تعامل نه تنها دریادگیری زبان بشر عاملی بنیادین محسوب می شود، بلکه درزندگی اجتماعی وی نیز عنصری اساسی است. با توجه به اهمیت بررسی تعامل درزبان دوم که محوریت اجتماعی دارد، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیرآموزش تعامل-محور (مبتنی بر مکالمه کاوی) بر توانش تعاملی درتکالیف زوج-گفتار بوده است که بدین منظور 124 زبان آموز سطح متوسط بر اساس نمرات آن ها، در آزمون تعیین سطح تافل، در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. گروه آزمایش علاوه بر منابع اصلی خود، مکالمات برگزیده از کتاب فراترازگفتار را طبق چرخه آموزشی فیلیپی و روهان (2015) فراگرفتند درحالی که گروه کنترل تنها در معرض یادگیری منابع اصلی خود بودند. توانش تعاملی آن ها در 4 تکلیف مختلف زوج-گفتار به وسیله مقیاس سنجش توانش-تعاملی ونگ (2015) مورد سنجش قرارگرفت. نتایج برآمده از تحلیل کواریانس موید موفقیت گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود. بنابراین شایسته است که معلمان با اتخاذ این رویکرد آموزشی، فرصت هایی دراختیار زبان آموزان قرار دهند تا آن ها بتوانند به شکل معناداری مفاهیم اصلی مکالمه را در زبان گفتار همسازی نمایند. این تعامل می تواند منجر به هوشیاری بیشتر در مهارت گفتاری و نیز طبیعی تر به نظر رسیدن مکالمات روزمره آن ها شود.
