المپیک نوین (المپیک سابق)

هدف از انجام این تحقیق مطالعه رابطه بین دامنه حرکتی شانه و ویژگیهای آنتروپومتریک با سندروم عضله تحت خاری در والیبالیستهای نخبه بود 12والیبالیست حاضر در سوپر لیگ باشگاههای کشور با میانگین سنی 3.3± 23.6 سال، قد 1.5 ± 193.5 سانتی متر، وزن 6.4 ± 87.3 کیلوگرم، سابقه فعالیت 3.5 ± 9.1 سال، و عضویت در تیم ملی 3.1± 4.3 سال مبتلا به سندروم عضله تحت خاری بررسی شدند. اختلاف شاخصه های ریشه دوم مجذور، میانگین و انتگرال الکترومیوگرافی یکسو شده و مربوط به عضله تحت خاری دو سمت اندازه گیری شد. همبستگی پارامترهای مذکور با دامنه حرکتی شانه و ویژگیهای آنتروپومتریک با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون (P<0.05) ارزیابی شد. بین میزان فلکشن، اکستنشن، آبداکشن، اینترنال و اکسترنال روتیشن، و وزن خالص بدن با سندروم عضله تحت خاری رابطه معناداری مشاهده شد. یافته های این تحقیق همبستگی بالا بین دامنه حرکتی شانه و وزن خالص بدن با سندروم عضله تحت خاری در والیبالیستها را نشان داده و از فرضی که کشش را عامل بروز این سندروم می داند حمایت کرد.

درس تربیت بدنی در نظام آموزش عالی درسی اجباری محسوب می شود. در سر فصل آن آمادگی سلامت محور و مهارت محور ذکر شده است. در حال حاضر دانشجویان از شیوه نمره دهی استادان به دلیل دو قطبی بودن توزیع نمره ها رضایت ندارند. تحلیلهای آماری نمره ها این نکته را تایید می کند. هدف اصلی این تحقیق عبارت است از ساماندهی ارزشیابی درس تربیت بدنی عمومی 2 (رشته ورزشی فوتبال) در دانشگاه اصفهان. این تحقیق توصیفی - پیمایشی است. به لحاظ مدت زمان، پژوهش از نوع مقطعی و به لحاظ استفاده از نتایج به دست آمده کاربردی است. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه اصفهان تشکیل می دهد که واحد عمومی تربیت بدنی 2 در رشته ورزشی فوتبال را طی سال های تحصیلی 84- 1381 اخذ کرده بودند. تعداد 1280 نفر از دانشجویان با میانگین سنی 1.75 ± 21.11 سال، قد 6± 175 سانتی متر، وزن 8.66± 67.30 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 2.93± 21.97 کیلوگرم بر مجذور قد، طی 6 نیم سال متوالی نمونه آماری انتخاب شدند. ویژگیهای دموگرافیک تمامی شرکت کنندگان - شامل سن، قد، وزن، شاخص توده بدنی - همچنین، مجموعه آزمون فوتبال - شامل دریبل، پاس کاری با دیوار، و حفظ توپ در هوا - طی 6 نیم سال متوالی اندازه گیری شد. در ارزشیابی درس تربیت بدنی 2 (فوتبال) نورم جدیدی طرح شد. نتایج حاصله از تجزیه و تحلیل داده ه نشان داد وضعیت توزیع نمره های دانشجویان قبل از کاربرد طرح و شیوه نمره دهی جدید نرمال نبود (P=0.004)، در حالی که این مساله در مورد نمره های دانشجویان بعد از کاربرد شیوه نمره دهی جدید به نرمال نزدیک تر بود (P=0.150). همچنین، تحلیل داده ها تفاوت معناداری بین نورمهای حاصل از نیم سالهای تحصیلی مختلف نشان نداد. نتیجه گرفتیم نورمها از اعتبار لازم برخوردارند. به طور کلی، نتایج این تحقیق نشان داد استانداردهای جدید شیوه ارزشیابی را بهبود می بخشند و نمره ها را عینی می کنند. همچنین، به نظر می رسد برخی استادان در به کار بردن شیوه جدید ارزشیابی درس تربیت بدنی مقاومت بیشتری از خود نشان می دهند.

