هم انقباضی

هدف از این مطالعه، بررسی اثر عامل های سرعت و سنگینی باری که توسط کارگر جابه جا می شود بر عملکرد عضلات تنه بود. 10 نفر از کارگران با تجربه در حمل بار از میان شاغلان شرکت های ساختمانی شهر همدان با میانگین سنی 06/2±4/25 سال و قد 19/6±1/173 سانتی متر و وزن 99/8± 638/67کیلوگرم که دستکم سه سال سابقة کار مداوم در حیطة حمل بار داشتند به عنوان گروه تجربی و 10 نفر از افراد بدون سابقة کار با میانگین سنی 41/1±23سال، قد 07/5 ± 6/173سانتی متر و وزن 17/7± 85/64 کیلوگرم که هیچ گونه سابقة فعالیت ورزشی مرتبط با حمل بار نداشتند به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. با استفاده از دستگاه EMG 16 کاناله مدلMA300-16 فعالیت الکترومیوگرافی عضلات، راست شکمی، ارکترواسپاینا در ناحیة مهرة دوم و سوم کمری و سرینی در حین جابه جایی وزنه بین سطح زمین و روی میزی به ارتفاع کمر(ناف) ثبت شد. داده ها، با استفاده از آنالیز واریانس (تحلیل عاملی) تجزیه و تحلیل شدند. مقایسة بین گروهی نشان داد در حرکت سریعِ افراد بی تجربه، میزان هم انقباضی بسیار کمتر از افراد باتجربه بود. در مجموع، در کاری برابر، میزان RMS و شدت فعالیت عضلانی در افراد باتجربه کمتر از افراد بی تجربه بود. به علاوه، میزان هم انقباضی در دو گروه متفاوت است. وجود انقباض نسبی زیاد در عضلات شکم موجب استحکام مهره های کمری می شود؛ در نتیجه از میزان آسیب کمر کاسته می شود. تجربة کاری موجب بهبود بهرة کاری عضلانی و کاهش فشارهای نامتقارن بر دیسک ها و مفاصل ستون مهره ای می شود. افراد بی تجربه در حرکات سریع حین جابه جایی وزنه در خطر آسیب دیدگی قرار دارند.

هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر زاویه ابداکشن شانه، برتر و غیربرتر بودن دست و اعمال بار خارجی بر نسبت هم انقباضی عضلات شانه ورزشکاران پرتاب از بالای سر و افراد غیرورزشکار هم زمان با ابداکشن بازو در سطح کتف بود. 10 نفر شناگر، 10 نفر بازیکن هندبال، 10 نفر بازیکن تنیس و 10 نفر غیرورزشکار داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات شانه (دلتوئید میانی و قدامی، ذوزنقه فوقانی، میانی و تحتانی، تحت خاری، پشتی بزرگ و دندانه ای قدامی) در وضعیت دینامیکی و استاتیکی ابداکشن بازو در سه زاویه (0-45 درجه به مدت یک ثانیه و نگه داری آن به مدت سه ثانیه، 90-0 درجه به مدت دو ثانیه و نگه داری آن به مدت سه ثانیه ، 135-0 درجه به مدت سه ثانیه و نگه داری آن به مدت سه ثانیه) در شانه برتر و غیربرتر در شرایط اعمال بار خارجی و بدون اعمال بار ثبت گردید. نسبت هم انقباضی عضلات در دو گروه مقایسه شد. نتایج مطالعه نشان داد که بار خارجی، غالب بودن دست و زاویه ابداکشن بازو بر نسبت هم انقباضی عضلات مجموعه شانه در ابداکشن بازو (ابداکشن دینامیک) و نگه داری آن (ابداکشن ایستا) در سطح کتف تأثیرگذار است و در نسبت هم انقباضی عضلات مجموعه شانه در ابداکشن بازو و نگه داری آن در سطح کتف میان گروه های مختلف تحقیق تفاوت معنی داری دارد ( p ≤ 0/05 ). تفاوت در نسبت هم انقباضی عضلات شانه در میان ورزشکاران و در مقایسه ورزشکاران با غیرورزشکاران در زوایای مختلف ابداکشن بازو ممکن است به دلیل ماهیت هر رشته ورزشی و سازگاری ورزشکاران با تمرینات و استفاده زیاد از اندام فوقانی در اجرای مهارت ورزشی باشد.

سالمندان سطوح بالایی از هم انقباضی را در عضلات اندام تحتانی نشان می دهند که بیشتر برای جبران زوال اندام ها و کنترل حرکتی بهتر ظاهر می شود. راه رفتن عادی و بی نقص علاوه بر سلامت عوامل عصب عضله، به سلامت شناختی و نیز خودکاری حرکت بستگی دارد؛ بنابراین می توان با به چالش کشیدن منابع اجرایی از طریق علامت گذاری ریتمیک شنیداری توجه فرد را به بیرون جلب کرد و فعالیت روزمره ای چون راه رفتن را به خودکار و بدون تمرکز تغییر داد. 30 مرد سالمند واجد شرایط 60 تا 75 ساله به طور داوطلبانه انتخاب شدند و در دو گروه کنترل (گروه بدون تمرین و گروه راه رفتن بدون علامت گذاری شنیداری) و 1 گروه تجربی (راه رفتن با علامت گذاری شنیداری) قرار گرفتند. برای ارزیابی هم انقباضی عضله، الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی از جمله نعلی، ساقی قدامی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی 90 ثانیه راه رفتن با سرعت ترجیحی در پیش و پس آزمون بررسی شد. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و آزمون ناپارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. نتایج نشان داد که پس از 18 جلسه تمرین، هم انقباضی در عضلات همکار بیشتر و عضلات موافق و مخالف کمتر شده، اما این یافته ها از نظر آماری، معنادار نبوده است (05/0<P). این نتایج نشان می دهد که علامت گذاری شنیداری حین تمرین راه رفتن، ممکن است تأثیر چندانی بر فعالیت هم انقباضی عضلات در سالمندی اولیه نداشته باشد که احتمالاً در اثر عدم تغییرات بارز شناختی در این دوره است.

