بررسی ویژگی های طنز در رادیو
حوزه های تخصصی:
فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۳۴۱ تا ۳۶۰ مورد از کل ۴۴۲ مورد.
گناه مضاعف حافظ (نگاهی نو به شگردهای طنزپردازی حافظ)
حوزه های تخصصی:
«طنز» به عنوان یکی از صنایع بلاغی و از ابزارهای نقّادی، از وجیه ترین وجه های شعری حافظ محسوب می شود. حافظ علاوه بر بهره گیری از طنزهای ساده و همه فهم، گاهی از ترفندهای پیچیده و عمیق دیگری نیز برای طنازی های نقادانه رندانه بهره می گیرد. در این شیوه که قابل انطباق با «آیرونی سقراطی» است، حافظ همانند «آیرون» خود را خوار می دارد و هرچه ننگ و عار و گناه و ... است به خود می چسباند تا از این طریق چهره حقیقی «آلازون »های عصر(ریاکاران، مدعیان دیانت و...) عصر خود را آشکار سازد. نکته اساسی در این میان آن است که همان طوری که یک کاریکاتوریست چیره دست، برای بهتر نمایاندن «قامت ناساز» افراد، از اغراق استفاده می کند، مثلاً اگر کوچکترین انحرانی در چشم و یا دهان و... طرف مقابل باشد، آن را در تصویر دوبرابر کج نشان می دهد، حافظ نیز برای این که چهره حقیقی «آلازون»های عصر را در آینه وجود «آیرون» فاش کند، از اغراق خاص خود استفاده می کند؛ از این جهت است که چهره آیرونی حافظ هم «می خواره» است و هم «غلامباره»، یا هم «بدعت گذار» است و هم «تارک فرایض»، یا هم «ریاکار» است و هم «آلوده به چندین خباثت» و... . طبق بررسی های انجام شده به این نتیجه رسیدیم که حافظ برای دستیابی به این مقصود، از ترفندهای هنری و رندانه خاصی، از جمله تراشیدن «عذر بدتر از گناه»، آوردن «دلیل عکس» و ارتکاب «گناه مضاعف» بهره جسته است.
مقایسه شگردهای طنزپردازی «ابوالقاسم پاینده» با «جلال آل احمد»(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
طنز گونه ای از ادبیات
غنایی است که به قصد اصلاح نابسامانی ها، معایب و نقایص جامعه خویش را به تصویر می کشد
و مورد انتقاد قرار می دهد. از این جهت است که مؤثرترین نوع نقد محسوب می شود. این
شیوه بیانی، حاصل غرض ورزی و کینه توزی شخصی نیست، بلکه نگاهی انتقادی به نارسایی های
گوناگون جامعه است که با زبانی خاص همراه با خنده ناشی از رنج و ناراحتی بیان می گردد.
طنز امروزه کارکردی موسّع یافته و در قدیم با هجو و هزل و تمسخر هم پوشانی داشته
است. «ابوالقاسم پاینده» و «جلال آل احمد» از نویسندگان منتقد و طنزپرداز
معاصر فارسی هستند که آثار داستانی خویش را با گفتاری طنزآمیز آمیخته و به این
طریق از کاستی ها و زشتی های جامعه عصر خویش پرده برداشته و در پی بیداری مردم و
اصلاح امور بوده اند علیرغم هدف مشترک و بهره برداری از ابزارها و شگردهای مشترک، به
سبب تفاوت در خاستگاه و پایگاه اجتماعی و رویکرد، محصول کارشان متفاوت است. هدف از
مقایسه این دو نویسنده نشان دادن این تفاوت ها وشباهت هاست. هر دو نویسنده به لحاظ
زبانی و تاریخی نزدیک به هم هستند، ولی ابوالقاسم پاینده به نقد اجتماعی - فرهنگی
نظر دارد و جلال آل احمد به نقد سیاسی - اجتماعی. هر دو نویسنده از شگردهایی همچون
تشبیهات، کنایه ها و تعابیر عامیانه، واژه سازی های غریب و جز آن بهره برده اند،
اما تشبیهات طنزآمیز در آثار ابوالقاسم پاینده بسامد بیشتری دارد؛ در حالی که در
آثار جلال آل احمد کنایات و تعابیر عامیانه از بسامد بالایی برخوردار است.
عبید شاعر هزل و طنز
منبع:
ارمغان ۱۳۵۵ شماره ۱۰
حوزه های تخصصی:
قضیه جدی نیست
گروتسک در غزل پست مدرن(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
نام آوران طنز در ادبیات ایران
حوزه های تخصصی:
طنزپردازی توللی (التفاصیل)
حوزه های تخصصی:
عبید شاعر هزل و طنز
منبع:
ارمغان ۱۳۵۵ شماره ۹
حوزه های تخصصی:
طنز در رادیو و طنز در سایر رسانه ها
حوزه های تخصصی:
ژانر یا لحن؟
حوزه های تخصصی:
در جوار مخلوقات نظام الدین عبید الله زاکانی / یار دردی کشان شنگول
حوزه های تخصصی:
لطائف و ظرائف
منبع:
وحید خرداد ۱۳۴۹ شماره ۷۸
حوزه های تخصصی:
محرمانه ها افشا شد
حوزه های تخصصی:
مکرم اصفهانی؛ تریاق سم خرافات
حوزه های تخصصی:
طنز در تمثیل و مثل
حوزه های تخصصی:
طنز، هنری است برای مشخص کردن کج‌اندیشی‌ها و عیب‌های گردن‌کشان و مستبدان تاریخ و ازطرف دیگر بیان‌کننده فساد و جهل اجتماعی است که در لباس مثل و مشتقات آن چون ضرب‌المثل، ارسال‌المثل و تمثیل بهتر وبیشتر از هر پوشش دیگری جلوه نمایی می‌کند و از این روی، طنز و مثل دو عنصر قوی برای مبارزه پنهان و آشکار با ناهنجاری‌ها هستند.
طنز: تداعی معانی (6)
حوزه های تخصصی: