چکیده

Evidence shows that physical activity (PA) is associated with better self-esteem and perceived motor competence in typically developing children. Nonetheless, associations between PA with self-esteem and perceived motor competence among children with developmental coordination disorder (DCD) has received very little attention in the literature. As such, the purpose of this study was to survey the associations between PA with self-esteem and perceived motor competence among children with DCD. A correlational approach was used in this study. Participants were forty-nine children with DCD (mean age of 8.85 years old) from special schools. Physical Activity Questionnaire for Older Children was used for assessing PA. Self-Perception Profile for Children was used to assess self-esteem and perceived motor competence. To analyze data, we used Pearson correlation test and regression analysis. Descriptive results showed that our sample participate in very low amount of PA. In addition, they have low levels of self-esteem and perceived motor competence. Furthermore, PA was significantly and directly associated with both self-esteem and perceived motor competence. Finally, PA has significantly and directly predicted both self-esteem and perceived motor competence. Our findings emphasize on benefits of PA for improving psychological status of children with DCD. Thus, it seems necessary to find out proper strategies and interventions for increase the level of PA in this population.

رابطه بین فعالیت بدنی با عزت نفس و شایستگی حرکتی ادراک شده در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشد

شواهد پژوهشی نشان می دهد که فعالیت بدنی (PA) با عزت نفس بهتر و شایستگی حرکتی ادراک شده در کودکانی که رشد نرمال دارند،  همراه است. با این وجود، رابطه بین فعالیت بدنی با عزت نفس و شایستگی حرکتی ادراک شده در بین کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (DCD) توجه بسیار کمی در ادبیات پژوهشی به خود جلب کرده است. بنابراین، هدف از این مطالعه بررسی رابطه بین فعالیت بدنی با عزت نفس و شایستگی حرکتی ادراک شده در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود. در این پژوهش از رویکرد همبستگی استفاده شد. شرکت کنندگان چهل و نه کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (میانگین سنی 8.85 سال) از مدارس با نیازهای ویژه بودند. برای ارزیابی فعالیت بدنی از پرسشنامه فعالیت بدنی برای نوجوانان استفاده شد. برای ارزیابی عزت نفس و شایستگی حرکتی ادراک شده از پروفایل ادراک خود برای کودکان استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج توصیفی نشان داد که نمونه ما در فعالیت فیزیکی بسیار کمی شرکت می کند. علاوه بر این، آنها دارای سطح پایینی از عزت نفس و شایستگی حرکتی ادراک شده هستند. علاوه بر این، فعالیت بدنی به طور معنادار و مستقیم با عزت نفس و شایستگی حرکتی درک شده مرتبط بود. در نهایت، فعالیت فیزیکی  به طور معنادار و مستقیم هم عزت نفس و هم شایستگی حرکتی ادراک شده را پیش بینی کرده است. یافته های ما بر مزایای فعالیت بدنی برای بهبود وضعیت روانی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی تاکید دارد. بنابراین، یافتن راهبردها و مداخلات مناسب برای افزایش سطح فعالیت بدنی در این جمعیت ضروری به نظر می رسد.
اختلال هماهنگی رشدی ،شایستگی حرکتی ادراک شده ،عزت نفس ،فعالیت بدنی،

تبلیغات