حمیدالله حسنلویی

پژوهش حاضر به منظور بررسی و مقایسه اثربخشی خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی بر انگیزه درونی و دقت آزمون حس وضعیت مفصل آرنج انجام گردید. پژوهش به صورت یک طرح درون گروهی کانتِربالانس شده به روش نیمه تجربی و با هدف کاربردی اجرا گردید. پانزده دانشجوی دختر دانشگاه شهید بهشتی به صورت در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. شرکت کنندگان در یک طرح اندازه گیری مکرر با چهار مرحله کنترل، خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی مشارکت داشتند که در هر مرحله 40 کوشش آزمون حس وضعیت مفصل را به منظور بازسازی فعال زاویه 90º مفصل آرنج از طریق دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک بایودکس انجام دادند. پس از اتمام هر مرحله، شرکت کنندگان پرسش نامه انگیزش درونی و فرم بررسی دستکاری را تکمیل نمودند. هرچند نتایج افزایش انگیزه درونی در مرحله خودگفتاری انتخابی را نسبت به مراحل دیگر نشان داد اما کاهش خطای مطلق در آزمون حس وضعیت مفصل آرنج در مراحل خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی به طور مشابه مشاهده شد. این یافته ها از خودگفتاری آموزشی و انگیزشی به عنوان راهبردی هایی کارآمد در بهبود عملکرد حس وضعیت مفصل حمایت می کنند که با مدل ارتباط خودگفتاری-عملکرد، مدل ویژه ورزش خودگفتاری و مدل مکانیسم خودگفتاری که اثربخشی انواع خودگفتاری بر عملکرد را تأیید می کنند، همسو هستند.

اگر چه اثر خستگی عضلانی مچ پا بر تغییرات کنترل قامت و همکوشی های عضلانی بررسی شده است، اما نیاز به بررسی بیشتر مشارکت ابعاد خستگی عضلانی (محیطی و مرکزی) بر تغییرات کنترل قامت و همکوشی عضلات می باشد. بنابراین هدف این پژوهش تعیین اثر انقباضات عضلانی زیربیشینه بر تغییرات کنترل قامت و همکوشی های عضلانی بود. دوازده شرکت کننده ۳۳-۲۵ سال) به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. ابتدا تحریک های الکتریکی بر عصب درشت نئی اعمال شد تا موج M، خستگی مرکزی و خستگی محیطی شرکت کننده ها طی انقباضات ارادی بیشینه اندازه گیری شوند. سپس شرکت کنندگان نوسان جلو-عقب بر روی صفحه نیرو انجام دادند تا میزان همکوشی های عضلانی ده عضله و مرکز فشار آنها ثبت شوند. شرکت کننده ها پروتکل خستگی عضلانی حاصل از انقباضات زیربیشینه را بر روی دینامومتر انجام دادند و پس از آن متغیرهای مربوط به قبل از خستگی مجددا اندازه گیری شدند. اثر خستگی عضلانی با آزمون آماری تی وابسته و تعداد هم انقباضی ها با آزمون زد فیشر آزمون شد. خستگی حاصل از انقباضات زیربیشینه موجب افزایش معنادار ناحیه نوسان مرکز فشار شد. واریانس فعالیت عضلات، همکوشی های عضلانی بعد از خستگی عضلانی کاهش و تعداد هم انقباضی های عضلانی نیز به طور معناداری افزایش یافتند. همچنین خستگی مرکزی (۶۴/۱۶ درصد) به طور معناداری مشارکت بیشتری نسبت به خستگی محیطی (۳۲/۲ درصد) بعد از انقباضات زیربیشینه داشت. بنابراین با توجه به نتایج این مطالعه د بررسی مکانیسم های محیطی و مرکزی حاصل از خستگی عضلات مچ پا می تواند برای برنامه ریزی تمرینات توانبخشی و تعادلی مفید باشد.