مقدمه: تقلب و سرقت علمی، ارزش مجامع علمی و مدارک و داشته های آن را خدشه دار می کند. اثرات آن بر تولید کنندگان واقعی علم مانند دانشمندان، مؤلفین، مصنفین و دیگر صاحبان قلم، بدین صورت پدیدار خواهد شد که دیگر تمایلی به تولید علم نخواهند داشت و دست از نوشتن برخواهند داشت. همچنین از آن جا که نتایج پژوهش های دانشگاهیان و متخصصان به ویژه در علوم پزشکی در تعامل با حیات انسان ها هستند، این امر بسیار مهم جلوه می کند. از این رو پژوهش حاضر، با هدف گونه شناسی سوء رفتارهای پژوهشی به شناخت انواع روش ها و شیوه های ارتکاب، پرداخته است.
روش بررسی: این تحقیق مطالعه ای کیفی به روش مصاحبه ی عمیق بود. افراد مشارکت کننده شامل 21 نفر از صاحب نظران دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 91-1390 بود. نمونه گیری به روش هدفمند انجام گرفت و تا اشباع اطلاعات ادامه یافت. تحلیل داده ها همزمان با جمع آوری اطلاعات با رویکرد تحلیل موضوعی انجام گرفت.
یافته ها: تحلیل داده ها منجر به استخراج 40 موضوع و 6 روش کلی گردید که بیانگر تجارب صاحب نظران در زمینه ی انواع شایع تقلب و سرقت علمی می باشد. شش موضوع اصلی و کلی به دست آمده از پژوهش شامل پژوهش های تکراری، انطباق غیر اصولی، اقتباس غیر اصولی، مجعولات، سهام بخشی و منفعت طلبی است. هر کدام از این موضوعات نیز دارای زیر موضوعاتی می باشد.
نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از این است که مرز بین سرقت علمی و صداقت در علم بسیار نامحسوس است و از آن جایی که شیوه های بسیار گوناگونی وجود دارد، بایستی نهادی در کمیته های پژوهشی دانشگاه ها به منظور آموزش افراد در زمینه ی پرهیز از انواع تقلب و سرقت علمی وجود داشته باشد. همچنین افزایش اطلاع رسانی از انواع تخلف های علمی و مجازات های مربوط می تواند در کاهش ارتکاب تخلف و افزایش اطلاعات در دستگاه های حقوقی کشور به منظور روزآمد کردن قوانین مربوط مؤثر واقع شود.
