فهم روایتگری معماری مبتنی بر نسبت «دیالکتیک فضازمان» با «بدن» (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مسئله مطروحه در فهم معانی و روایت های فضای ساخته شده در موقعیت کنونی که جایگاه انسان و جهان از موقعیت سوژه-ابژه به موقعیت شاهد-مشهود تغییر یافته، این است که سازوکار انتقال معنا و روایت از طریق فضا چگونه تعریف می شود و چه نسبتی بدن انسان برقرار می کند. اگر بپذیریم که ساختن هر اثر معماری از جهان بینی، ارزش ها، هنجارها، فرهنگ و ضمیر ناخودآگاه خالق اثر نشئت می گیرد، باید پذیرفت که آنچه بیان می کند فراتر از آن چیزی است که می نماید. در این پژوهش بر اساس مبانی فلسفی پساساختارگرایی در تحقیق، با رویکرد کیفی و به روش تحقیق «تحلیل گفتمان» و به کمک «استدلال منطقی»، ضمن تعریف مفاهیم و تبارشناسی تاریخی سازوکار روایتگری، عوامل مؤثر بر فهم روایت های فضا، ازجمله «دیالکتیک فضا-زمان» و نسبت آن با «بدن» و حضور بدن مند مخاطب در محضر و درون بنا تشریح شده است. نتایج قضایای تجربی (فضازمان و حضور)، تحلیلی و متافیزیکی (معماری و روایت های فراتاریخی و فرافرهنگی) استدلال نشان می دهد که روایتگری مبتنی بر نسبت میان بدن انسان و بدن فضای ساخته شده، تناسبات فیزیکی، کالبدی و آنچه در ادراکات بینایی انسان حس می شود، موقعیتی را فراهم می آورد که سازنده فضا می تواند به کمک ابزارهای طراحانه روایت های خود را به طور مستقیم و یا کنایی و استعاری به ذهن مخاطبِ حضوریافته در فضا، فرازمان و فرامکان، به نحو بین الاذهانی میان فرهنگ های مختلف بازگو کند و همواره سرشت انسان را مخاطب خود قرار دهد.Investigation of Built-Space Narratives based on Ratio of “Dialectic of Space-Time” and “Body”
The problem in understanding the meanings and narratives of built spaces of the present situation, where the position of humanity and the world has changed from subject-object position to the witness-evident situation, is that how the mechanisms for transfer of meanings and narrations through space is defined and how it relates to the human body. If we accept that the construction of any architectural work comes from world-view, values, norms, culture, and the unconscious mind of the creator of it, it must be accepted that what it expressed is beyond what it represents. In this research, based on the philosophical basis of post-structuralism in research, with the qualitative approach and by using the "Discourse analysis" method of research and "rational reasoning", while defining the concepts and historical genealogy of the narrative mechanism, factors affecting the understanding of space narratives are described; including "dialectics of space-time" and its relation to the role of "body" and the embodiment presence of the human in any built space. The results of the empirical theorem (space-time and presence) and the analytic and metaphysical theorem (architecture and meta-historical and meta-cultural narratives) show that narratives based on the ratio between the human body and the body of built space, the built space, physical proportions, and what is perceived in human sight, provides a position that the architect, with the help of design tools, can directly or metaphorically, beyond time and space, translate his narratives into the means of space for the present audience in it.
تبلیغات
