سید صدرالدین شجاع الدین

هدف از این تحقیق بررسی وضعیت تعادل پویای دانشجویان پسر کارشناسی رشته تربیت-بدنی با استفاده از آزمونSEBT بوده است. از بین سه ورودی (سال های 84، 85 و 86) دانشجویان کارشناسی تربیت¬بدنی پسر دانشکده تربیت¬بدنی دانشگاه تربیت¬معلم تهران تعداد 30 آزمودنی به طور تصادفی انتخاب شدند، سپس با استفاده از آزمون تعادل SEBT تعادل آزمودنی¬ها مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون تعادلSEBT، تعادل پویا را در هشت جهت قدامی، قدامی- داخلی، داخلی، خلفی- داخلی، خلفی، خلفی- خارجی، خارجی و خارجی- قدامی مورد بررسی قرار می¬دهد. نتایج آماری آزمون ANOVA نشان داد که تعادل پویا در برخی از جهات در بین سه ورودی تفاوت معنی¬دار دارد، اما در برخی از جهات در بین سه ورودی اختلاف معنی¬داری مشاهده نشد. از بین جهاتی که در آن اختلاف میانگین در بین ورودی¬ها معنی¬دار بود، این اختلاف تنها بین دو ورودی سال های 84 و 85 معنی¬دار بود. به طور کلی تعادل در ورودی سال 86 در مقایسه با ورودی سال های 85 و 84 بهتر بود. این نتایج احتمالا بعلت ارائه دروس تخصصی مثل آمادگی جسمانی 1 و 2 در ترم های پایین¬تر است. پیشنهاد می¬شود دروس تخصصی آمادگی جسمانی 1 و 2 در برنامه درسی دانشجویان تربیت بدنی در ترم های بالاتر نیز گنجانده شود.

هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه نیروی برشی قدامی زانو در پای چرخیده به داخل و خارج و نرمال در حرکت فرود تک پا بود. آزمودنی های تحقیق را 30 نفر(15 مرد و 15 زن) از دانشجویان فاقد هرگونه آسیب (سن 73/1±00/22 سال و وزن 24/7±32/73 کیلوگرم و قد 34/5±08/175 سانتی متر) رشته تربیت بدنی تشکیل دادند. آزمودنی ها بر اساس تست افتادگی ناوی در هر جنس در سه گروه پای چرخیده به داخل و خارج و معمولی قرار گرفتند. آزمودنی ها از روی جعبه ای به ارتفاع 30 سانتی متر و به فاصله 15 سانتی متر از صفحه نیرو، به صورت تک پا روی مرکز صفحه نیرو فرود آمدند. اطلاعات مربوط به نیروها از طریق صفحه نیرو جمع آوری و بوسیله تقسیم کردن بر وزن افراد، نرمال و سپس فیلتر گردیدند. حداکثر نیروی عکس العمل زمین در جهت خلفی به عنوان نیروی برشی قدامی زانو(معادل فشار بر ACL) در نظر گرفته شد. جهت مقایسه سه گروه پای مردان و همینطور مقایسه سه گروه پای زنان از تحلیل واریانس یک راهه استفاده گردید. نتایج نشان داد گروه پای چرخیده به داخل زنان نسبت به دو گروه دیگر زنان تفاوت معناداری از لحاظ نیروی برشی قدامی زانو دارند. احتمالا زنانی که پای چرخیده به داخل دارند نسبت به دو گروه دیگر زنان بیشتر در معرض صدمه به ACL می باشند.

