در اهمیت موضوع تعلق سه جزیره ی ایرانی در خلیج فارس به ایران می توان گفت، جزایر خلیج فارس و سرزمین عمان از دوران کهن تا زمان نادرشاه و کریمخان زند تحت حاکمیت و سلطه ی بلامنازع دولت ایران بوده است. پس از این دوران با توجه به رقابت قدرت های استعماری و تلاش مستمر انگلیس برای نادیده گرفتن حقوق ایران در خلیج فارس و اشغال 67 ساله ی جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی توسط انگلیس و سپس اعاده ی حاکمیت دائمی آن ها به کشورمان، این جزایر همواره در چارچوب قلمرو سرزمینی ایران بوده اند و ادعای امارات، این کشور کوچک حاشیه ی جنوبی خلیج فارس در قبال آن ها نیز تاکنون ره به جایی نبرده است. علاوه بر آن نقشه های مستند و معتبر جغرافیایی این حقیقت را تأیید می کنند که جزایر تنب و ابوموسی همواره به ایران تعلق داشتند. «نقشه های دریایی» تهیه شده در قرن 18 که بیش تر برای راهنمایی دریانوردان و کشتی های بین قاره ای بود و در آن ها کمتر به جنبه های سیاسی و اجتماعی امر توجه می شد؛ همچنین جزایر خلیج فارس به دو بخش ایرانی و عربی تقسیم می شد که همواره سه جزیره ی ایرانی ابوموسی، تنب کوچک و تنب بزرگ در قسمت ایران قرار داشت. این نقشه های جغرافیایی و دریایی به لحاظ قدمت، اصالت و همچنین اعتبار در عرصه ی امروز روابط بین الملل نیز مورد عنایت و استناد قرار می گیرند. در این پژوهش سعی بر آن است تا ضمن اشاره به کارکرد نقشه های جغرافیایی و دریایی بین المللی، به طور ویژه جایگاه نقشه راهبردی 1886 وزارت جنگ انگلیس درباره ایران و جزایر سه گانه ی ایرانی در خلیج فارس بیان گردد. سؤال اساسی پژوهش در این است که آیا دلیل و شاهدی در نقشه ی جغرافیایی و دریایی معتبر بین المللی بر اثبات حقوق سرزمینی ایران در سه جزیره ی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی وجود دارد؟ در این حال روش و یافته های تحقیق در پژوهش مذکور توصیفی-تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات پیمایشی از اسناد و نقشه های معتبر و دست اول است.