هدف پژوهش حاضر عبارت است از مقایسه تاثیر تعداد جلسات پیاده روی در هفته بر تغییرات ترکیب بدنی زنان کم تحرک، 36 زن 25-55 ساله با اضافه وزن (3.4± 27.99 کیلوگرم بر متر مربع) که سابقه بیماری نداشتند، به طور تصادفی به 3 گروه مساوی تقسیم شدند: گروه اول 1 روز، گروه دوم 2روز، و گروه سوم 3 روز در هفته روی نوار گردان پیاده روی کردند. در هر روز تمرین، شرکت کنندگان 60 دقیقه و با شدت 80- 65% ضربان قلب بیشینه پیاده روی سریع انجام دادند. برنامه تمرین به مدت 12 هفته به طول انجامید. وزن، درصد چربی بدن، BMI و WHR قبل و بعد از تمربن اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) انجام شد. میانگین وزن، درصد چربی بدن، WHR و BMI شرکت کنندگان در پژوهش از 9.7± 69.15 کیلوگرم، 4.6± 33.71%، 0.056± 0.82، 3.4± 27.99 کیلوگرم بر متر مربع به 8.9 ± 67.69 کیلوگرم، 4.3± 31%، 0.05± 0.81، 3.1± 26.55 کیلوگرم بر متر مربع به طور معناداری تغییر یافت (p<0.05). آزمون توکی نشان داد اختلاف بین گروهها ناشی از تغییرات معنادار در گروه سوم است. در زنان کم تحرک دارای اضافه وزن، پیاده روی به مدت 60 دقیقه، 1 یا 2 روز در هفته و با شدت متوسط نمی تواند باعث تغییرات در ترکیب بدنی شود و حداقل 3 روز فعالیت بدنی در هفته مدت زمان لازم برای بهبود ترکیب بدنی است.

هدف این تحقیق عبارت است از توصیف نگرش و گرایش مردم شهر مشهد به فعالیتهای حرکتی و ورزشی. بدین منظور، پرسشنامه ای با 36عبارت نگرشی در قالب 6 بعد یا مولفه، 12 عبارت گرایشی، و 9 پرسش ویژگی فردی تهیه و بین 1049 مرد و زن بالای 16 سال شهر مشهد به روش مستقیم توزیع شد. 976 نفر (93 درصد) آن را تکمیل و سپس جمع آوری شدند. پس از تجزیه و تحلیل آماری داده ها، نتایج زیر به دست آمد: در این تحقیق، 32 درصد افراد در فعالیتهای حرکتی و ورزشی شرکت نمی کردند. کسب نشاط و شادابی از مهم ترین علل و انگیزه های شرکت کردن، و عقب ماندن از کارهای روزانه از مهم ترین علل شرکت نکردن در فعالیتهای حرکتی و ورزشی بود. بیشترین افراد به ترتیب اولویت به فعالیتهای آمادگی جسمانی، پیاده روی و فوتبال می پرداختند. بین نگرش به فعالیتهای حرکتی و ورزشی در افراد با ویژگیهای مختلف سن، تاهل و تجرد، تعداد اعضای خانواده، نوع شغل، گرایش و عدم گرایش به فعالیتهای حرکتی و ورزشی تفاوت معناداری وجود داشت. (P<0.05). در صورتی که بین نگرش به فعالیتهای حرکتی و ورزشی در افراد با ویژگیهای مختلف جنسیت، سطح تحصیلات، درآمد ماهانه، هزینه خانوار، هزینه ماهانه ورزشی، تعداد جلسات تمرین در هفته، مدت زمان تمرین در هر جلسه، رفاه و ایمنی مکان ورزشی، و سابقه ورزشی تفاوت معناداری وجود نداشت. (P>0.05) در حالی که، بین گزارش به انجام فعالیتهای حرکتی و ورزشی در افراد با ویژگیهای مختلف سطح تحصیلات، نوع شغل، میزان درآمد و هزینه ماهانه کل خانواده رابطه معناداری وجود نداشت (P>0.05).

هدف تحقیق حاضر عبارت است از بررسی و مقایسه رضایت شغلی اعضای هیات علمی غیر فعال و فعال در ورزش دانشگاه یزد. جامعه آماری را اعضای هیات علمی دانشگاه یزد تشکیل می دهند. پس از توزیع پرسشنامه ها بین تمام افراد 118 نفر پس از تکمیل آن را عودت دادند. تعداد 45 نفر گروه فعال در ورزش و تعداد 73 نفر در گروه غیر فعال در ورزش تشکیل دادند. ابزار سنجش شامل دو پرسشنامه بود. با پرسشنامه اول داده های فردی و میزان فعالیت ورزشی جمع آوری و با پرسشنامه دوم رضایت شغلی (JDI) آزمودنی ها برسی شد. از نرم افزار SPSS برای تجزیه و تحلیل توصیفی داده ها و آزمون فرضیه ها استفاده شد. آزمونها آماری عبارتند از یو - من ویتنی، تی مستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن. سطح معنی داری 5 درصد منظور شد. (P<0.05). نتایج تحقیق نشان داد در مجموع رضایت شغلی اعضای هیات علمی دانشگاه یزد 3.61(دامنه میزان رضایت 1 تا 5) است. از میان اجزای پنج گانه رضایت شغلی، رضایت از ماهیت کار (میزان رضایت 4.2) بیشترین و رضایت از ارتقا (میزان رضایت 3) کم ترین میزان در بر می گرفت. رضایت شغلی اعضای هیات علمی غیر فعال بیش از گروه فعال در ورزش بود. (به ترتیب 3.63 در مقابل 3.54) هر چند این اختلاف معنی داری نبود (P<0.42) هم چنین تنها رضایت از سرپرست در بین دو گروه اختلاف معنی داری داشت.(P=0.02) که در گروه غیر فعال بیشتر بود.

