زیرساخت های ورزشی

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر زیرساخت های ورزشی و ویژگی های دموگرافی بر میزان مشارکت ورزشی شهروندان اهوازی با استفاده از مدل HLM بود. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ از ﻧﻮع کﺎرﺑﺮدی اﺳﺖ کﻪ ﺑﻪ روش ﻣیﺪاﻧی اﺟﺮا ﺷﺪه اﺳﺖ. جامعه ی آماری اول کﻠیه ی سالن های ورزشی چند منظوره، استخرها و زمین های چمن که متعلق به اداره ی ورزش و جوانان شهر اهواز و سایر ادارات دولتی است کﻪ ﺗﻌﺪاد آن 99 ﻣﻮرد ﺑﻮده و جامعه آماری دوم؛ تمامی افرادی که از این اماکن ورزشی استفاده می نمایند، که 66135 نفر برآورد شد. نمونه ی آماری دو جامعه با بهره گیری از جدول مورگان به ترتیب 86 اماکن و 384 نفر انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته بود و در سه بخش ویژگی های دموگرافی افراد، معیارها و استاندارد های اماکن ورزشی و مشارکت ورزشی(87/0= α) تنظیم گردید. برای تحلیل داده ها و آزمون فرضیات از آمار توصیفی و آمار استنباطی مدل رگرسیونی با ضرایب تصادفی و مدل تحلیل واریانس یک طرفه با اثرات تصادفی در نرم افزار HLM6 استفاده شد. نتایج نشان داد بین معیارهای همجواری و مکان یابی، دسترسی، بهداشت و نگهداری و زیبایی شناختی مجموعه های ورزشی با مشارکت شهروندان رابطه معناداری وجود دارد. همچنین با افزایش زیرساخت های ورزشی و افزایش سطح تحصیلات و درآمد افراد مشارکت آنان نیز بیش تر خواهد شد. مشخص گردید که جزء خطاهای سطح خرد و سطح کلان به ترتیب برابر 1.181 و 0.951 می باشد، به عبارتی یعنی تغییرات مشارکت ورزشی افراد در سطح یک بیش تر از سطح دو است.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر شاخص های سطوح خرد و کلان بر مشارکت ورزشی می باشد. این ﭘﮋوﻫﺶ از ﻧﻮع مطالعات کﺎرﺑﺮدی بوده و ﺑﻪ روش ﻣیﺪاﻧی انجام شده است. جامعه آماری اول آن را کلیه سالن های ورزشی چند منظوره، استخرها و زمین های چمن متعلق به اداره ورزش و جوانان شهر اهواز و سایر ادارات دولتی به ﺗﻌﺪاد 99 ﻣﻮرد تشکیل داد و جامعه آماری دوم نیز شامل تمامی افرادی که از این اماکن ورزشی استفاده می کردند به تعداد 66135 نفر تشکیل دادند. نمونه آماری دو جامعه با بهره گیری از جدول مورگان به ترتیب برابر با 86 مکان ورزشی و 384 نفر بود. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته بود. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی مدل رگرسیونی با ضرایب تصادفی و مدل تحلیل واریانس یک طرفه با اثرات تصادفی در نرم افزار اچ ال ام شش استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که در سطح خرد مربوط به زیرساخت های ورزشی، مؤلفه های اطلاع رسانی و سرویس دهی، بهداشت و نگه داری، طراحی پارکینگ، زیبایی شناختی، ایمنی، نظارت و کنترل، هم جواری و مکان یابی و دسترسی به مجموعه های ورزشی بر مشارکت ورزشی افراد اثرگذار می باشد. در شاخص های فردی نیز در سطح خرد به ترتیب درآمد افراد و سطح تحصیلات، و در سطح کلان، استخرها و سالن های چند منظوره ورزشی مهم ترین متغیرها برای مشارکت ورزشی می باشند. به طور کلی و با توجه به یافته های پژوهش مشخص می شود که در سطح کلان با افزایش زیرساخت های ورزشی و در سطح خرد با بهبود سطح تحصیلات و درآمد افراد، مشارکت ورزشی آن ها نیز افزایش پیدا خواهد کرد.

