The Effects of Mental Imagery and Physical Practice on Learning Dart-Throwing in Children with ADHD
آرشیو
چکیده
The effects of motor imagery and physical practice on motor learning in individuals with ADHD received very little attention. Therefore, in the present study, we aimed to examine the effects of motor imagery and physical practice on motor performance and learning dart-throwing in adolescents with ADHD. The current research was based on a causal-comparative approach. The participants included 60 adolescents with ADHD (with the age range of 12 to 17 years) randomly and equally assigned into four groups: 1) motor imagery, 2) physical practice, 3) combination of motor imagery and physical practice, and 4) control. The motor task involved dart-throwing, in which the accurate throw score was measured as the dependent variable. The participants performed the pre-test (ten throws) and the retention test (ten throws). ANOVA was run to analyze the throwing accuracy. Results showed that all groups had similar throwing scores in the pretest, however, in the retention test, the results indicated that combination group had significantly better throwing scores than all other groups (in all groups, P=0.000). In addition, physical practice group had significantly better throwing scores than motor imagery and control groups (both P=0.000). Finally, motor imagery group had significantly better throwing scores than control group (P=0.000). Individuals with ADHD benefit from motor imagery, indicating that they have the necessary mechanisms to learn new skills through motor imagery. Moreover, a combination of motor imagery and physical practice would be a better strategy for learning new motor skills.تأثیر تصویرسازی ذهنی و تمرین بدنی بر یادگیری پرتاب دارت در کودکان مبتلا به ADHD
تأثیر تصویرسازی حرکتی و تمرین بدنی بر یادگیری حرکتی در افراد مبتلا به ADHD بسیار کم مورد توجه قرار گرفت. بنابراین، در مطالعه حاضر، هدف ما بررسی تأثیر تصویرسازی حرکتی و تمرین بدنی بر عملکرد و یادگیری پرتاب دارت در نوجوانان مبتلا به ADHD بود. تحقیق حاضر مبتنی بر رویکرد علی-مقایسه ای بود. شرکت کنندگان شامل 60 نوجوان مبتلا به ADHD (محدوده سنی 12 تا 17 سال) بودند که به طور تصادفی و مساوی در چهار گروه 1) تصویرسازی حرکتی، 2) تمرین بدنی، 3) ترکیبی از تصویرسازی حرکتی و تمرین بدنی، و 4) کنترل قرار گرفتند. تکلیف حرکتی شامل پرتاب دارت بود که در آن نمره دقت به عنوان متغیر وابسته اندازه گیری شد. آزمودنی ها پیش آزمون (ده پرتاب) و آزمون یادداری (ده پرتاب) را انجام دادند. برای تحلیل دقت پرتاب از آزمون تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که همه گروه ها در پیش آزمون نمرات پرتابی مشابهی داشتند، اما در آزمون یادداری، گروه ترکیبی به طور معنی داری نمرات پرتابی بهتری نسبت به سایر گروه ها داشت. علاوه بر این، گروه تمرین بدنی امتیازات پرتابی بهتری نسبت به گروه تصویرسازی حرکتی و کنترل داشت. در نهایت، گروه تصویرسازی حرکتی نمرات پرتابی بهتری نسبت به گروه کنترل داشتند. افراد مبتلا به ADHD از تصویرسازی حرکتی سود می برند، که نشان می دهد مکانیسم های لازم برای یادگیری مهارت های جدید از طریق تصویرسازی حرکتی را دارند. همچنین ترکیبی از تصویرسازی حرکتی و تمرین بدنی استراتژی بهتری برای یادگیری مهارت های حرکتی جدید خواهد بود.
اختلال بیش فعالی/نقص توجه (ADHD) ،پرتاب دارت ،تصویرسازی حرکتی ،تمرین بدنی،