ارزیابی و تحلیل سطح توسعه یافتگی کاربری اراضی شهری در منطقه پانزده شهر اصفهان از دیدگاه شهر سالم
آرشیو
چکیده
کاربری اراضی شهری، هسته اصلی برنامه ریزی شهری و محور توسعه پایدار شهر است. ارزیابی و تحلیل کاربری های شهری، براساس الگوها و استانداردهای بهینه زیست در جوامع شهری ضرورتی انکارناپذیر است. هدف از این پژوهش ارزیابی و تحلیل کمی سطح توسعه کاربری اراضی وضع موجود در منطقه پانزده شهر اصفهان از دیدگاه شهر سالم است. منطقه پانزده اصفهان در سال 1392 به شهر اصفهان الحاق شد و ازنظر توسعه کاربری اراضی با سایر مناطق شهر متفاوت است. ازنظر روش شناسی براساس ماهیت هدف، این پژوهش از نوع کاربردی و براساس ماهیت روش از نوع توصیفی-موردی و تحلیلی است. در گردآوری داده ها از روش اسنادی و پرسش نامه، در تجزیه وتحلیل داده ها از استانداردهای شهر سالم و مدل ضریب مکانی شاخص (LQ) و آزمون تی تک نمونه ای استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که وضعیت توسعه یافتگی کاربری های خدمات تجاری، آموزشی، بهداشتی و درمانی، پارک و فضای سبز، ورزشی، فرهنگی، مذهبی و... در منطقه پانزده شهر اصفهان در مقایسه با سرانه های شهر سالم، سرانه های استاندارد شورای عالی شهرسازی و معماری، سرانه های پیشنهادی طرح بازنگری طرح تفصیلی شهر اصفهان و سرانه های وضعیت موجود کل شهر اصفهان نامطلوب و نامناسب است. همچنین تحلیل آزمون تی نشان داده است که وضعیت دسترسی به شاخص های شهر سالم از دیدگاه شهروندان نیز نامطلوب است. این نتایج نشان می دهد که منطقه پانزده اصفهان نیازمند ارتقای شاخص های توسعه در زمینه نیازهای اساسی زندگی شهری در کاربری اراضی است.Assessment and analysis of the level of development and land use in urban areas in Region 15 of Isfahan city from the perspective of a healthy city
Urban land use is the central core of urban planning and the axis of sustainable urban development. Evaluating and analyzing urban land uses based on optimal ecological patterns and standards in urban communities is an undeniable necessity. This research aims to quantitatively assess and analyze the level of land use development in the current situation within Region 15 of Isfahan City from the perspective of a healthy city. Region 15 of Isfahan was annexed to the city of Isfahan in the year 2013 and differs in terms of land use development compared to other areas of the city.In line with the objective, this research is both applied and descriptive-case study and analytical. Data collection utilized document analysis and questionnaires, while data analysis employed the standards of a healthy city, the Location Quotient (LQ) coefficient model, and a one-sample t-test. The research findings indicate that the development status of land uses in services such as commercial, educational, health, parks and green spaces, sports, cultural, and religious sectors within Region 15 of Isfahan, in comparison to the per capita benchmarks of healthy cities, the provincial standards of the Supreme Council of Urban Planning and Architecture, the proposed benchmarks of the Isfahan detailed plan revision, and the current overall benchmarks of Isfahan city is undesirable and inappropriate. Additionally, the t-test analysis reveals that the accessibility status concerning the indicators of a healthy city from the citizens' perspective is also unfavorable. These results suggest that Region 15 of Isfahan requires enhancement in development indicators concerning the basic urban life needs in land use.