ویژگی های لحن بازیگر در شخصیت پردازی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در این مقاله ویژگی های لحن گفتار در شخصیت پردازی در فیلم ها و سریال های ایرانی براساس نگاه گامپرز (1982) به عناصر نوایی به مثابه ابزار بافت سازی بررسی شده است. برای این هدف دیالوگ هایی از فیلم ها و سریال های ایرانی از یک بازیگر (جواد عزتی) در نقش های مختلف مثبت و منفی انتخاب شده، بعد از آوانویسی با الفبای آوایی آمریکای شمالی، براساس نمادهای جفرسونی رایج در تحلیل مکالمه تکمیل شده و در نهایت تفاوت های لحن بازیگر واحد در بازی کردن شخصیت های مختلف مورد بررسی قرار می گیرند. فرض بر آن است که عناصر نوایی یکی از مهم ترین ابزار در دسترس بازیگران برای بازسازی شخصیت خاص و جان بخشیدن به آن در جهت پیشبرد روایت هستند. در نقش مثبت به طورکلی شاهد حجم پایین صدا، آهنگ افتان، بیان شمرده، کیفیت زمزمه ای و بیان آرام و در نقش منفی شاهد آهنگ خیزان، حجم صدای بالا، سرعت و مکث برای حفظ نوبت و بازنمایی موضع قدرت و لحن تهدیدآمیز بودیم.Prosodies in Characterization
In this article, based on Gumperz’s (1982) view of prosodies as contextualization tools, we study tone of voice in characterization. First dialogues of an actor (Javad Ezzati) are chosen from Iranian films and series, playing both positive and negative roles. Then the dialogues are transcribed in North American Phonetic Alphabet and are studied based on Jeffersonian conversational analysis symbols to categorize different prosodic characteristics of the actor’s voice in different roles. It is assumed that prosodies are one of the most important tools available to the actors to reconstruct a particular character and enliven the character in order to pursue the narrative. In all, positive roles show low volume, low pitch, breathy quality and distinct pronunciation and negative roles show high pitch, high volume, balancing speed and pause to keep the turn and to represent higher status.
تبلیغات
