از پرسشنامه انلاین خود ساخته دموگرافیک، و همچنین جهت بررسی شدت درد، میزان ناتوانی و اندازه گیری درد به ترتیب از پرسشنامه های آنلاین شدت درد کیوبک ، میزان ناتوانی اوسوستری استفاده شد. در نهایت به منظور تحلیل داده ها از آزمون آماری خی دو استفاده گردید. نتایج: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین شیوع کمردرد غیر اختصاصی در میان کاتاروهای زن و مرد نخبه کشور وجود دارد(ƛ2 = 11/14,p = 0/001).در حالی که تفاوت معناداری در شدت کمردرد غیر اختصاصی(ƛ2 = 0/53,p = 0/46) و ناتوانی ناشی از کمردرد غیر اختصاصی(ƛ2 =2/66,p = 0/26) در میان کاتاروهای زن و مرد نخبه کشور وجود ندارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج موجود در پژوهش حاضر، عارضه کمر درد غیر اختصاصی در مردان شایع تر می باشد. در این راستا پیشنهاد می شود که شناسایی تکنیک های پرخطر و همچنین اصلاح تکنیک های مربوطه در گروه با تاکید بیشتری اجرا شود.

مجموعه شانه به عنوان یکی از متحرک ترین مفاصل بدن اغلب توسط ورزشکاران دارای الگوی حرکتی بالای سر استفاده می شود.بنابراین، غربالگری اسکلتی عضلانی مانند ارزیابی دامنه حرکتی (ROM) و قدرت می تواند برای استراتژی های پیشگیری از آسیب و توسعه برنامه های آماده سازی و توانبخشی مفید باشد.هدف از این مطالعه مقایسه نسبت انتخابی (ROM) و قدرت در بازیکنان والیبال، هندبال و بدمینتون است.نوع مطالعه مقطعی می باشد و در مجموع ۳۶ ورزشکار(هر گروه والیبال، هندبال و بدمینتون شامل ۱۲ نفر) انتخاب شدند.برای اندازه گیری نسبت دامنه حرکتی و قدرت به ترتیب از فلکسومتر لیتون و دینامومتر دستی استفاده شد، که دامنه حرکتی بصورت ایستاده، تکیه به ستون، ۹۰ درجه ابداکشن(دور شدن) بازو و ۹۰ درجه فلکشن(خم شدن) ساعد اندازه گیری شد، و همچنین برای ارزیابی قدرت به صورت دمر و ۹۰ درجه ابداکشن(دور شدن) بازو و ۹۰درجه فلکشن(خم شدن) ساعد انجام گرفت.نتایج نشان داد که میانگین متغیرهای نسبت قدرت خارجی(ER) به قدرت داخلی(IR)(p=0/001) و چرخش خارجی به چرخش داخلی(p=0/001) بین سه گروه تفاوت معنی داری دارد.آزمون تعقیبی نشان داد که ورزشکاران بدمینتون در تمامی متغیرهای اندازه گیری شده نسبت به ورزشکاران والیبال و هندبال تفاوت معنی داری داشتند.اما بین ورزشکاران والیبال و هندبال تفاوتی وجود نداشت.نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معنی داری بین نسبت قدرت و دامنه حرکتی مفصل شانه گروه بدمینتون با دو گروه والیبال و هندبال وجود دارد، بنابراین توصیه می شود غربالگری قبل از فصل برای دستیابی به مقادیر بهینه در این اقدامات صورت پذیرد، که ممکن است آسیب های شانه آینده را در ورزشکاران دارای الگوی حرکتی بالای بالای سر کاهش دهد.

