درباره مضمون آیه 260 سوره بقره که در آن خداوند زنده کردن مردگان را از طریق کشته و زنده شدن چهار پرنده به حضرت ابراهیم(ع) نشان می‌دهد، مفسران و عارفان سخنان بسیاری گفته‌اند. عارفان از این قصه قرآنی که غالباً برای اثبات معاد جسمانی و حشر مردگان به کار می‌رود، تفسیری روحانی کرده و گاه به آن جنبه‌ای کاملاً نمادین و تمثیلی بخشیده‌اند که نظیر این تعابیر در متون تفسیری غیر عرفانی هم دیده می‌شود. در این تحقیق، این قصه از متون مختلف تفسیری و عرفانی استخراج و وجوه افتراق و اشتراک آنها و دیدگاه‌های متفاوت مفسران عارف و غیرعارف درباره آن بررسی و تحلیل شده است. این تحقیق نشان می‌دهد برخی از مفسران قرآنی در تفسیر خویش تحت تأثیر متون منثور صوفیه بوده‌اند. همچنین، نمایانگر توانایی، خلاقیت و تلاش عرفا، مفسران و شاعران در راه پروراندن معانی مختلف ملهم از قصه‌های رایج قرآنی و افزودن نکات بدیع و تأویل‌های زیبا و شورانگیز روحانی به این قصه‌ها و روایات است.