"مقاله حاضر پس از شرح مختصر ویژگی های عصر تکنولوژی های اطلاعاتی و ارتباطاتی و تغییرات ایجاد شده در مفهوم سیاست رسانه ای، وضعیت فعلی دریافت مستقیم برنامه های تلویزیونی ماهواره ای در ایران و سیاست ممنوعیت آن را نقد و بررسی می‌کند. مطالعه موردی وضعیت دریافت تلویزیونی از ماهواره در سیزده کشور آسیایی نشان می دهد بیشتر آن ها بهره وری مناسب از محتوا و کانال های مطلوب را به عنوان محوری ترین جز سیاست خود مد نظر داشته اند و از برنامه های کانال های خارجی برای جبران نقصان رسانه های داخلی و جلب مجدد مخاطبان به خدمات کنترل شده بهره می گیرند. با این حال، حجم، نوع محتوا، زبان پخش، میزان و نحوه اعمال نظارت محتوایی (سانسور) و نیز تعداد و نوع مالکیت و مدیریت سازمان های مربوطه و روش توزیع و پخش در بین کشور های مورد مطالعه تفاوت بسیاری دارد.
مسئله دریافت تلویزیونی از ماهواره در ایران هنوز حل نشده و مسوولان، سیاستمداران، احزاب و مردم به طور مکرر وضعیت فعلی را به نوعی مورد نقد قرار می‌دهند. محرومیت استفاده از برنامه های مطلوب کانال های ماهواره های برای جلب رضایت مردم و کاستن از تمایل آن ها به سوی آسمان پر از ماهواره و ماهواره های پر از مخاطره، امکان اجرایی شدن قانون ممنوعیت را به شدت تقلیل داده است. بررسی تجارب سایر کشورهای آسیایی نشان می دهد که می توان با حفظ حساسیت های فرهنگی و سیاسی از برنامه های ماهواره ای موجود بهره برد"
