آمایش سیاسی فضا

مقدمه: شهرستان خور و بیابانک با داشتن شرایط جغرافیایی و توپوگرافی ویژه، چشمهها، آبشارها ، تنو ع گیاهان دارویی ، حیات وحش و ابنیه تاریخی ، دارای ظرفیت بالایی برای جذب گردشگران است. برنامه ریزی راهبردی می تواند یکی از شیوه های بهره برداری از این فرصتها باشد. بنابراین هدف پژوهش، شناخت اولویتهای راهبردی توسعه اقتصادی با تاکید بر اکوتوریسم در شهرستان خور و بیابانک اصفهان بود. ابزار و روشها: در پژوهش توصیفی- تحلیلی حاضر، جمعآوری اطلاعات با روش كتابخانهای و میدانی انجا م ش د و با نمونه گیری دردسترس، دو گروه شامل گردشگران به تعداد ۱۵۰ نفر و کارشناسان گردشگری بهتعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند. برای شناسایی نقاط قوت، ضعف، فرصتها، تهدیدها و تكمیل اطلاعات به متخصصان مراجعه و فهرستی از راهبردها تهیه شد. برای انتخاب راهبردهای توسعه اقتصادی از مدل SWOT استفاده شد و داده ها با نرم افزار GIS تحلیل شدند. یافته ها: در عوامل خارجی EFAS، "متنوع سازی جاذبه های بوم گردی" با وزن 0/069 به عنوان اولین فرصت و "تخریب محیط زیستی و ایجاد خسارت به آثارتاریخی" با وزن 0/053 به عنوان مهمترین تهدید بود. در ماتریس عوامل داخلی (IFAS) مهمترین نقطه قوت، "تنوع جاذبههای اکوتوریستی در منطقه" با وزن 0/069 و "کمبود زیرساختهای محیط ی و کالبدی " با وزن 0/063 به عنوان مهمترین نقطه ضعف بود. استراتژی تغییر جهت برای این شهرستان در راهبرد رقابتی (ST) قرار داشت. نتیجه گیری: راهبردهای "توسعه همکاری سازمانهای درگیر در اداره جاذبه های گردشگری، توجه به مشارکت مردم، افزایش تبلیغات برای معرفی آثار گردشگری متقاضیان بوم گردی و جذب گردشگر در طول سال با تنوع بخشی در ارایه گونه های مختلف بومگردی"، مهمترین راهبردهای توسعه اقتصادی گردشگری شهرستان خور و بیابانک اصفهان هستند.

اهداف: گردشگری که امروزه از آن به عنوان صنعت پاک یاد می شود یکی از مسایل مهمی است که به دلیل تاثیرات زیادی که بر اقتصاد جوامع می گذارد نمی توان آن را نادیده گرفت . به منظور توسعه مناطق گردشگری، ابتدا بایستی این مناطق مستعد شناسایی شوند. هدف این پژوهش ارایه الگوی بهینه توسعه فضایی مناطق نمونه گردشگری در استان تهران با استفاده از روش تصمیم گیری چندمعیاره TOPSIS بود. ابزار و روش ها: پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی- توسعه ای و به لحاظ روش، توصیفی- تحلیلی است که در سال ۱۳۹۵ انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کارشناسان، صاحب نظران، برنامه ریزان گردشگری و کارشناسان اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به تعداد ۳۰ نفر بود. برای جمع آوری اطلاعات از مطالعات کتابخانه ای و سازمانی و بررسی های میدانی، مانند پرسش نامه، مصاحبه و مشاهده استفاده شد. به منظور گروه بندی مناطق، تکنیک تصمیم گیری چندمعیاره TOPSIS به کار گرفته و از ۱۰ شاخص در استان استفاده شد. برای خوشه بندی از نرم افزار ArcGIS۱۰.۲ استفاده شد. یافته ها: استان تهران در راستای توسعه فضایی بهینه صنعت گردشگری به ۳ خوشه تقسیم شد که در آن، نواحی شرقی و شمالی استان در خوشه ۱، نواحی غربی، مرکزی و جنوب شرقی استان در خوشه ۲ و نواحی جنوب غربی استان در خوشه ۳ قرار گرفتند. نتیجه گیری: به منظور ارایه الگوی بهینه توسعه فضایی مناطق نمونه گردشگری در استان تهران با استفاده از روش تصمیم گیری چندمعیاره TOPSIS ، ۳خوشه استان تهران از یکدیگر تفکیک می شوند که شامل خوشه ۱ (مناطق شرقی و شمالی)، خوشه ۲ (مناطق غربی، مرکزی و جنوب شرقی) و خوشه ۳ (مناطق جنوب غربی) هستند .

