شهاب الدین عبدالله بن لطف الله بن عبدالرشید، معروف به حافظ ابرو، مورخ بزرگ ایرانی در عصر تیموری است. او درباره تاریخ ایران چندین جلد کتاب نوشت که مهم ترین آنها کتاب جغرافیا و مجمع التواریخ السلطانیه است. وی در مقدمه این کتب، موضوع «علم تاریخ» را به لحاظ نظری تبین کرده است. حافظ ابرو مانند ابن فندوق بر این بارو است که چون وقایع تاریخی با هم شباهت هایی بسیار دارند، مطالعه تاریخ برای همه، به ویژه سیاست مداران و مدیران کشور لازم و ضروری است که با آگاهی از شرح حال گذشتگان، اشتباهات آنان را تکرار نکنند. به اعتقاد حافظ ابرو، الگوگیری از زندگی انبیای الهی از جمله فواید مطالعه تاریخ است؛ زیرا آگاهی از رفتار و عمل پیامبران در برابر سختی ها و صبر آنان در برابر مشکلات باعث می شود جوامع انسانی در زمان حوادث ناگوار زندگی و بحران های اجتماعی، امیدشان را از دست ندهند. حافظ ابرو به مانند خواجه رشیدالدین فضل الله همدانی، به بی طرفی مورخ تأکید دارد و معتقد است مورخ همان گونه که فضایل قومی را می نگارد، باید رذایل شان را نیز بر دفتر تاریخ ثبت کند.