جمال فاضل کلخوران

هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه اثر بازی های انفرادی و گروهی بر توجه و حافظه کوتاه مدت کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. بدین منظور، 36 دانش آموز کم توان ذهنی از میان دانش آموزان مدرسه استثنایی ""اندیشه"" استان قزوین (با دامنه سنی تقویمی هشت تا 15 سال؛ سن عقلی هفت تا 10 سال؛ ضریب هوشی 50 تا70) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پس از همتاسازی به سه گروه کنترل، بازی های انفرادی و بازی های گروهی تقسیم گردیدند. طرح این پژوهش نیمه تجربی بوده و به صورت پیش آزمون پس آزمون اجرا شده است. داده ها با استفاده از خرده آزمون ارقام و کسلر کودکان (حافظه کوتاه مدت) جمع آوری شده و با استفاده از تحلیل کوواریانس با سطح معناداری (P

پژوهش حاضر با هدف مقایسة پنج عامل بزرگ شخصیتی بین مردان و زنان ورزشکار و غیرورزشکار اجرا شد. 200 دانشجوی ورزشکار و غیرورزشکار (100 پسر و 100 دختر) پرسشنامة NEO-FFI (فرم کوتاه تجدیدنظر شدة پرسشنامة پنج عامل بزرگ شخصی) را کامل کردند. به منظور تعیین تفاوت های کلی بین گره های تحقیق از آزمون تحلیل واریانس دوراهه و برای مقایسه و تعیین دقیق میانگین تفاوت های موجود بین هریک از گروه ها با دیگر گروه های تحقیق، از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها نشان داد در عوامل شخصیتی روان رنجور خوبی، برونگرایی، سازگاری و وظیفه شناسی، بین گروه های تحقیق، تفاوت معناداری وجود دارد اما بین هیچیک از گروه های تحقیق، در عامل شخصیتی انعطاف پذیری، تفاوت معناداری وجود نداشت. همچنین بین جنسیت و ورزشکار بودن در عامل های روان رنجور خوبی و انعطاف پذیری کنش متقابل تفاوت معناداری وجود نداشت و در سه عامل برونگرایی، سازگاری و وظیفه شناسی کنش متقابل اختلاف معناداری مشاهده شد.

در پژوهش حاضر، یادگیری سه مهارت والیبال با سه شرایط تمرینی (مسدود، تصادفی و سریالی) بررسی شد تا تأثیرات آن در سه مرحلة اکتساب، یادداری و انتقال مشخص شود. شرکت کنندگان مبتدی 60 دانشجوی پسر (با میانگین سنی = 5 /2 سال، انحراف معیار = 2 /1) بودند که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تمرینی مسدود، تصادفی و سریالی قرار گرفتند. پس از پیش آزمون، آزمودنی های هر گروه در مرحلة اکتساب طی 9 جلسه سه مهارت پنجه، پاس با ساعد و سرویس چکشی را 378 بار (هر جلسه 42 تکرار از هر سه نوع مهارت و هر مهارت 14 تکرار) تمرین کردند. طی سه جلسه در مرحلة تمرین 45 آزمون اکتساب به عمل آمد. متعاقب 48 و 72 ساعت بعد از آخرین جلسة تمرین، به ترتیب در 15 آزمون یادداری و انتقال شرکت کردند. تجزیه و تحلیل داده ها، مقایسة میانگین پیش آزمون و آزمون ها در مراحل اکتساب، یادداری و انتقال سه روش تمرینی به صورت جداگانه با استفاده از آنالیز واریانس (ANOVA) و آزمون تعقیبی (TUKEY) انجام پذیرفت. نتایج اختلاف معنی داری را در سطح اطمینان (001 /0P<) در مراحل یادداری و انتقال به نفع روش های تمرینی تصادفی (با تداخل بیشتر) و سریالی (با تداخل متوسط) نسبت به روش مسدود (با تداخل کمتر) در هر سه مهارت نشان داد. بین دو روش تصادفی و سریالی در هیچیک از مراحل اکتساب، یادداری و انتقال، اختلاف معنی داری مشاهده نشد.