هدف از این مطالعه مقایسه پایداری پویا در ناهنجاری پای چرخیده به داخل و خارج در حرکت پرش- فرود بود. تعداد 27 نفر از دانشجویان پسر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تربیت معلم(سن 65/1± 29/23سال، وزن 77/7±17/70 کیلوگرم) که هیچ گونه آسیب دیدگی در اندام تحتانی و آسیب دیدگی مربوط به سر نداشتند، در این مطالعه شرکت کردند. با استفاده از آزمون شاخص افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها در سه گروه پای چرخیده به داخل(9 نفر)، پای چرخیده به خارج(9 نفر) و پای معمولی(9 نفر) قرار گرفتند. پایداری پویا آزمودنی ها با استفاده از آزمون زمان رسیدن به پایداری کسب شد که پایداری ورزشکار را در حرکت پرش- فرود(که از حرکات آسیب زا ورزشی می باشد) ارزیابی می کند. زمان رسیدن به پایداری آزمودنی در دو راستای جانبی(ML ) و قدامی- خلفی(AP ) محاسبه شد. پس از محاسبه زمان رسیدن به پایداری مربوط به هر آزمودنی داده های مربوطه با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA ) و تحلیل واریانس یک راهه(ANOVA ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در راستای جانبی میانگین زمان رسیدن به پایداری در گروه پای چرخیده به داخل با گروه پای چرخیده به خارج تفاوت معنی دار مشاهده شد. در حالی که اختلاف میانگین زمان رسیدن به پایداری بین گروه پای چرخیده به داخل با پای معمولی و همچنین پای چرخیده به خارج با پای معمولی معنی دار نبود. از بین سه گروه پا، گروه پای چرخیده به خارج در مقایسه با دو گروه دیگر دیرتر به پایداری رسیدند. کاهش پایداری در آزمودنی­های با پای چرخیده به خارج ممکن است به علت ساختار مکانیکی و ساختمان خاص پای چرخیده به خارج و همچنین نقص در گیرنده­های عمقی مفصل و استراتژی­های عضلانی این نوع پا باشد. اختلال در پایداری افراد دارای پای چرخیده به خارج ممکن است احتمال آسیب های مچ پا مانند اسپرین مچ پا و همچنین آسیب­های مربوط به زانو را افزایش دهد.

هدف از این تحقیق بررسی ارتباط بین استقامت عضلات تنه و ویژگی های آنتروپومتری با میزان دردهای کمری در ورزشکاران دارای ناهنجاری گودی کمر بود. تعداد 30 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه تربیت معلم تهران که در تیم های ورزشی این دانشگاه عضویت داشتند در این تحقیق شرکت نمودند. نمونه های تحقیق همگی دارای ناهنجاری گودی کمر بوده و بر اساس شدت درد در ناحیه کمری به سه دسته کمردرد خفیف، کمردرد متوسط و کمردرد شدید تقسیم بندی شدند. میزان درد این افراد با استفاده از پرسشنامه ناتوانی و درد اسوستری تعیین گردید. جهت بررسی وجود ارتباط بین استقامت عضلات تنه و ویژگی های آنتروپومتری با میزان دردهای کمری در ابتدا برخی ویژگی های فردی آزمودنی ها مانند قد، وزن و شاخص توده بدنی (BMI ) با استفاده از دستگاه بادی کامپوزیشن آنالایزر اندازه گیری شد. پس از آن آزمون های مربوط به اندازه گیری استقامت عضلات تنه اجرا شد. برای اندازه گیری استقامت عضلات پشت از تست سورنسن و برای اندازه گیری استقامت عضلات شکم از آزمون دراز و نشست استفاده گردید. برخی از ویژگی های آنتروپومتری آزمودنی ها شامل طول اندام فوقانی و تحتانی، پهنای لگن، پهنای شانه و قد نشسته آنها نیز اندازه گیری شد. همچنین جهت ارزیابی دامنه حرکتی کمر و زاویه گودی کمر آزمودنی ها از دستگاه اسپاینال موس استفاده گردید. نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین متغیرهای استقامت عضلات پشت و شکم و میزان درد کمر رابطه منـفی معـنی داری وجـود دارد (p= 0.000<0.05 ). نتایج بدست آمده بیانگر این بود که با افزایش استقامت عضلات تنه میزان درد کمر کاهش می یابد. همچنین بین برخی ویژگی های آنتروپومتری آزمودنی ها، شامل طول اندام فوقانی و تحتانی، پهنای لگن، پهنای شانه، قد نشسته و میزان درد کمر هیچ رابطه معنی داری مشاهده نشد، و تنها بین دامنه حرکتی کمر با میزان کمردرد رابطه معنی داری وجود داشت (p<0.05 ). بنابراین چنین به نظر می رسد که استقامت عضلانی کم در ناحیه عضلات شکم و پشت و کاهش دامنه حرکتی ورزشکاران در ناحیه کمری، خطر ابتلا به کمردرد را افزایش میدهد.

