نقش گفتگو (دیالوگ) در تدریس ادبیات
آرشیو
چکیده
با توجه به تغییرات شگرفی که در چند دهه اخیر در نوع ارتباط استد با دانشجو در کلاس درس پیش آمده است، متأسفانه به دلایل مختلف، از جمله ازدحام دانشجو در کلاس ها و تعریف غالب اما نه چندان جالب از استاد به عنوان دانای کل، بیشتر کلاس های ما، بویژه کلاس های درس رشته های ادبیّات و علوم انسانی، نتواسته اند همگام با این تغییرات پیش روند. در این گفتار تلاش شده است پاره ای از مشکلات بیان شود و گونه آرمانی کلاس به عنوان جایگاه رشد اندیشه جدلی، بررسی و پیشنهاد شود. بنابراین، این نوشته تلاش می کند به گونه ای کلاس داری اشاره کند که در آن از دانشجو می خواهند خود را برای نقش پذیری در کلاس آماده کند. روشن است که در چنین کلاسی نقش استاد نیز دستخوش دگرگونی می شود و او از جایگاه خویش به عنوان کسی که پاسخ همه پرسش ها را می داند دوری می جوید و به هیأت دوست و مشاوری در می آید که به دانشجو در سامان دادن به پرسش های خویش کمک می کند؛ طبیعی است که در این فرآیند هر دو در شکل گرفتن اندیشه ای نو شریک می شوند.The Role of Dialogue in Teaching Literature
This article is an attempt to discuss the value of “dialogue” as a crucial method in teaching (literature). The “warp” of Plato’s wisdom is fortified with the “weft” of his presentation, something that is academically called “dialogue”. The “ironic Socrates”, one who pretends not to know, is an outstanding model for a teacher to encourage students to ask. Having this procedure in view, this essay will try to establish the fact that students, at least in subjects like humanities, cannot be given “absolute” but “concrete” answers. In other words, our answers should show “what is right and wrong in a given situation”. The article will further discuss the role of the teacher in a conflicting dialectical class where spontaneity, genuineness, and indirection will eventually help the student to arrive at an answer for him-/herself.
تبلیغات