این تحقیق به منظور بررسی تاثیر تداخل ضمنی (CI) بر اکتساب، یادداری و انتقال سه نوع مهارت سرویس ساده، چکشی و موجی طراحی شد. بدین منظور چهل نفر از دانشجویان پسر دانشگاه تهران با میانگین سنی 2 ± 4/22 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی 1 و 2 به منظور بررسی اثر و مقایسه دو روش تمرینی مسدود (با تداخل ضمنی کم) و تصادفی (با تداخل ضمنی زیاد) قرار گرفتند. آزمودنی های هر گروه در مرحله اکتساب، طی نه جلسه سه نوع سرویس والیبال را 378 بار تکرار تمرین کردند. 45 آزمون اکتساب طی سه جلسه در مرحله تمرین به عمل آمد و بعد از 5 و 7 روز به ترتیب در 15 تکرار آزمون یادداری با تاخیر و 15 آزمون انتقال شرکت کردند. به منظور بررسی اثر هر نوع تصویرسازی بر اکتساب، یادداری و انتقال روش های مذکور، از آزمون های t، و برای مقایسه دو نوع تصویرسازی برای تعیین اختلاف درون گروهی و بین گروهی در میانگین های گروه ها، از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) «اندازه گیری تکراری» (REPETED MEASURES) استفاده شد. نتایج دو گروه آزمایشی اثر معنی دار تداخل ضمنی را با افت اجرای گروه تصادفی در زمان اکتساب و افزایش چشمگیر آنان را نسبت به گروه مسدود در تست های یادداری با تاخیر و انتقال نشان داد (05/0 P<) . این یافته ها از این ادعا که تمرینات با تداخل زمینه ای بالا، در هر دو جنبه ، موجب پیشرفت فراهم سازی حرکت و قدرت حافظه می شود، حمایت می کند.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تعاملی شیوه های مختلف نمایش ویدیوئی و نوع بازخورد بر اجرا و یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. 90 آزمودنی به صورت تصادفی در 6 گروه بازخورد خودکنترل، آزمونگر کنترل و جفت شده قرار گرفتند که یکی از دو الگوی ماهر یا الگوی از خود را دریافت می کردند. سه گروهی که الگوی ماهر را مشاهده کردند، ابتدا و در فاصله های استراحت، اجرای پرتاب یکی از اعضای تیم ملی پرتاب دارت را ملاحظه کردند، درحالی که گروه های مشاهدة الگوی از خود، اجرای خود را مشاهده کردند. گروه های خودکنترل، در حین اجرا از آزمونگر درخواست بازخورد می کردند، گروه های جفت شده، در کوشش هایی که گروه خودکنترل در خواست بازخورد کرده بودند، بازخورد دریافت می کردند و گروه های آزمونگر کنترل به صلاحدید آزمونگر بازخورد می گرفتند. تمرین طی 6 روز انجام گرفت و آزمون یادداری و انتقال، 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین برگزار شد. روش تحقیق نیمه تجربی بود و برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون های تعقیبی توکی و بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد پیشرفت از مرحلة پیش آزمون به مراحل اکتساب، یادداری و انتقال در هر شش گروه رخ داده است. فارغ از نقش بازخورد، تفاوتی بین الگوی ماهر و الگوی از خود در هیچ یک از مراحل وجود نداشت. از طرفی بازخورد آزمونگر کنترل در اکتساب سودمندی بیشتر از دو نوع بازخورد دیگر داشت، ولی در یادداری و انتقال بازخورد خود کنترل بهتر بود. تحلیل بیشتر نتایج نشان داد افرادی که بازخوردی خودکنترل دریافت کردند، زمانی که الگوی از خود را مشاهده کرده بودند، یادگیری بیشتری در آنها نسبت به گروه های دیگر رخ داد. برتری گروه الگوی از خود – بازخورد خودکنترل را می توان به تأثیر فرایندهای انگیزشی حاصل از این تعامل و نیز همخوانی بیشتر این نوع بازخورد با نیاز آزمودنی ها نسبت داد.

