این مقاله با استفاده از دو بعد جانشینی و همنشینی، یکی از مهم ترین ابزار تحلیل متن در نشانه شناسی ساختگرا، ضمن توصیف یکی از اعیاد ارمنی که منسوب به تبرک انگور است، نشان خواهد داد که چگونه رویدادهای فرهنگی تحت فشارهای عقیدتی، با فراموش کردن علت و فلسفه وجودی و صرف حفظ مراسم و آیین آداب و رسوم برگزاری نه تنها جانشین رویدادهای فرهنگ غالب شده اند بلکه با عجین شدن با آن ها و جابه جایی زمانی توانسته اند آئین های مربوط به خود را از زمان های بسیار دور در طول قرون متمادی تا به حال به صورت فرهنگ عامه حفظ کنند و زنده نگه دارند.