نویسندگان در این مقاله با الهام از مقاله کروستی و روبینی(1996) و با استفاده از یک تابع کاب-داگلاس، با بازدهی ثابت به بررسی اثر مخارج دولت بر رشد اقتصادی در ایران طی سالهای 1382-1352 پرداختهاند. در این مقاله، به نقش سرمایه انسانی، سرمایه فیزیکی و بودجه دولت در تولید، پرداخته شده است و در گسترش الگو نیز انباشت سرمایه انسانی، به سهمی از سرمایه فیزیکی، سرمایه انسانی و بودجه دولت پیوند خورده است. روش اقتصادسنجی بهکار رفته در این مقاله، خودبازگشتی با وقفههای توزیعی است. نتایج حکایت از آن دارد که مخارج دولت چه بهصورت مصرفی و چه بهصورت سرمایهایی تأثیر مثبت بر رشد اقتصادی دارد. مخارج سرمایهایی دولت میتواند تا دو سال رشد اقتصادی را تحت تأثیر خود قرار دهد درحالیکه تأثیر مخارج مصرفی معطوف به همان سال است. از سوی دیگر، نسبت سرمایهگذاری بخش خصوصی به موجودی سرمایه نیز اثر مثبت بر رشد اقتصادی دارد و این اثر از تأثیر مخارج دولت بیشتر است
