ارزیابی سطوح توسعه و نابرابری ناحیه ای با مدل تصمیم گیری چند معیاره، مطالعه موردی: سکونتگاه های روستایی استان مازندران (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

ارزیابی سطوح توسعه و سطح بندی نواحی با استفاده از روش های کمی از سویی منجر به شناخت میزان نابرابری بین نواحی می گردد و از سوی دیگر تلاشی در زمینه کاهش و رفع نابرابری های موجود می باشد. از این رو تحقیق حاضر با هدف ارزیابی سطوح توسعه و سطح بندی سکونتگاه های روستایی استان مازندران با استفاده از 40 معیار توسعه در قالب معیارهای زیربنایی، بهداشتی-درمانی، آموزشی- فرهنگی، اقتصادی و جمعیتی از نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1385 و شاخص های برنامه ای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سال 1388 معاونت برنامه ریزی استانداری مازندران با مدل تصمیم گیری چند معیاره تدوین گردیده است. به طوری که پس از بررسی پیشینه تحقیق، معیارهای ارزیابی سطوح توسعه سکونتگاه های روستایی تعیین و با استفاده از روش دلفی مورد بازنگری قرار گرفت. سپس به منظور تعیین درجه اهمیت نسبی معیارها از روش آنتروپی و به منظور انتخاب گزینه برتر از روش تاپسیس استفاده گردید. نتایج حاکی از آن است که شهرستان ساری رتبه اول و شهرستان فریدون کنار رتبه آخر را از نظر توسعه یافتگی در سطح استان دارا می باشند و شهرستان های نوشهر، آمل، بابل و تنکابن در سطح توسعه یافته، شهرستان های قائمشهر، بهشهر، چالوس، رامسر، سوادکوه، نور و بابلسر در سطح در حال توسعه و  شهرستان های نکا، جویبار، محمود آباد و گلوگاه در سطح کمتر توسعه یافته قرار گرفته اند