زیبایی شناسی منظر بر اساس شعر توصیفی دوره غزنوی، ۳۸۰- ۴۳۲ق (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
برای درک بهتر منظر و شناخت زیبایی های آن لازم است آن را از زوایای گوناگون و درعین حال متنوع مطالعه کنیم. بررسی ها نشان می دهد که عمده پژوهش های پیشین در باب زیبایی شناسی منظر، یا برگرفته از مطالعات غیرایرانی و لذا بی ارتباط با منابع اولیه هستند و یا به رویکردهای برآمده از سده های میانه و متأخرتر معطوف اند. این مسئله درک ما را از زیبایی منظر فرومی کاهد. برای مثال محدود کردن موضوع زیبایی شناسی منظر به جنبه های صرفاً آسمانی و تأکید بر زیبایی ماورایی ممکن است ادراک وجوه ملموس تر این مقوله را مخدوش نماید. بنابراین، شناخت زیبایی منظر ازطریق عناصر ملموس می تواند به فهم عمیق تر آن کمک نماید. شعر توصیفی فارسی در بازه زمانی 380 432ق به منظر و توصیف زیبایی های آن پرداخته است. بنابراین، می توان از آن به عنوان مرجعی برای پاسخ گویی به این پرسش بهره برد که رویکرد ایرانی به زیبایی منظر دست کم در آن دوره چگونه بوده است؟ برای پیشبرد تحقیق، اشعار عنصری بلخی، فرخی سیستانی و منوچهری دامغانی به عنوان سه شاعر دربار غزنوی بررسی شده و نمونه های مطالعاتی از میان آن ها انتخاب شده است. در ادامه تلاش شده است تا ضمن تفسیر اشعار منتخب، تصویری از منظر پیشِ رو یا منظر ذهنیِ شاعر بازسازی شود. مقایسه تصویرهای بازسازی شده و همچنین نوع ادراک و توصیف شاعران یادشده با یکدیگر، رویکردهای زیبایی شناسی منظر در دوره منتخب را آشکار می کند. این مطالعه که با نگاهی سوبژکتیو به زیبایی منظر در بازه زمانی یادشده صورت گرفته، مبین یک زیبایی شناسی معطوف و متمرکز بر ابعاد مادی و زمینی است . درعین حال و با وجود برخی شباهت ها، رویکردهای سه شاعر منتخب به زیبایی و ادراک آن تفاوت های چشمگیری با یکدیگر دارند. تفاوت ها عمدتاً ناشی از نگاه ساختارگرا و سلسله مراتبی عنصری در برابر رویکرد پویا و مبتنی بر لذت فرخی و همچنین توجه منوچهری به فرایندهای طبیعی و جاری در منظر و اهمیت بُعد زمان است.Landscape Aesthetics Based on Descriptive Poems from the Ghaznavid Era (990-1042 AD)
It is necessary to study the landscape from various perspectives in order to perceive it aesthetically. Most previous studies about landscape aesthetics are either based upon non-Iranian references (therefore, they are irrelevant to the primary sources) or follow approaches used in the mid- to late centuries. This fact undermines our perception of the beauty of the landscape. For instance, restricting landscape aesthetics to its celestial aspects and focusing on divine aesthetics might limit the understanding of its more tangible dimensions. Therefore, the study of landscape aesthetics via its tangible elements can lead to a deeper understanding of it. The Persian descriptive poems dating from 990 to 1042 AD (380 to 433 AH), which explore the landscape and its aesthetic aspects, can be assumed as references to the question of the Persian viewpoint of landscape aesthetics during that period. In this research, we have chosen the poems of Unsuri-i Balkhi, Farrukhi-i Sistani, and Manuchehri-i Damghani (three poets in the Ghaznavid court) as case studies. Then, interpretations of the poems are provided as well as depictions of the subjective landscape as described by the three poets. Comparison between the reconstructed images beside the cognitive descriptions of the poets reveals the aesthetic approaches in that period. This subjective study of landscape aesthetics during the above-mentioned period presents an aesthetic framework focused on mundane aspects. Despite the resemblances in all three poets’ points of view, one could not deny the obvious differences in their approaches toward landscape aesthetics. The differences include the structural and hierarchical approach of Unsuri, the dynamic and hedonistic approach of Farrukhi, and the natural and time-oriented approach of Manuchehri.
تبلیغات