مقدمه : آمایش شهری، به تعبیری آمایش سرزمین در محدوده فضای جغرافیایی شهر است که با رویکرد تحقق نیازهای سکنه در درون فضاهای جغرافیای به دنبال بازآفرینی نقش ها و کارکردهای عناصر شهری است. منظور از آمایش نشانه های هویتی در فضاهای شهری آن است که ایمنی و امنیت در شهر پایدار شود. با شناسایی نیازهای عاطفی، روانی و آموزشی شهروندان، انتظام بصری صورت گیرد و با آمایش نشانه های هویتی شاخص شهر و آمایشِ نشانه ها، سرزندگی برای شهروندان رقم بخورد و در تکمیل آن، با معماری شهر، نما و منظر شهری مدیریت شود، به گونه ای که در ادامه نیازهای ذهنی و عینی شهروندان برآورده شود. با توجه به نقش نشانه ها در شهر؛ سئوال این پژوهش این است که نشانه ها در چه صورتی نیاز به امنیت و خودآگاهی سکنه را برآورده خواهند کرد؟ سرزندگی و زیبایی در چه شرایطی به شهروندان منتقل می شود و فضای شهر را متاثر می کند؟ این تحقیق با شیوه توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و اسناد و مدارک موجود به بررسی آمایش نشانه های شهری برای رسیدن به کارکرد اصلی نشانه پرداخت. نتیجه گیری : نشانه ها در فضاهای شهری با آمایشی مناسب می توانند کارکردهای مثبتی داشته باشد و نیاز شهروندان به خودآگاهی، امنیت، آموزش و غیره برآورده کنند. در همین زمینه باید بین تصمیمات برنامه ریزان و مدیران شهری و فرهنگ، اجتماع، اقتصاد، سیاست و جغرافیای فضای شهری شهروندان همگرایی ایجاد شود.

مقدمه: در جامعه مدرن امروزی، جمعیت شناور، سفرهای روزانه بین محل اقامت و محل کار یا تحصیل خود داشته و هر روز در یک زمان معین بین شهرها و روستاها جابه جا می شوند. با گسترش کلان شهر تهران، بحث جمعیت شناور به عنوان یکی از معضلات این شهر مطرح شد. جمعیت تهران روزها یک یا چندمیلیون نفر بیش از جمعیت شب این شهر است. برای نخستین بار پرسشی در سرشماری نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵ طراحی و محل کار و تحصیل افراد پرسش شد و در سرشماری ۱۳۹۰ برای محل کار و محل تحصیل دو پرسش جداگانه به منظور بررسی جمعیت شناور طراحی شد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی و به روش مطالعه کتابخانه ای و اسنادی با هدف بررسی اثر شناوری جمعیت بر شکاف جمعیتی روز و شب کلان شهر تهران در سرشماری سال ۱۳۹۰ انجام شد. نتیجه گیری: در سال ۱۳۹۰ کلان شهر تهران حدود ۷۲% جمعیت شهری استان و یک پنجم جمعیت شناور کل کشور را به خود اختصاص داده است. ۷۸% به دلیل کار و ۲۲% به دلیل تحصیل از سایر استان ها به کلان شهر تهران وارد می شوند و اغلب جمعیت شناور جمعیت جوان هستند. اکثر زنان جوان به دلیل تحصیل و مردان به دلیل کار به سمت تهران حرکت می کنند که این وضعیت متاثر از ویژگی های فرهنگی- اجتماعی جامعه است. مهم ترین دلیل جریان روزانه جمعیت به سمت تهران، کم هزینه تربودن سکونت و کمبود بستر اشتغال و امکانات آموزشی در شهرهای خوابگاهی است که تشدید نابرابری توسعه ناموزن کلان شهر تهران با سایر نقاط کشور از جمله شهرهای اقماری اطراف را نشان می دهد.

مقدمه: آمایش سرزمین، مجموعه اقداماتی است که به منظور ساماندهی توزیع و پراکندگی انسان و فعالیت ها در فضای جغرافیایی انجام می گیرد. هر منطقه باید متناسب با قابلیت ها، نیازها و موقعیت خود از طیف مناسبی از فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی برخوردار باشد. آمایش سرزمین زیربنای ساماندهی توسعه منطقه ای و ابزار اصلی برنامه ریزی و تصمیم گیری های منطقه ای و ملی است و زمینه اصلی تهیه برنامه های توسعه اقتصادی- اجتماعی هر منطقه یا کشور را فراهم میآورد. از آنجا که برای تحقق اهداف توسعه، باید همه منابع اجتماعی اعم از منابع انسانی، اقتصادی و منابع فضایی و محیطی را به کار گرفت و به کارگیری همه اینها مستلزم برنامهریزی است، لذا آمایش سرزمین مبنای طرح ها و برنامه های جامع توسعه بوده و پیونددهنده برنامه ریزی های اقتصادی، اجتماعی و فضایی یا مجموع آنان در مقیاس ملی و منطقه ای است. مناطق مرزی بهدلیل تماس با محیط های خارجی از ویژگیهای خاصی برخوردارند. وجود مبادلات و پیوندهای فضایی دو سوی مرز و آسیب پذیریها و تهدیدات مختلف ناشی از این امر، لزوم توجه به امر برنامه ریزی توسعه این مناطق را مطرح میکند. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی راهبردهای آمایش مناطق مرزی در برنامه های اول تا پنجم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران 1368-1393 بود. نتیجه گیری: در مجموع و بهویژه در برنامه سوم و چهارم، راهبرد اقتصادی از اهمیت بیشتری برخوردار است. همچنین تفاوتهای مکانی در برنامه های پنج ساله توسعه مورد توجه قرار نگرفته است و راهبردها، تفاوت های مناطق مرزی مختلف کشور را نادیده گرفته و به همه مناطق به صورت یکسان نگریسته اند. ضمن ا در هر برنامه راهبرد خاصی بیشتر مورد توجه است.

