گذر از پسا مدرنیسم به نئورئالیسم در رمان های «طوطی فلوبر» و «تنها داستان» جولین بارنز (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
پسامدرنیسم (Postmodernism) به مثابه سنت ادبی غالبا طی چند دهه میانی و پایانی قرن بیستم بر ابعاد مختلف ادبیات سایه افکند. در این میان برخی نویسندگان، و علی الخصوص نویسندگان معاصر انگلیسی، آن را مغایر و بیگانه با سبک ها و سنت های اصیل ادبی خویش یافتند. جولین بارنز (Julian Barnes)یکی از هنرمندانی است که زمانی خود نامی شناخته شده در ادبیات پسا مدرن بود. پژوهش حاضر بر آن است تا با استفاده از روش تحلیلی توصیفی و در خوانشی پسامارکسیستی رانسیری (Rancierean) گذر از پسامدرنیسم به نئومدرنیسم (Neomodernism) را در دو رمان «طوطی فلوبر» (Flaubert’s Parrot) (1984) و « تنها داستان» (The Only Story) (2018) مورد بررسی قرار دهد. فرضیه اصلی در این تحقیق این است که بارنز متاخر دینامیک سوژه-نویسنده را در حرکت ضد پسامدرنیستی خود نه فقط در دنیای درون داستانی، بلکه جهان پیرامون خود را به زیبایی و ظرافت دریافته و به قلم نگارش در آورده است. برای اثبات این فرضیه نویسندگان با اتکا به برخی از آراء کلیدی رانسیر هم چون سیاست ورزی زیبایی شناسی(Politics of Aesthetics) نظام های هنری (Regimes of Art)توزیع و بازتوزیع امر محسوس(Distribution and Redistribution of Sensible) بر آنند تا به شرح و تفسیر تلاش و بازگشت بارنز به سنت های بنیادگرایانه تر و انسانی تر در سبک نگارش و کارکرد زیبایی شناختی آن به بازخوانی و تحلیل رمان های ذکر شده بپردازند.From Postmodernism to Neo-realism in Julian Barnes’ Flaubert Parrot and The Only Story
As a dominant tradition in writing, postmodernism was widely embraced during mid and late twentieth century. Many contemporary authors, and in particular some British authors, deemed postmodernism as alien to their own traditional modes of writing. Julian Barnes, the contemporary British author who once hailed postmodernism in his writings critically challenged and opposed it. The present research is an attempt to critically and analytically investigate this shift from his postmodern work Flaubert Parrot , to his more recent neo-realistic work The Only Story through the lens of Jacques Ranciere. The main hypothesis is that the late Barnes has truly grasped the dynamic of author-subject as indicated in his return to neo-realism from Postmodern grand narrative. To accomplish this goal the researchers have employed some of Ranciere’s concepts including ‘politics of aesthetics,’ ‘regimes of art,’ ‘distribution and redistribution of sensible’ to scrutinize the causes of this shift and his return to more essentialist and humanistic modes of thought and writing
تبلیغات