هدف از این تحقیق، مقایسه مشکلات مدیریت کلاس های تربیت بدنی (مشکلات مربوط به رفتار دانش آموزان و سایر عوامل آموزشی) در مدارس محروم و برخوردار از امکانات ورزشی است. این تحقیق از نوع توصیفی است و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای بود که از مقاله (Mc Cormack، 1997) با اعتبار 87 درصد استخراج و ترجمه شد. ضریب پایایی این پرسشنامه با تغییراتی اندک، در یک مطالعه راهنما روی 50 نفر از معلمان، با روش آلفا، کرونباخ 86 درصد به دست آمد. جامعه آماری تحقیق 141 معلم تربیت بدنی مدارس راهنمایی و دبیرستان شهر رشت بودند که 108 نفر (59/76 درصد) در تحقیق شرکت کردند و پرسشنامه ها را به طور کامل بازگرداندند. در تجزیه و تحلیل استنباطی اطلاعات از برنامه رایانه ای SPSS و آزمون t مستقل، F و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری (05/0? P) استفاده شد. نتایج نشان داد که مشکلات مربوط به رفتار دانش آموزان در مدارس به ترتیب بی نظمی، پرخاشگری و عدم انگیزه (تنبلی) است و این مشکلات در مدارس محروم کمتر از مدارس برخوردار از امکانات ورزشی است. از بین مشکلات مربوط به سایر عوامل آموزشی، عامل امکانات و معلم بالاترین اولویت را داشت. مشکلات مربوط به تأثیر سایر عوامل آموزشی از دیدگاه معلمان با سابقه زیر 10 سال بیشتر از معلمان با سابقه 20 – 11 سال و بالای 20 سال بود. در ضمن از دیدگاه معلمان زن، مشکلات رفتاری در مدارس دخترانه بیشتر از مدارس پسرانه است. باتوجه به نقش عامل امکانات از دیدگاه معلمان و شیوع مشکلات رفتاری دانش آموزان ، این موضوع به تحقیقات بیشتری برای بررسی روش های کلاس داری نیاز دارد.

کمال گرایی، در واقع باوری غیرمنطقی است که اشخاص نسبت به خود و محیط اطرافشان دارند. به نظر افراد کمال گرا، خود و محیط اطرافشان باید کامل بوده و هر گونه تلاشی در زندگی باید بدون اشتباه و خطا باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین کمال گرایی مثبت و کمال گرایی منفی با اضطراب حالتی بود. 100 نفر از بازیکنان فوتبال پرسشنامه های کمال گرایی مثبت و منفی و پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی را کامل کردند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها و تعیین ارتباط بین دو متغیر کمال گرایی مثبت و منفی با اضطراب حالتی رقابتی از ضریب همبستگی پیرسون، و در نهایت به منظور پیش بینی اضطراب حالتی رقابتی از روی کمال گرایی مثبت و منفی از رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. برای کلیة فرضیه ها سطح معنا داری 05/0 P=در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد بین کمال گرایی مثبت و اضطراب حالتی رقابتی و مؤلفه های جسمانی و شناختی آن رابطة منفی معنا داری وجود دارد. اما بین کمال گرایی مثبت و مؤلفه اضطراب حالتی رقابتی اعتمادبه نفس رابطة منفی معنا داری وجود ندارد. در مقابل نتایج دیگر نشان داد فقط بین کمال گرایی منفی و مؤلفة اضطراب حالتی رقابتی اعتمادبه نفس رابطة مثبت معنا داری وجود دارد، اما در بین کمال گرایی منفی و اضطراب حالتی رقابتی و بقیه مؤلفه های آن رابطة معنا داری گزارش نشد. سرانجام نتایج نهایی رگرسیون نشان داد کمال گرایی مثبت و منفی می توانند مؤلفه های اضطراب حالتی رقابتی را در فوتبالیست های غیرحرفه ای پیش بینی کنند.