ابراهیم محمدعلی نسب

تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر یک دوره تمرینات ثبات دهنده مرکزی بدن بر استقامت تنه بازیکنان فوتسال انجام شده است. 24 نفر از دانشجویان فوتسالیست دانشگاه مازندران (سن: 12/2±67/22 سال، وزن: 17/8±12/70 کیلوگرم و قد: 07/0±75/1 سانتی متر) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. استقامت عضلات تنه بازیکنان به وسیله آزمون های میدانی معتبر استقامت ناحیه مرکزی بدن اندازه گیری شد. گروه تجربی یک دوره شش هفته ای (سه جلسه در هفته) تمرینات ثبات دهنده مرکزی بدن را انجام دادند. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بین میانگین نمرات آزمون پل زدن به پهلوی راست در دو گروه تجربی و کنترل در پس آزمون اختلاف معنا داری وجود دارد (023/0p=). همچنین بین میانگین نمرات آزمون بایرینگ - سورنسن در دو گروه تجربی و کنترل اختلاف معناداری در پس آزمون وجود دارد (017/0p=). علاوه بر این، بین میانگین نمرات آزمون فلکشن تنه در زاویه 60 درجه در دو گروه تجربی و کنترل اختلاف معناداری در پس آزمون مشاهده شد (026/0 p=). اما در نمرات آزمون های پل زدن به شکم و پل زدن به پهلوی چپ اختلاف معناداری در پس آزمون مشاهده نشد (127/0p= و 058/0p=). نتایج تحقیق پیشنهاد می کند تمرینات ثبات دهنده مرکزی بدن به وسیله تقویت عضلاتی که اغلب با کنترل ستون فقرات و لگن مرتبط هستند، می تواند برای بهبود استقامت عضلات تنه مفید باشد.

هدف از این تحقیق بررسی اثر یک دوره تمرین های پایداری ناحیه مرکزی بدن بر مؤلفه های آزمون تعادلی Yدر بازیکنان فوتسال دانشگاه مازندران بود. 24 نفر از دانشجویان فوتسالیست دانشگاه مازندران(سن: 67 /22 سال، وزن:12 /70 کیلوگرم، قد: 75 /1 سانتی متر و شاخص توده بدنی: 70 /22) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. قبل از شروع تمرینات، تعادل پویا با استفاده از آزمون تعادلی Y و ثبات بدن بازیکنان به وسیله آزمون های میدانی معتبر پایداری ناحیه مرکزی بدن اندازه گیری شد. گروه تجربی به انجام یک دوره شش هفته ای(سه جلسه در هفته) تمرینات پایداری ناحیه مرکزی بدن پرداختند. در این مدت، گروه کنترل هیچ گونه تمرین های پایداری ناحیه مرکزی بدن را تجربه نکردند. پس از پایان تمرین های، تعادل پویا و ثبات بدن مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون t مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. در بخش آزمون تعادلی Y، نتایج حاکی از تفاوت معناداری در جهت های قدامی و خلفی ـ داخلی و عدم معناداری در جهت خلفی ـ خارجی بین دو گروه بود. همچنین یافته های تحقیق، تفاوت معناداری را در نمرات آزمون های سورنسن، فلکشن تنه، پل زدن به پهلوی راست و ابداکشن ران بین دو گروه تجربی و کنترل نشان دادند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرین های پایداری ناحیه مرکزی بدن می توانند در بهبود مؤلفه های قدامی و خلفی ـ داخلی آزمون تعادلی Y از طریق بهبود شاخص های پایداری ناحیه مرکزی بدن موثر باشند و در جهت خلفی ـ خارجی نیاز به تمرین های بیشتر وجود دارد.