نرمین غنی زاده حصار

این پژوهش به بررسی تأثیر تمرینات سی ایکس ورکس بر تعادل پویا، عملکرد اندام فوقانی و حس عمقی در دختران نوجوان ناشنوا پرداخت. روش پژوهش از نوع شبه تجربی با گروه کنترل بود. نمونه آماری پژوهش حاضر را30 نفر از دختران نوجوان ناشنوای مطلق بود همه آزمودنی ها به دو گروه کنترل و تجربی (هرگروه15 نفر) تقسیم شدند. برای اندازه گیری تعادل پویا، عملکرد اندام فوقانی از تست وای و برای اندازه گیری حس عمقی از نرم افزار کینوا  استفاده شد. برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیروویلک و برای تحلیل فرضیات از آزمون تی همبسته و آنالیز کواریانس استفاده شد. سپس در نرم افزار "اس پی اس اس" در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. نتایج نشان داد که تمرینات سی ایکس ورکس موجب بهبود تعادل پویا، عملکرد اندام فوقانی و حس عمقی دختران نوجوان ناشنوای مطلق را در هر دو مقایسه درون گروهی و بین گروهی شد

مهارت های بنیادی دستکاری در کودکان، پیش نیاز حرکات و مهارت های ورزشی در بزرگسالی است. هدف از این پژوهش مقایسه مهارت های بنیادی دستکاری بین کودکان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی و کودکان سالم بود. جامعه آماری پژوهشدو گروه کودکان پسر 10-11 ساله سالم و کودکان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی شهر پیرانشهر بودند که 45 دانش آموز سالم به روش نمونه گیری تصادفی و 45 دانش آموز دارای سندروم متقاطع فوقانی با توجه به معیارهای ورود به پژوهش و با روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری ناهنجاری کایفوز از برنامه (Goniometer-pro) و برای ارزیابی سر به جلو و شانه به جلو از روش برنامه image J و برای ارزیابی مهارت های بنیادی دستکاری از آزمون اولریخ درشت نسخه سوم (TGMD 3) استفاده شد.بین مهارت های بنیادی دستکاری کودکان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی و کودکان سالم تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P<)، به طوری که در همه مهارت های بنیادی دستکاری، کودکان سالم نسبت به کودکان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی وضعیت بهتری داشتند. نتایج نشان داد براساس یافته ها، سندروم متقاطع فوقانی که منشأ آن برهم خوردن تعادل بین عضلات آگونیست و آنتاگونیست است، سبب ایجاد محدودیت حرکتی و ضعف در مهارت های بنیادی دستکاری کودکان می شود، ازاین رو توجه به این ناهنجاری ها ضروری به نظر می رسد.

سندرم گیر افتادگی شانه معمول ترین اختلال شانه است به نحوی که ۴۴ تا ۴۵ درصد مراجعات پزشکی بیماران مبتلا به دردهای شانه را تشکیل می دهد که مهمترین عامل درد و محدودیت حرکتی در مفصل شانه می باشد در همین راستا هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات اصلاحی منتخب بر میزان درد مفصل و دامنه حرکتی ورزشکاران رشته تیراندازی مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بود.  جامعه آماری این پژوهش شامل ورزشکاران رشته تیراندازی مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه با دامنه سنی 20 تا 30 سال بوده، که به یک مرکز مشاوره و تندرستی مراجعه نمودند، از این میان، 20 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شده و به دو گروه تجربی  و کنترل تقسیم شدند، در ادامه یک گروه به مدت شش هفته، و هر هفته 3 جلسه تحت تمرین با استفاده از تمرینات مقاومتی با کش قرار گرفت، و گروه دیگر به عنوان گروه کنترل، صرفا فعالیت های روزمره خود را انجام می داد.سپس، به منظور اندازه گیری پیش آزمون و پس آزمون دامنه حرکتی از دستگاه الکتروگونیامتر، و برای ارزیابی میزان درد از مقیاس آنالوگ بصری (Visual Analog Scale(VAS) استفاده گردید. همچنین داده ها با استفاده از آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تمرینات با کش اثر معنی داری بر دامنه حرکتی و کاهش درد آزمودنی های گروه تجربی دارد و دامنه حرکتی مفصل شانه در حرکات آبداکشن، چرخش داخلی و خارجی بعد برنامه تمرینی بهبود یافت. با توجه به نتایج می توان گفت که تمرینات مقاومتی با کش بر بهبود درد مفصل و دامنه حرکتی ورزشکاران رشته تیراندازی مبتلا به گیرافتادگی شانه موثر می باشد.

شانه منجمد از دلایل درد و ناتوانی شانه ودر ارتباط با پاسچر ضعیف و محدودیت حرکتی کمربند شانه است. هدف مقایسه پاسچر بالاتنه و دامنه حرکتی شانه در زنان مبتلا به شانه منجمد و سالم است و بر روی 30 زن مبتلا و 30 زن سالم انجام شد. زاویه سر و شانه به جلو، از تصویربرداری، دامنه ی حرکتی فلکشن، ابداکشن و چرخش خارجی شانه با گونیامتر و کایفوز سینه ای با خط کش منعطف اندازه و بررسی نتایج از تی مستقل استفاده شد. نتایج تفاوت معناداری بین زاویه سر و شانه به جلو، کایفوز، دامنه حرکتی فلکشن، ابداکشن و چرخش خارجی در افراد مبتلا و سالم نشان داد. یافته ها نشان داد افراد شانه منجمد نسبت به افراد سالم زاویه شانه و سر به جلو و کایفوز بیشتر و میزان دامنه حرکتی فلکشن، ابداکشن و اکسترنال روتیشن کمتری هستند. پیشنهاد می شود در افراد شانه منجمد، پاسچر بالاتنه بررسی و برنامه اصلاحی مورد توجه قرار گیرد.

این مطالعه به منظور بررسی تغییرات حس عمقی مفصل زانو در سالمندان مبتلا به استئوآرتریت زانو متعاقب یک دوره فعالیت کنترل شده هوازی انجام شد. جامعه آماری شامل مردان سالمند فعال مبتلا به استئوآرتریت زانو آذربایجان غربی است. که از بین آن ها 20 نفرحداقل 2 جلسه در هفته به فعالیت ورزشی می پرداختند، به عنوان نمونه آماری انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 10 نفری (هوازی و کنترل) تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته برنامه تمرین هوازی را اجرا نمودند. برای اندازه گیری حس عمقی زانو از الکتروگونیامتر استفاده گردید. از آزمون آماری t مستقل برای بررسی نتایج بین گروهی و آزمون t زوجی برای بررسی نتایج درون گروهی استفاده شد. یافته ها نشان داد حس عمقی، در مقایسه درون گروهی (0001/0p=) در گروه هوازی و در مقایسه بین گروهی (001/0p=) اختلاف معنی دار بود. به طورکلی نتایج نشان داد که به کارگیری هشت هفته تمرین هوازی می تواند عاملی اثرگذار بر بهبود حس عمقی زانو مردان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو شود.