هدف این پژوهش بررسی اثربخشی رویکرد وجودی _ انسان گرای می بر گرایش به خیانت در مردان خیانت کار بود. روش پژوهش حاضر، مورد منفرد (طرح B _ A ) بود.جامعه آماری پژوهش، مردان درگیر در خیانت زناشویی در شهرستان شاهین دژ در سال 1400 بود که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، سه نفر برای مشارکت در درمان انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه نگرش به خیانت زناشویی وایتلی ( ATIS ) بود. درمان می به صورت انفرادی، هر هفته دو جلسه به مدت 120 تا 160 دقیقه بر روی اعضا اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی تجزیه و تحلیل شد. تحلیل دیداری نمودار های متغیر گرایش به خیانت در مرحله مداخله شیب نزولی دارد و شاخص پایایی تغییر هر دو متغیر نیز بزرگتر از 96 / 1 است.همچنین درصد بهبودی کلی در متغیر گرایش به خیانت 66 / 41 است؛ لذا تاثیرِ درمان می بر این متغیر از لحاظ آماری معنادار است . براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمانگران می توانند از رویکرد وجودی _ انسان گرای می به عنوان یک رویکرد کارآمد، جهت کاهش گرایش به خیانت در فرد یا زوج درگیر در خیانت زناشویی استفاده کنند. شماره ی مقاله: 4