پیچ خوردگی مچ پا شایع ترین آسیب ورزشی بوده و عوارض دراز مدت پس از آسیب اولیه منجر به دور ماندن ورزشکار از میادین به مدت طولانی تر شده و عملکرد ورزشکار را با مشکل رو برو می کند. هدف از انجام این تحقیق بررسی قدرت عضلات اورتور و اینورتور در بیماران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و تاثیر تمرینات قدرتی به عنوان یک مداخله درمانی بود. 24 نفر از بازیکنان فوتبال در این تحقیق شرکت داشتند که به دو گروه سالم و مبتلا تقسیم گردیدند. پس از انجام معاینات بالینی، حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن اسنتریک و کانسنتریک حرکات اورژن و اینورژن مچ پا توسط نیروسنج ایزوکینتیک اندازه گیری شد. به دنبال اجرای برنامه تمرین شش هفته ای از گروه مبتلا در شرایط مشابه پس آزمون گرفته شد. سرعت ارزیابی ایزوکینتیک در این تحقیق 60 و 120 درجه بر ثانیه انتخاب گردید. به منظور تحلیل داده های خام از آزمون t استیودنت مستقل جهت مقایسه مقادیر حداکثر گشتاور بین دو گروه و آزمون t استیودنت زوج برای بررسی تاثیر تمرین در گروه بیمار استفاده گردید. نتایج اختلاف معنی داری را بین حداکثر گشتاور اسنتریک عضلات اورتور به وزن بدن در افراد مبتلا نسبت به گروه سالم با دو سرعت انتخابی آزمون ایزوکینتیک نشان داد. ضمنا اختلاف معنی داری بین حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن کانسنتریک اینورژن و حداکثر گشتاور اسنتریک اورژن بین دو گروه مشاهده نشد. ضمنا، مقدار حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن عضلات اورتور در افراد مبتلا به بی ثباتی پس از اجرای تمرین اختلاف معنی دار داشته و به طوریکه تمرین قدرتی باعث افزایش حداکثر گشتاور گردید. مطالعه حاضر نشان داد که ضعف عضلات اورتور می تواند یکی از عوامل بی ثباتی مزمن مچ پا باشد و تمرینات قدرتی پیش رونده می تواند باعث بهبود نسبت قدرت عضلات اورتور به اینورتور در مچ پای دچار بی ثباتی گردد.

هدف تحقیق حاضر، بررسی و مقایسه تعداد لکوسیت های خون و زیرگروههای آن و نیز میزان بیگانه خواری نوتروفیل ها در سالمندان فعال و غیرفعال بوده تا از طریق مقایسه، تاثیر فعالیت بدنی و ورزش در این سنین مورد بررسی قرار گیرد، لذا بدین منظور 40 نفر سالمند بصورت تصادفی و در دو گروه بیست نفره فعال با میانگین سنی 67.1 و غیرفعال با میانگین 65.65 انتخاب گردیده اند و برای اندازه گیری متغیرهای تحقیق مقدار 5 میلی لیتر خون وریدی هر گروه در حالت ناشتا اخذ و با استفاده از دستگاه تمام اتوماتیک سیمسمکس، تعداد لکوسیت ها، مونوسیت ها، لنفوسیت ها، ائوزینوفیل ها و نوتروفیل ها مشخص گردید، همچنین از روش NBT به منظور تعیین میزان بیگانه خواری نوتروفیل ها استفاده شده و داده های تحقیق به منظور توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان داد که بین تعداد لکوسیت ها، نوتروفیل ها، لنفوسیت ها و ائوزینوفیل ها و همچنین بین تعداد نوتروفیل های فعال بیگانه خوار خون سالمندان فعال و غیرفعال اختلاف معنی داری وجود ندارد، اما بین تعداد مونوسیت ها و میزان فعالیت بیگانه خواری نوتروفیل های فعال خون استراحتی سالمندان فعال و غیرفعال اختلاف معنی دار مشاهده گردیده است.