توسعه در هر سرزمینی، در صورتی امکان پذیر خواهد بود که به تمامی گروه هایی که در آن زیست می کنند، توجه مفید و همراه با برنامه ریزی شود. یکی از این گروه ها، عشایر بوده، که همواره در طول تاریخ تحولات گوناگونی را به خود دیده است. با گذار جوامع از سنتی به مدرن، این جامعه تحت تأثیر تحولات آن به مرور زمان دچار دگرگونی شد. این امر موجب اسکان عشایر به دو روش با برنامه و بدون برنامه(خود جوش) گردید، که در نتیجه اثرات اقتصادی و اجتماعی متفاوتی را در زندگی آنها ایجاد نموده است. هدف این مقاله بررسی این تاثیرات به شکل مطالعه موردی در بخش دهدز، شهرستان ایذه است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف کاربردی و بر اساس ماهیت و روش توصیفی-تحلیلی است. جامعه مورد مطالعه 263 خانوار و حجم نمونه،156 خانوار تعیین گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده های آماری و تعیین سطوح معنی داری بین متغیرها از آزمون های t استیودنت و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد. نتایج توصیفی و استنباطی حاصل از تحقیق نشان می دهد که در بعد اجتماعی تحولات مطلوبی در وضعیت آموزش، سواد و بهداشت و... ایجاد شده است. در بخش اقتصادی نیز درآمد و پس انداز خانوارها افزایش یافته؛ میزان استفاده امکانات تولیدی نسبت به قبل از اسکان بیشتر شده و اشتغال اصلی مردم از دامداری به فعالیت های خدماتی و کارگری تغییر نموده است. معنادار بودن تاثیرات مثبت اسکان در وضعیت اقتصادی عشایر نیز مورد تأیید قرار گرفت.