گردشگری ورزشی نیز بخشی از گردشگری به شمار می آید که از تلفیق ورزش و گردشگری به وجود آمده است و با سرعت بالایی در حال رشد و تبدیل شدن به صنعتی بزرگ و مستقل است. یکی از مسایل و مشکلات گردشگری در ایران از جمله استان اصفهان، عدم توازن در سازمان فضایی و عدم سلسله مراتب مبتنی بر رابطه تعاملی میان نواحی گردشگری است. سطح بندی زیرساخت های گردشگری در نواحی مختلف یک استان و توزیع متعادل زیرساخت ها و تعدیل نابرابری در نواحی مختلف، یکی از اقدامات اساسی توسعه گرشگری است.هدف از این پژوهش سطح بندی شهرستان های استان اصفهان از لحاظ زیر ساخت های گردشگری ورزشی می باشد و از مدل HDIبرای تحلیل آن استفاده شده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی می باشد جهت جمع آوری اطلاعات از آمارنامه استان اصفهان استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان داد که تمامی 24 شهرستان استان اصفهان دارای سطح توسعه یافتگی محروم می باشند.

هدف از این تحقیق، بررسی پیامدهای گرمایش جهانی بر زیرساخت های ورزش اسکی در سالیان آتی می باشد. این تحقیق از نوع توصیفی - تحلیلی است که به طریق مدل سازی و با استفاده از نرم افزار Matlab انجام شده است تا از این طریق امکان برگزاری مسابقات ورزشی و تورهای گردشگری در 28 سایت فعال و پرکاربرد اسکی در سال های 2030 و 2050 ارزیابی گردد. سناریوهای مورد بررسی، خط تراز برف قابل اتکا در محدوده پایین تر و بالاتر از 1500 متری از سطح دریا بوده است. نتایج نشان داد که با ادامه روند کنونی، برخی از مناطق کوهستانی در اروپا با خطر جدی مواجه می شوند. این اثرات ممکن است حتی در کشورهایی نظیر آلمان و اتریش، به دلیل ارتفاع پایین تر تفریح گاههای اسکی آنها، شدیدتر باشد. در اتریش خط کنونی برف با تغییر اقلیم در 30 تا 50 سال آینده 200 تا 300 متر بالاتر خواهد رفت. در صورتی که خط تراز برف از 1200 به 1500 متر افزایش یابد، از تعداد پیست های اسکی استاندارد کاسته خواهد شد. همچنین اگر این تراز به بالاتر از 1500 متری برسد، تعداد تفریح گاههای اسکی در منطقه آلپ به 63% تقلیل خواهد یافت و تنها 44% مناطق اسکی را می توان به عنوان با برف قابل اتکا نامید.

گردشگری ورزشی بخشی از گردشگری به شمار می آید که از تلفیق ورزش و گردشگری به وجود آمده است و با سرعت بالایی در حال رشد و تبدیل شدن به صنعتی بزرگ و مستقل است. یکی از مسایل و مشکلات گردشگری در ایران از جمله شهر اصفهان، عدم توازن در سازمان فضایی و عدم سلسله مراتب مبتنی بر رابطه تعاملی میان نواحی گردشگری است. سطح بندی زیرساخت های گردشگری در نواحی مختلف یک شهر و توزیع متعادل زیرساخت ها و تعدیل نابرابری در نواحی مختلف، یکی از اقدامات اساسی توسعه گرشگری است. هدف از این پژوهش سطح بندی مناطق 15 گانه شهر اصفهان از لحاظ زیر ساخت های گردشگری ورزشی می باشد و از مدل TOPSISبرای تحلیل آن استفاده شده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی می باشد. جهت جمع آوری اطلاعات از سایت تربیت بدنی شهر اصفهان استفاده شده است. یافته های این پژوهش نشان داد که مناطق چهارده، سیزده و پانزده، در سه سطح اول و مناطق نه، چهار و شش در سه سطح آخر از لحاظ زیرساخت های گردشگری ورزشی قرار دارند. براساس نتایج بدست آمده از یافته های پژوهش می توان دریافت که شهر اصفهان از لحاظ زیر ساخت های ورزشی در سطح محروم می باشند.