بنابراین نتیجه تحقیق نشان داد که فعالیت های بدنی می تواند برخی از عملکردهای سیستم ایمنی سالمندان را تحت تاثیر قرار دهد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی ساختار جسمی دانش آموزان مقطع راهنمایی سنین 15-11 ساله شهرستان دماوند بوده است. لذا جامعه آماری این تحقیق را دانش آموزان شاغل به تحصیل این مقطع در سال تحصیلی 82-81 تشکیل داده و نمونه آماری تحقیق مجموعاً 5% از کل جامعه تحت بررسی بوده است. ابزار اندازه گیری تحقیق نیز شامل پرسشنامه محقق ساخته بوده که بر اساس آن اطلاعات لازم در خصوص سن, قد, وزن, تیپ بدنی, بخش غالب بدن, سابقه فعالیت های بدنی و وجود یا عدم بیماری های خاص که سبب محدودیت حرکتی میگردد استخراج گردیده است. همچنین آزمون نیویورک جهت شناخت وضعیت طبیعی و یا وجود ناهنجاری و تغییر شکل های ساختاری بدن و آزمون ماتیاس به منظور سنجش میزان استقامت عضلات ناحیه شانه بوده است. تجزیه و تحلیل داده های تحقیق با استفاده از آمار توصیفی و نیز آزمایش فرضیه های تحقیق که بر اساس آزمون خیدو و با ضریب اطمینان 95% نشان داده است که 69.73 درصد از نمونه های تحقیق از نقطه نظر ساختار بدنی دارای وضعیت غیر طبیعی بوده که در این میان کیفوز_ پشتی با 66.66 درصد شایع ترین ناهنجاری و انگشت چکشی با 1.96 درصد کمترین میزان را در بین نمونه های تحقیق دارا بوده اند. بطور کلی بررسی نتایج نشان داده است که بین ویژگیهای فردی سن, قد, وزن با ناهنجاریهای مورد بررسی ارتباط معناداری وجود نداشته است. نتایج بیانگر آن است که وابستگی میان تیپ بدنی و نوع ناهنجاریها معنیدار نبوده است. همچنین نمونه ها از نظر ویژگیخای قد, وزن و سن با نتایج اجرای تست ماتیاس تفاوت معنیداری نداشته اند. لیکن از نقطه نظر تیپ بدنی و سابقه فعالیت ورزشی با نتایج اجرای تست ماتیاس این تفاوت معنیدار بوده است.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر دو روش تمرین کششی ایستا و P.N.F بر دو شاخص مهم آمادگی جسمانی یعنی دامنه کشش و قدرت عضله همسترینگ مردان غیر ورزشکار است. بدین منظور 22 نفر از مردان غیر ورزشکار که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند در دو گروه 11 نفری مورد مطالعه قرار گرفتند.گروه اول به مدت 8 هفته به اجرای برنامه تمرین کششی ایستا و گروه دوم در همین زمان به اجرای برنامه تمرین کششی P.N.F با استفاده از شیوه C-R پرداختند. در ابتدا و انتهای مدت زمان تمرین، پیش آزمون و پس آزمون از نمونه ها به عمل آمد، که نتایج با استفاده از آزمون (تی -t) برای گروههای همبسته و آزمون (تی - t) برای گروههای مستقل و با بهره گیری از برنامه کامپیوتری SPSS مورد مقایسه قرار گرفت.آزمون فرضیه های تحقیق نشان داد که یک دوره تمرین 8 هفته ای کشش ایستا به طور معنی داری سبب افزایش دامنه کشش و نیز قدرت عضله همسترینگ مردان غیر ورزشکار می گردد. همچنین یک دوره تمرین 8 هفته ای کشش P.N.F با استفاده از شیوه C-R موجب افزایش دامنه کشش و نیز قدرت عضله همسترینگ مردان غیر ورزشکار می شود که این افزایش از نظر آماری معنی دار است، بر اساس یافته های تحقیق معلوم شد که یک دوره تمرین 8 هفته ای کشش F.P.N با استفاده از شیوه C-R در مقایسه با یک دوره تمرین 8 هفته ای کشش ایستا موجب افزایش دامنه کشش عضله همسترینگ مردان غیر ورزشکار نمی شود. اگرچه یک دوره تمرین 8 هفته ای کشش P.N.F با استفاده از شیوه C-R در مقایسه با دوره تمرین 8 هفته ای کشش ایستا به طور معنی داری سبب افزایش قدرت عضله همسترینگ مردان غیر ورزشکار می گردد.