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر ترکیب عصاره آبی زعفران و تمرین هوازی بر غلظت آنزیم های آنتی اکسیدانی در کبد موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوتوزوسین بود. در این تحقیق که از نوع تجربی بود، 70 موش صحرایی ویستار نر به صورت تصادفی در پنج گروه شامل کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی با تمرین هوازی، دیابتی با مصرف عصاره آبی زعفران، دیابتی با ترکیب تمرین هوازی و مصرف عصاره آبی قرار گرفتند. نمونه ها دو هفته (14جلسه) به تمرین و مصرف زعفران پرداختند و در پایان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی سوپراکسیددیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و کاتالاز کبدی آنها ارزیابی شد. مقایسه گروه ها از لحاظ آماری، با آزمون آنالیز یکطرفه (ANOVA) و آزمون تعقیبی شفه انجام گرفت. نتایج نشان داد، تمرین هوازی و مکمل سازی زعفران همزمان در سطح معنا داری(P <0/05) سبب کاهش (GPX)، و با همان سطح معنا داری(P <0/05) موجب افزایش(SOD) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. همچنین ترکیب تمرین هوازی و مصرف عصاره آبی زعفران به تغییر معنا داری در فعالیت آنزیم کاتالاز کبدی منجر نشد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسة دو نوع خودگویی انگیزشی و آموزشی بر اجرای تکالیف تعادلی ایستا و پویا در سالمندان بود. 45 سالمند 60 تا 70 سالة استان قم، بدون مداخلة خودگویی تکالیف تعادلی ایستا، آزمون لک لک (ایستادن روی یک پا) و تعادلی پویا، آزمون SEBT (آزمون ستاره) را آموزش دیدند، سپس به سه گروه خودگویی انگیزشی، آموزشی و کنترل تقسیم شدند. به­منظور تجزیه ­و تحلیل داده­ها از تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج تفاوت معناداری را بین گروه­ها نشان داد. نتیجة آزمون تعقیبی توکی از عملکرد آزمودنی­ها نشان داد بین خودگویی آموزشی و انگیزشی در تکلیف تعادل ایستا تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0 P>). همچنین در تکلیف تعادل پویا خودگویی آموزشی به­طور معناداری نسبت به خودگویی انگیزشی موجب بهبود عملکرد تعادلی شد (05/0 P<). به­طور کلی، خودگویی به­عنوان یک راهبرد شناختی در اجرای تکالیف تعادلی مؤثر بوده و در تکالیف تعادلی پویا ترجیحاً استفاده از خودگویی انگیزشی بهتر است.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خستگی مرکزی و محیطی بر هماهنگی حرکتی ورزشکاران دانشگاهی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران بودند که از این میان 24 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون هماهنگی حرکتی دودستی، به طور تصادفی برحسب نوع خستگی به دو گروه خستگی مرکزی و محیطی تقسیم شدند. پس از اعمال مداخله مورد نظر به مدت 12 ساعت، پس آزمون هماهنگی حرکتی دودستی به عمل آمد. به منظور بررسی تفاوت بین گروه ها از آزمون تی مستقل و برای تعیین تفاوت درون گروهی از آزمون تی همبسته در سطح معنا داری 05/0 P≤ استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین زمان انجام تکلیف و زمان خطای گروه های تحت مداخله خستگی مرکزی (004/0=P) و محیطی (0001/0=P) نسبت به پیش آزمون افزایش معنا داری داشتند. همچنین در پس آزمون نتایج تفاوت معنا داری را در بین هماهنگی حرکتی دودستی گروه های خستگی مرکزی و محیطی نشان داد (006/0=P). با توجه به نتایج، پژوهشگران پیشنهاد می کنند که برنامه های تمرینی و کاری ورزشکاران به گونه ای هماهنگ شود که شامل تمریناتی برای افزایش استقامت ذهنی در راستای تمرینات بدنی باشد تا در شرایط مختلف ورزشکار بتواند عملکرد بهینه خود را ارائه کند.