ساختار روایی ژنه ای محل مناقشه: بررسی پس نمایی های کاذب در «سرگذشت تام جونز، کودک سر راهی» (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
ساختار روایی ژرار ژنت یکی از الگوهای روایت شناسی است که بیشترین توجه را در میان تمامی الگوهای دیگر به خود جلب کرده است. استفاده از الگوی ژنه ای برای تحلیل آثار ادبی امکان بررسی بسیار دقیق اثر را برای پرژوهشگران فراهم می سازد. این دقت در بررسی آثار به قدری است که گویی نویسندگان این آثار ادبی در زمان نگارش آثار خویش ساختاری همانند ساختار روایی ژنت در دست داشته اند و آثار خود را مطابق قاعده های موجود در این الگوی روایی تنظیم نموده اند – که این خود مهر تایید بر جامع بودن تئوری ژنت است. در این مقاله، روایت شناسی ژرار ژنت از زاویه دید نسبتأ متفاوتی و در یکی از آثار برجسته دوران عطوفت در ادبیات بریتانیا به نام «سرگذشت تام جونز، کودک سر راهی» مورد بحث قرار گرفته است. چیرگی قواعد روایت شناختی ژنه ای در این اثر امری است غیر قابل انکار که در این مقاله از طریق خوانشی صورتگرایانه به آن پرداخته شده است. همچنین، در پژوهش حاضر، استفاده از پس نمایی ژنه ای برای اولین بار در این برهه تاریخی به عنوان نوعی از زمان پریشی و تبدیل آن به پس نمایی کاذب توسط هنری فیلدینگ مورد بررسی قرار گرفته است. علاوه بر آن، این مهم که تأثیر زمان پریشی در چنین اثری نمی تواند انکار گردد نیز به اثبات رسیده است. اثر فیلدینگ نه تنها از تکنیک زمان پریشی استفاده می کند، بلکه شاخه جدیدی از آن را نیز معرفی می نماید که همان زمان پریشی از نوع پس نمایی کاذب است.Genettian Narrative Typology at Odds: Scrutiny of False Analepsis in The History of Tom Jones, a Foundling
In the world of narratology today, Gérard Genette’s narrative typology is among the most annotated schemata and it is widely popular since his narrative theory seems to prevail over a great number of narratives in the whole history of literature, ranging from classic to modernist and postmodernist works. It is as if such works were following a prescribed scheme to expand and develop – which proves the universality of his narrative theory. Throughout this article, Genettian typology is discussed from a partially different perspective in one of the canonical British prose works in The Age of Sensibility. The dominance of Genettian typology in Tom Jones is undeniable as it shall be discussed how; however, a modification and manipulation of one of the anachronies – analepsis – and the introduction of a new type of analepsis – false analepsis – by Henry Fielding employed for the first time in the very period is the major focus of this article. In this study, false analepsis are justified by means of exemplification and multiple references to Tom Jones as the only case study of this article. Moreover, the impact of anachronies on this work is emphasized. Fielding’s work not only employs anachronies, but also introduces a new branch of anachronies, which is the very false analepsis as a form of anachrony.
تبلیغات