هدف از این پژوهش بررسی اثر نوع کفش بر الکترومیوگرافی عضلات اندام تحتانی حین پایین رفتن از پله بود. 15 دانشجوی پسر با دامنه سنی 20 تا 30 سال در این پژوهش شرکت کردند. اوج فعالیت عضلات و هم انقباضی عضلات منتخب اندازه گیری شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری استفاده شد. نتایج نشان دادند که در هر دو فاز پیش فعالیت و اکسنتریک عضلات درشت نی قدامی، دوقلوی داخلی و خارجی و عضله نعلی افزایش معناداری در اوج فعالیت عضلانی در وضعیت پابرهنه نسبت به کفش معمولی نشان دادند. در فاز پیش فعالیت، درهم انقباضی عضلات نازک نی کوتاه/دوقلوی داخلی بین کفش معمولی و کفش مینیمالیست تفاوت معناداری وجود دارد. در فاز اکسنتریک در هم انقباضی عضلات درشت نی قدامی/نازک نی طویل بین کفش معمولی و وضعیت پابرهنه تفاوت معناداری وجود دارد. به نظر می رسد نوع کفش بر اوج فعالیت عضلات و هم انقباضی عضلات آگونیست و آنتاگونیست مفصل مچ پا اثرگذار است.

تغییر میزان هم انقباضی ناشی از خستگی در درصدهای مختلف افت نیرو نیاز به بررسی دارد. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر میزان افت نیروی اکستنشن زانو ناشی از خستگی بر هم انقباضی عضلانی بود. 10 زن سالم و فعال با میانگین سنی 2/99 ± 26/10 سال پروتکل خستگی که شامل 5 ثانیه حداکثر انقباض ایزومتریک ارادی (MVIC) اکستنشن زانو و 5 ثانیه استراحت بود را اجرا کردند. هم انقباضی عضلات، در تکرارهایی موردمحاسبه قرار گرفت که میزان نیروی MVIC در آن تکرارها نسبت به نیروی پیش از خستگی به میزان 10، 20، 30، 40 و 50 درصد کاهش یافته بود. نیروی اکستنشن زانو و فعالیت عضلات منتخب به ترتیب با استفاده از دستگاه آیزوکنتیک و سیستم الکترومایوگرافی ثبت شدند. به لحاظ آماری اختلافی بین هم انقباضی عضلات پهن داخلی و خارجی در درصدهای متفاوت افت نیرو وجود نداشت. هم انقباضی عضلات راست رانی و دوسررانی در 40 و 50 درصد افت نیرو، نسبت به هم انقباضی پیش از خستگی افزایش یافت (0/01> P ). هم انقباضی عضلات دوسررانی و پهن خارجی در 30،20 و 40 درصد افت نیرو و هم انقباضی عضلات دوسررانی و پهن داخلی در 40 درصد افت نیرو، نسبت به هم انقباضی پیش از خستگی افزایش یافت (0/05> P ). نتایج به طورکلی نشان دادند تغییر شاخص هم انقباضی هنگام خستگی تحت تأثیر عضله منتخب و میزان افت نیرو بود. یافته تحقیق حاضر می تواند به محققان در تصمیم گیری درباره نحوه تأثیر خستگی عصبی-عضلانی بر هم انقباضی عضلات کمک نماید.

سفتی سطح عاملی موثر بر آسیب ها خواهد بود زیرا تغییر در میزان این پارامتر افزایش نیروهای اعمالی را به همراه دارد. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی، مدل علی- مقایسه ای و نوع کاربردی می باشد. جامعه آماری 14 نفر والیبالیست 18 تا20 سال بودند. ثبت فعالیت الکتریکی عضلات توسط دستگاه الکترومایوگرافی بایود 8 کاناله و براساس پروتکل SENIAM بر روی 4 عضله منتخب اندام تحتانی انجام شد. از میانگین و انحراف استاندارد برای توصیف داده ها، شاپیروویلک برای ارزیابی نرمال بودن توزیع داده ها، آمار استنباطی برای تاثیر نوع سطح بر متغیرهای تحقیق از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و برای وجود تفاوت از آزمون تعقیبی بونفرنی استفاده گردید. همچنین نتایج نشان داد که در آزمون تحلیل واریانس بین گروه ها هیچ اختلاف معناداری بین عملکرد اوج فعالیت عضلانی در عضلات پهن خارجی و دو سر رانی هنگام پرش و فرود روی سطح تاتامی، چمن و شن وجود ندارد (05/0≤p)، اما در عضله ساقی قدامی و دوقلو در بین سطوح نیز اختلاف معناداری دیده شد (00/0=p). همچنین هیچ اختلاف معناداری بین عملکرد هم انقباضی در مفصل زانو و مچ پا وجود ندارد (05/0≤p)، با این تفاوت که میانگین درصد هم انقباضی روی چمن بالاترین و روی شن کمترین میزان در مفصل زانو و در مفصل مچ پا کمترین میزان روی شن و بالاترین میزان روی تاتامی دیده شد