در دهه های اخیر، رشد شتابان جمعیت شهری منجر به گسترش فیزیکی شهرها گشته است. این انفجار جمعیتی و توسعه ی شهری بدون برنامه ی ناشی از آن به ویژه در کشورهای درحال توسعه عواقب زیان باری نظیر به زیر ساخت رفتن اراضی زراعی و نزدیک شدن و یا استقرار در نواحی در معرض خطرات طبیعی را به دنبال دارد. ارزیابی تناسب اراضی (LSA) با به کارگیری معیارهای متعدد، می تواند اقدام مهمی در جهت تحقق معیارهای توسعه ی پایدار و ایمن شهری باشد. سیستم اطلاعات جغرافیایی با توانایی تحلیل روابط فضایی به سیاست گذاران شهری امکان مرتبط ساختن منابع اطلاعات مجزا و اجرای تحلیل های پیچیده را می دهد. مطالعه ی حاضر با استفاده از تکنیک فرایند تحلیل سلسله مراتبی فازی و با بهره گیری از هشت معیار شیب، ارتفاع، جهت شیب، فاصله از گسل، فاصله از راه های اصلی، فاصله از آب های سطحی، پوشش زمین و جنس خاک به بررسی تناسب اراضی بخش مرکزی شهرستان سبزوار به منظور توسعه شهری پرداخته است. در این روش با انتخاب معیارهای مختلف، تعیین وزن هر معیار، تهیه و تولید نقشه های معیار در محیط GIS و در نهایت تلفیق نقشه های معیار اقدام به محاسبه ی شاخص تناسب برای محدوده ی مورد مطالعه گردید. این نقشه ی نهایی بر مبنای شاخص تناسب به پنج طبقه ی تناسب خیلی زیاد، زیاد، متوسط، کم و خیلی کم تقسیم بندی شد. نتایج حاکی از این است که در مجموع حدود 60 درصد از محدوده ی مورد بررسی در طبقه ی با تناسب زیاد و خیلی زیاد و همچنین 16 درصد در طبقه ی با تناسب کم و خیلی کم قرار دارد که علت اصلی آن را می توان وجود رشته کوه جغتای در بخش های شمالی منطقه دانست. برطبق این بررسی جهات شرق، شمال و شمال شرقی شهر مناسب ترین جهات به منظور توسعه ی شهر سبزوار هستند.