این نوشته از منظر انسان شناسى اقتصادى، نگاهى متفاوت با مردم شناسان کلاسیک مکتب نوسازى به ده ایرانى به مثابه زادگاه فرهنگ تولیدى و کار دارد و به برخى عوامل موثر در فروهشتگى ده و دگرگونى و تقلیل ساختار تولیدى شهرهاى ایران اشاره می کند. در یک صد سال اخیر، ایرانیان با شتابى فزاینده از فضاهاى تولیدى در ده، ایل، فضاهاى کشتکارى، دامدارى، و همزمان از فضاى تولیدات و صنایع شهرى، سازمان هاى غیررسمى و نیمه رسمى اصناف و پیشه وران و کارگاه هاى تولید سنتى و متعاقب آن از کل فرهنگ تولیدى فاصله گرفته اند و به تدریج به فضاهاى شبه اشرافى، میراث خوارى خام فروشى و فرهنگ مصرفى فزاینده خو گرفته و نزدیک شده اند. این دگرگونى ها در نوع ارتباط ما با جهان و قدرت غالب جهانى و نظام سوداگرىِ همزاد با پانصد سال استعمار اتفاق افتاده است. . ایران از نخستین جوامع تولید کننده جهان و داراى فرهنگ تولیدى پیچیده و کارآمد بوده است، اما مسائل تاریخى، اجتماعى ...
