در گفت وگوهای روزمره گاهی اتفاق می افتد که سخنگو به دلایلی در قسمتی از مکالمه اش مکث می کند و یا حرف و کلمه ای را تکرار می کند و یا وقفه ای در سخنانش ایجاد می کند. این رفتارها که نوع خاصی از تصحیح به شمار می رود، ترمیم نام دارد. تحقیق حاضر در جست وجوی مشخص نمودن انواع ترمیم ها و جایگاه آنها در توالی نوبت ها در گفت وگوهای روزمره زبان فارسی و نیز مشخص نمودن بسامد وقوع هر یک از انواع ترمیم ها و همچنین آغازگرهای واژگانی و غیر واژگانی همراه آنهاست. این تحقیق شامل 254 جمله یا عبارت دارای عنصر قابل ترمیم است که طی یک ماه در سال 1392 از محیط های متفاوت و در موضوعات مختلف جمع آوری شده است. یافته های تحقیق نشان داد که به طور کلی، ترمیم ها و جایگاه های انواع ترمیم در گفت وگوهای روزمره زبان فارسی با آنچه «شگلاف و همکاران» (1977) در مورد زبان انگلیسی بیان کرده اند، یکسان است. همچنین مشخص شد که بسامد کاربرد خودترمیمیِ خودآغازی نسبت به سایر انواع ترمیم در مکالمات فارسی زبانان بیشتر است.