در تحقیق حاضر سعی گردیده ضمن ارایه یک برنامه حرکت درمانی علاوه بر تعیین وضعیت نیروی عضلات عمل کننده بر زانوها سرعت بهبودی نمونه ها و توانائی آنها در انجام تمرینات ویژه مورد ارزیابی قرار گیرد لذا تعداد 20 نفر از افراد بستری شده که تحت عمل جراحی زانو قرار گرفته اند در گروه سنی مشابه جهت مطالعه انتخاب گردیدند. این بیماران مجموعاً 2 ماه تحت برنامه درمانی قرار داشته به گونه ای که گروه تجربی برنامه درمانی خود را بر اساس شیوه ارایه شده از سوی محقق اجرا نموده و گروه شاهد صرفاً به انجام برنامه¬های درمانی بیمارستان و نیز اجرای برنامه های فیزیوتراپی پرداختند. نتایج حاصله نشان داده است که روند بهبودی گروه تجربی در دستیابی به توانایی فعالیت با دوچرخه ثابت و جمع نمودن زانوی خود در زاویه 80_75 درجه سریع تر بوده است قدرت عضلات چهار سر رانی نمونه های گروه تجربی پس از 50_40 روز از عمل جراحی 61 کیلوگرم و در گروه شاهد فقط 52.7 کیلوگرم بوده است. شروع فعالیت راه رفتن و دویده آهسته در مورد گروه تجربی در زمینه شروع راه رفتن 1.7±14.3و در گروه شاهد 6.1 ±15.2روز پس از عمل جراحی بوده و این میزان برای آغاز مرحله دویدن آهسته برای گروه تجربی 6.3±26.4 و در گروه شاهد 6.1±15.2روز پس از عمل جراحی بوده و این میزان برای آغاز مرحله دویدن آهسته برای گروه تجربی 6.3±26.4و برای گروه شاهد 2.8±35.4روز پس از عمل جراحی بوده است. زمان انجام تستهای حرکتی و مقایسه دو گروه در کسب این توانایی نیز نشان می دهد که 98.3 درصد از افراد گروه تجربی این توانایی را حداکثر تا 2 ماه پس از عمل جراحی کسب نمودند. در حالیکه این میزان در گروه شاهد در مدت زمان مشابه برابر با 81.5 درصد بوده است

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه عزت نفس و موفقیت ورزشی در فوتبالیست ها و کشتی گیران است بدین منظور 157 ورزشکار ( 81 فوتبالیست و 76 کشتی گیر) عضو باشگاه های دسته اول شهر تهران به صورت تصادفی انتخاب و در پژوهش شرکت کردند برای سنجش عزت نفس ورزشکاران از مقیاس عزت نفس کوپر اسمیت و برای سنجش موفقیت ورزشی آنها از مقیاس موفقیت ورزشی استفاده شد مقیاس عزت نفس توسط آزمودنی ها و مقیاس موفقیت ورزشی توسط مربیان ورزشکاران تکمیل گردید نتایج پژوهش نشان داد بین عزت نفس و موفقیت ورزشی همبستگی مثبت وجود دارد بین عزت نفس و موفقیت ورزشی کشتی گیران همبستگی مثبت مشاهده شد بین عزت نفس و موفقیت ورزشی فوتبالیست ها همبستگی مثبت وجود دارد و عزت نفس و موفقیت ورزشی ورزشکاران رشته فوتبال بیش از عزت نفس و موفقیت ورزشی ورزشکاران رشته کشتی است