مقدمه و هدف: عمده ترین تأثیری ک ه نارض ایتی از ت صویر ب دنی برک ارکرد روانشناختی افراد می گذارد، عزت نفس می باشد؛ اما تاکنون نقش جنسیت در این رابطه بررسی نشده است. هدف اصلی تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین عزت نفس با ناهنجاری بدنی و آگاهی از تصویر بدنی پرستاران با تأکید بر نقش تعدیل کننده جنسیت می باشد. روش شناسی: آزمودنی های تحقیق شامل مردان و زنان پرستار (129 نفر) شاغل در بیمارستان های شهرستان بم می شد. ابتدا آزمودنی ها جهت تشخیص وجود عارضه های اسکلتی مورد بررسی قرار گرفتند. سپس پرسش نامه های عزت نفس و تصویر بدنی، در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت تا به سوالات پاسخ دهند. به منظور تحلیل روابط بین متغیرها و اثرات بین آنها از آزمون رگرسیون سلسله مراتبی استفاده گردید. نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که عزت نفس به طور معنی داری ناهنجاری بدنی را پیش بینی می کند (0/001 = P). با این حال، ارتباطی بین آگاهی از تصویر بدنی و عزت نفس یافت نشد (0/174 = P). هم چنین نقش جنسیت بر تاثیر ناهنجاری بدنی بر عزت نفس معنی دار بود (0/032 = P). در حالی که نقش متغیر جنسییت بر تاثیر آگاهی از تصویر بدنی بر عزت نفس معنی دار نبود (0/109 = P). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد لازم است به منظور افزایش میزان عزت نفس پرستاران برنامه هایی جهت شناسایی و رفع ناهنجاری های قامتی آنان تدوین شود هم چنین به تفاوت هایی که ناهنجاری قامتی بر عزت نفس بین مردان و زنان می گذارد توجه شود.

اختلالات وضعیتی فعالیت عضلات را مختل کرده و منجر به اختلال عملکرد مفاصل می شود و از آنجایی که حفظ عملکرد مفصل شانه نیازمند هماهنگی دقیق و به موقع وارد عمل شدن عضلات است،که در نتیجه تغییر در سطح فعالیت عضلانی اختلال حرکتی ایجاد می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر 8 هفته برنامه ی تمرینی حرکات اصلاحی با فیزیوبال، و کینزیوتیپ و ماندگاری این اثرات پس از 4 هفته بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب کمربند شانه ای پسران جوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی بوده است. جامعه آماری تحقیق حاضر را 45 نفر از پسران (گروه شاهد سن 75/0±00/17، قد 01/2±93/163، وزن 51/6±20/65، توده بدنی 76/2±10/25، گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال سن 88/0±93/16، قد 85/6±66/161، وزن 09/10±40/63،توده بدنی 04/3±82/26 و گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ سن 92/0±00/17، قد 25/7±53/161، وزن 81/6±86/62، توده بدنی 84/3±88/27) مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی تشکیل دادند. برنامه تمرینات ویژه بر اساس مطالعات انجام شده به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 40 تا 60 دقیقه زیر نظر آزمونگر اجرا شد. جهت اندازه گیری فعالیت الکتریکی عضلات، فرد در حالت دمر حرکات چرخش خارجی، چرخش داخلی و اکستنشن شانه را انجام داده و به ترتیب حداکثر انقباض ارادی عضلات تراپزیوس، رومبویدوس و سراتوس آنتریور بوسیله دستگاه EMG ثبت شد. پس از 4 هفته از پایان دوره تمرین،آزمون ها مجددا تکرار شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان فعالیت الکتریکی عضلات پس از هشت هفته تمرین در هر دو گروه آزمایشی در پس آزمون به طور معناداری بهتر از پیش آزمون است (گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 14/17، تراپزیوس میانی : 001/0=p ، % 79/15، رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 81/14،) گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ (سراتوس انتریور:001/0=p ، % 14/17،تراپزیوس میانی : 001/0=p ، % 62/21، رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 00/20،) و همچنین نتایج تحقیق پیشرفت معنی داری در آزمون ماندگاری نسبت به پیش آزمون در هر دو آزمایشی نشان داد (گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 60/8، تراپزیوس میانی :001/0=p ، % 90/7،رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 40/7،)گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 60/8تراپزیوس میانی 001/0=p ، % 20/16 و رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 00/8). با در نظر گرفتن نتایج تحقیق حاضر میتوان بیان کرد که برنامه تمرینات اصلاحی با کینزیوتیپ و فیزیوبال، بر روی فعالیت الکتریکی عضلات منتخب کمربند شانه ای (عضلات سراتوس انتریور،تراپزیوس میانی و رومبویید ماژور) تاثیر مثبتی دارد و این اثرات حتی پس از 4 هفته ماندگار است. پیشنهاد می شود از این برنامه تمرینات اصلاحی برای پسران نوجوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی جهت بهبود وضعیت عضلات کمربند شانه ای آنها استفاده شود.