هدف این پژوهش عبارت است از مطالعه تاثیر 4 هفته بی تمرینی به دنبال 12 هفته تمرین متداوم بر پروتیین واکنش دهنده C با حساسیت بالا در موشهای صحرایی (با وزن 4.93± 325.625 گرم و سن 21 ماه که دست کم 3 ماه از اتمام دوران باروری آنها گذشته بود). به همین منظور، 56 سر موش صحرایی ماده و مسن از نژاد ویستار با ژنوم 14848 با شرایط وزنی و سنی مشابه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه اصلی تمرینی و کنترل تقسیم شدند. سپس هر گروه به نوبه خود به سه زیر گروه میان آزمون، پس آزمون و مرحله بی تمرینی تقسیم شدند. ضمنا یک گروه پیش آزمون نیز برای تعیین مقادیر پایه HS-CRP به طور مشترک در هر دو گروه استفاده شد. پروتکل تمرینی ابتدا به مدت 12 هفته و هفته ای 5 جلسه و هر جلسه با سرعت و مدت تعیین شده اجرا شد. آنگاه پروتکل بی تمرینی خون گیری در سطوح پایه به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی در 4 مرحله با شرایط مشابه انجام و مقادیر HS-CRP با روش ایمنوتوربیدیمتریک و شاخصهای کنترلی LDL-C و HDL-C نیز با روش آنزیماتیک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD (post hoc) تجزیه و تحلیل شد. نتایج اولیه پژوهش نشان داد مقادیر HS-CRP در طی 6 هفته نخست کاهش غیر معناداری داشته، اما با تداوم تمرینات تا هفته دوازدهم، کاهش معناداری مشاهده شد. نتایج اصلی این پژوهش نشان داد 4 هفته بی تمرینی باعث افزایش غیر معنادار HS-CRP در گروه تمرینی و افزایش معنادار در گروه کنترل شده است. با توجه به این نتایج می توان گفت تمرینات تداومی باعث مهار پاسخ التهابی شده است.

روشهای متعددی - اعم از تهاجمی و غیر تهاجمی - در برآورد آستانه بی هوازی ورزشکاران استفاده می شود و توافق همگانی در مورد اینکه کدام روش بهتر است وجود ندارد. هدف از مطالعه حاضر تعیین اعتبار آزمونهای کانکانی قدیم و جدید در برآورد آستانه بی هوازی مردان فعال است. 15 مرد فعال به طور داوطلب در این تحقیق شرکت کردند و در 3 جلسه مجزا با حداقل فاصله زمانی 48 ساعت 3 آزمون فزاینده را انجام دادند. آستانه بی هوازی در آزمونهای کانکانی قدیم و جدید بر اساس نقطه شکست ضربان و در آزمون مرجع بر اساس تجمع لاکتات خون تعیین شد. میزان همبستگی بین متغیرهای ضربان قلب، لاکتات و سرعت دویدن معادل با آستانه برآورد شده در آزمونهای کانکانی قدیم و جدید با آزمون مرجع با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون محاسبه و جهت تعیین توانایی پیش بینی از آنالیز رگرسیون استفاده شد. بین ضربان قلب و سرعت دویدن معادل با آستانه بر آورد شده با آزمون کانکانی جدید با ضربان قلب و سرعت معادل با آستانه لاکتات در آزمون مرجع همبستگی معنی دار (به ترتیب P<0.05، r=0.62، r=0.80، P<0.01) به دست آمد، ولی در آزمون کانکانی قدیم این همبستگی بین هیچ کدام از متغیرها معنی دار نبود. نقطه شکست ضربان قلب در آزمون کانکانی جدید بالاتر از آستانه لاکتات در آزمون مرجع برآورد شده بود. نتایج این تحقیق نشان داد آزمون کانکانی جدید از اعتبار لازم جهت برآورد آستانه بی هوازی برخوردار است، در حالی که استفاده از آزمون کانکانی قدیم بدین منظور به مربیان ورزش توصیه نمی شود.

