رشد روزافزون جمعیت شهری در هند، پیرو پیشرفت های اقتصادی ایجاد شده در دهه اخیر میلادی، مسئله زاغه نشینی و گسترش بافت های مسئله دار شهری را به عنوان یکی از مسایل مهم مدیریت شهری در هند مطرح کرده است. هرچند تمامی کشورهای درحال توسعه به این مشکل مبتلا هستد؛ اما هندی ها در این خصوص رتبه دوم جهان را دارند. از طرف دیگر، جمعیت بالای ساکن این بافت ها، برای ارتقای وضعیت محدوه ها در شهرهای هند، امکان بهره مندی از روش مداخله کشورهای چین و ترکیه را به لحاظ اقتصادی با مشکل تأمین منابع مواجه می کند. با این حال پیچیدگی و گستردگی موضوع باعث رویکرد انفعالی هندی ها به این بافت ها نشده است. آنها حتی از طریق مدل خود، در مدت 10 سال توانسته اند وضعیت محدوده های سکونت شامل جمعیتی حدود 60 میلیون نفر (معادل جمعیت ایران در سال 75) را ارتقا دهند. یافته های این مطالعه نشان می دهد که چگونه مدیریت شهری هند برای اسکان زاغه نشینان، به جای منابع مالی تبعیدی، به توانمندسازی ساکنان پرداخته و از این طریق به نوسازی مشارکتی بافت های شهری دست یافته اند. فرضیه این تحقیق عبارت است از اینکه تجربه هند به طور عام و مدیریت شهری به طور خاص، بهبود وضعیت این بافت ها را از طریق افزایش قابلیت ساکنین (مهارت آموزی) یا اصطلاحاً، افزایش توان تولید و قابلیت مدیریت پول گرم پی گیری می کند. این مدل کمتر به پول های سردی همچون وام های کم بهره و یا کمک های بلاعوض دولتی متکی است. برای اثبات این فرضیه با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بیان تجربه شهر احمدآباد و سازمان های مردم نهاد این شهر، از طریق جمع آوری اسناد و انجام مطالعات میدانی پرداخته خواهد شد.