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تداخل ضمنی بر تعادل افراد کم توان ذهنی بود. بدین منظور 40 نفر از پسران کم توان ذهنی آموزش پذیر شهر قزوین (میانگین سنی 120/3 ±45/24 سال) به طور تصادفی به دو گروه تمرینی قالبی و تصادفی تقسیم شدند. پس از انجام پیش آزمون، آزمودنی های هر گروه با توجه به نوع آرایش تمرینی خود، تمرینات خود را به مدت 4 هفته (3 جلسه در هر هفته) به عنوان مرحله اکتساب، انجام دادند. سپس از آزمودنی ها، آزمون اکتساب و پس از 48 ساعت، به ترتیب آزمون های یادداری و انتقال به عمل آمد. پس از تأیید توزیع طبیعی داده ها از طریق آزمون کولموگروف اسمیرنوف و بررسی همگنی واریانس ها با آمارة لون، نتایج تحلیل واریانس اندازه های تکراری نشان داد که اعمال مداخله مؤثر بوده است و گروه ها پیشرفت معنا داری داشته اند (0005/0P=). همچنین نتایج تی مستقل به منظور مقایسه دو گروه در تعادل ایستا نشان داد که گروه تمرین تصادفی در آزمون یادداری بهتر عمل کرد (007/0P=)، درحالی که اختلاف معناداری در آزمون انتقال بین گروه ها مشاهده نشد (061/0P=). همچنین، نتایج تعادل پویا نشان داد که گروه تمرین تصادفی، نسبت به گروه تمرین قالبی عملکرد بهتر و اختلاف معناداری در آزمون یادداری و انتقال داشت (به ترتیب 001/0P= و 002/0P=). بنابراین افراد کم توان ذهنی نیز می توانند از تأثیرات سودمند تمرین تصادفی بهره مند شوند.

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت ویژه تحول جسمانی و ارتباط آن با تحول روان شناختی در دوران نوجوانی، هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه تصویر بدنی و نمایه توده بدنی با بهداشت روانی در چارچوب تحول در دختران بود. روش: طرح پژوهش حاضر تحلیلی مقطعی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر 16-11 ساله شهر تهران بود که در سال تحصیلی 94-1393در مقطع پنجم ابتدایی، هشتم دبیرستان و دهم دبیرستان مشغول به تحصیل بودند. دانش آموزان کلاس پنجم به عنوان اوایل نوجوانی، دانش آموزان کلاس هشتم دبیرستان به عنوان میانه و دانش آموزان کلاس دهم دبیرستان به عنوان انتهای نوجوانی در نظر گرفته شدند. نمونه ای به حجم 384 نفر با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به پرسشنامه های نگرانی درباره تصویر بدنی (لیتنتون و همکاران، 2005)، نمایه توده بدنی (لیتلتون، آکسوم و پوری، 2005)، و سلامت عمومی کلبرگ و هیلیر (1979) پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های ضریب همبستگی و رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیر تصویر بدنی قوی ترین پیش بینی کننده است که به تنهایی 21 درصد از واریانس سلامت عمومی را تبیین می کند. همچنین نتایج تحلیل داده ها نشان داد بین متغیرهای تصویر بدنی و نمایه توده بدنی با بهداشت روانی در دختران در دوره های مختلف تحول تفاوت معناداری وجود دارد (0/01 > p ). نتیجه گیری: باتوجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که بین تصویر بدنی و نمایه توده بدنی با بهداشت روانی در دختران نوجوان رابطه وجود دارد و در سطح مقایسه تحولی، انجام مداخله برای بهبود تصویر بدنی می تواند در کانون توجه قرار گیرد.