هدف اساسی پژوهش حاضر عبارت است از بررسی ارتباط موفقیت یا عدم موفقیت تیم ملی فوتبال ایران در مسابقات جام جهانی فوتبال، بر جایگاه هویت ملی نزد شهروندان، روش تحقیق، پیمایش طولی از نوع پانل است. عملیات میدانی طی 4 مقطع زمانی قبل از آغاز بازیهای جام جهانی و پس از بازیهای ایران در مقابل مکزیک، پرتغال، و آنگولا در گروه یکسانی انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش تمامی افراد 15-60 سال شهر یاسوج است که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای، 392 نفر در مرحله اول انتخاب شدند. ابزار سنجش، پرسشنامه ای 33 سوالی بود که با استفاده از تحلیل عاملی، تعیین اعتبار سازه ای شد. روایی آن محاسبه ضریب آلفا کرونباخ سنجش شد. بر اساس نتایج به دست آمده پس از شکست تیم ملی فوتبال ایران در مقابل مکزیک و پرتغال، نمره های هویت ملی در ابعاد مختلف و به صورت کلی کاهش یافت. اما پس از کسب تساوی در مقابل آنگولا ضمن اینکه روند کاهش نمره های هویت ملی متوقف شد، افزایش معناداری نیز مشاهده نشد.

در تحقیق حاضر، 60 نوجوان پسر (سن: 0.811 ± 17 سال، قد: 8.17 ± 184 سانتی متر، وزن: 10.39± 85 کیلوگرم، و شاخص توده بدنی 3.83± 20.80) در پژوهش شرکت کردند. به منظور برآورد توان هوازی بیشینه (%MHR، %VO2max، Peak VO2، VO2max و VO2max بر پایه Peak W)، نوجوانان آزمونها مخصوص نوار گردان GXT، ارگومتر PWC195 و PWC212، و آزمونهای میدانی 5 دقیقه دویدن (5-RFT) و 1 مایل دویدن را در مراحل مختلف تحقیق اجرا کردند. نتایج پژوهش نشان داد در مقایسه با قدر مطلق میانگین انحرافات مقادیر بیشینه اکسیژن مصرفی به دست آمده از آزمونها، آزمون 1 مایل دویدن تفاوت معناداری با آزمون شاخص GXT نداشت (p=0.092). از نظر مقایسه میانگین درصد اکسیژن مصرفی بیشینه، اختلاف معناداری با آزمون GXT مشاهده نشد. (p=0.381). در مقایسه Peak VO2 آزمونها، بین 5-RFT با حداکثر اکسیژن مصرفی همان آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت (p= 0.735)، ولی درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه آزمونهای PWC195 و PWC212 تفاوت معناداری با آزمون شاخص GXT نداشتند (p=0.449). اما در مقایسه اکسیژن مصرفی به دست آمده از وات، این دو آزمون اختلاف معناداری با آزمون اوج وات نشان دادند. در مجموع نتایج به دست آمده نشان می دهند آزمون 1 مایل دویدن، توان هوازی بیشینه نوجوانان پسر را مشابه آزمون نوارگردان GXT برآورد می کند.

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از مقایسه برخی مهارتهای روانی تکواندوکاران زن برتر و غیر برتر. جامعه آماری این تحقیق را تمامی دختران تکواندوکار شرکت کننده در مسابقات انتخابی تیم شهر تهران در سال 1384 تشکیل می دهد که جمعا 152 نفر بودند. از میان نفرات اول تا سوم وزنهای هشت گانه، 15 نفر به صورت هدفمند تکواندوکار برتر و 15 نفر به صورت تصادفی ساده از میان تکواندوکارانی که به مقامی دست نیافته بودند افراد غیر برتر انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ارزیابی مهارتهای روانی انستیتوی ورزش استرالیای جنوبی (SASI) استفاده شد نتایج بیانگر پایین تر بودن مهارت انگیزش (P<%5) و بالاتر بودن مهارتهای تمرکز و تصویر سازی ذهنی (P<%5) در افراد برتر است. در دیگر مهارتهای روانی بین افراد برتر و غیر برتر تفاوت معناداری مشاهده نشد (P<%5). با توجه به این یافته ها می توان گفت تمرکز و تصویر سازی در موفقیت تکواندوکاران اهمیت بیشتری دارند و شایسته است در برنامه ریزی و آماده سازی تکواندوکاران در رقابتها مورد توجه بیشتر مربیان و روان شناسان ورزشی قرار گیرند.