مقدمه : جغرافیای انتخابات به عنوان یکی از پویاترین و دیرپاترین گرایش های جغرافیای سیاسی، بیش از دیگر گرایش ها با افت وخیز همراه بوده است. هستی شناسی عینی پدیده رای و توزیع فضایی آرا، این گرایش را در پیوند با رویکرد فضایی قرار داده، به گونه ای که درصد بالایی از آثار موجود در گستره جغرافیای انتخابات براساس چنین دیدگاهی نوشته شده اند. با افت دیدگاه اثبات گرایی، آثار جغرافیای انتخابات نیز رو به کاستی نهادند. چیرگی پژوهش های توصیفی، مصداقی و کاربردی فاقد بنیان نظری و فلسفی محکم بر نوشته های بنیادی و نظری، بزرگ ترین کاستی امروزین جغرافیای انتخابات در سطح بین الملل و نیز در ایران است. هدف پژوهش حاضر که از نوع تحقیقات بنیادی نظری است، تبیین رویکردهای غالب نظری در جغرافیای انتخابات بود. نتیجه گیری : جغرافیای انتخابات را می توان در قالب پنج رویکرد نظری واکاوی کرد. رویکرد نخست، رویکرد سنتی است که در قالب مکتب ناحیه ای و روابط انسان- محیط به واکاوی الگوهای فضایی رای دهی می پردازد. رویکرد دوم، رویکرد فضایی- رفتاری است که بر پایه مکتب فضایی به بررسی رفتار رای دهی براساس اندازه گیری و تحلیل متغیرهای فضایی کلیدی می پردازد. رویکرد سوم، رویکرد رادیکال است که براساس مکتب جغرافیای رادیکال به مفصل بندی نظری و آشکارکردن مکانیزم هایی می پردازد که به فرآیندهای انتخاباتی شکل می دهند. رویکرد چهارم، رویکرد مکان محور است که براساس مکتب جغرافیای انسان گرا و نظریه ساختاربندی به بررسی تاثیر متن و زمینه جغرافیایی- تاریخی بر رفتار انتخاباتی می پردازد و رویکرد پنجم، رویکرد انتقادی است که براساس مکاتبی مانند فمینیسم، پساساختارگرایی و پست مدرنیسم به نقد رویکردهای موجود به مطالعه جغرافیای انتخابات و ارایه خوانش های جایگزین از جغرافیای انتخابات می پردازند.

مقدمه: مهم ترین هدف سازمان دهی فضا در هر کشوری، در ابتدا ارایه بهینه خدمات به حداکثر شهروندان و سپس اداره و کنترل افراد ساکن در یک کشور است. فضای جغرافیایی ایران به رغم تلاش های زیاد از عدالت فضایی دور بوده و ساختار مرکز- پیرامون الگوی غالب روابط فضایی آن می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی بنیادهای بی عدالتی فضایی در ایران انجام شد. مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و تکیه بر منابع کتابخانه ای سعی در شناسایی و دسته بندی عناصر موثر بر بی عدالتی فضایی در ایران را داشت. نتیجه گیری: بی عدالتی فضایی در ایران از دو زمینه اصلی شامل شرایط طبیعی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی هر مکان جغرافیایی (خصوصیات ذاتی مناطق) و اقتصاد سیاسی فضا، تصمیمات سیاست گزاران و برنامه ریزان اقتصادی منشا می گیرد. مناطق پیرامونی با ۱۶ استان و مناطق مرکزی با ۱۴ استان (به احتساب استان البرز) ساختار فضایی سیاسی ایران را شکل می دهند. حدود ۵۰% مساحت و ۷/۵۰% جمعیت کشور به مناطق پیرامونی تعلق دارد، این امر بیانگر آن است که ۵۰% حجم توسعه کشور باید در مناطق مرزی متمرکز شود تا تعادل های منطقه ای در ساختار فضایی ایران برقرار گردد، این در حالی است که تمرکز امکانات و خدمات در مرکز، موجب دورافتادگی برخی از استان ها و محرومیت آنها از این مواهب شده است.