سبک های مدیریتی

امروزه مدیران با کسانی روبرو هستند که وظایف پیچیده ای را به عهده دارند و نگرش های مدیریت درباره اهمیت نیروهای سازمانی در محیط فعالیت دگرگون شده است. مدیری که در نقش رهبری سازمان می تواند سبک های متفاوتی را در هدایت نیروی انسانی انتخاب کند. از طرفی نگرش های افراد برای مدیریت سازمانی اهمیت زیادی دارد زیرا این نگرش ها هستند که رفتار سازمانی را تحت تأثیر قرار می دهند، به ویژه نگرش هایی که به عملکرد و تعهد حرفه ای سازمانی مربوط می شوند. در این رابطه یکی از وظایف مهم مدیران در سازمان ها، شناسایی استعدادهای بالقوه کارکنان و فراهم نمودن زمینه های رشد و شکوفایی آنان است که زمینه ارتقای بهره وری را فراهم می کند. در واقع موفقیت سازمان در تحقق اهداف که در گرو چگونگی اعمال مدیریت و سبک های مؤثر رهبری مدیر، مسأله این بررسی[1] بوده است. بدین دلیل با توجه به اهمیت و ضرورت این بررسی که یکی از عوامل مؤثر در افزایش بهره وری، سبک رهبری مدیران سازمان است، تعیین سبک های مدیریت برای ارتقای عملکرد کارکنان با محوریت رضایت، همکاری و انگیزه کارکنان هدف اصلی این بررسی بوده است. در این راستا جامعه آماری این بررسی مدیران، کارشناسان و کارکنان سازمان های خدماتی شهر تبریز بوده که با توجه به محدودیت هایی با انتخاب پنج نمونه از این سازمان ها جهت جمع آوری اطلاعات، سبک های مدیریتی مختلف مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت مطابق نتایج به دست آمده اعمال سبک های مدیریتی به ترتیب اولویت به تفکیک برای هر سازمان بر اساس نوع فعالیت که می تواند به ارتقای عملکرد مدیران، کارشناسان و کارکنان سازمان با محوریت رضایت، همکاری و انگیزه کارکنان تأثیرگذار باشد، مشخص شد.

شبیه سازی های آموزشی به مثابه تکنیک یا رسانه ای در نظر گرفته می شوند که بعضی جنبه های رفتاری یک سیستم فیزیکی یا انتزاعی را به وسیله رفتاری به شکل دیگری نمایش می دهند. بنابراین هدف پژوهش حاضر مقایسه آموزش مبتنی بر شبیه سازی با رویکرد سازنده گرایی و رویکرد سیستماتیک بر یادگیری و یادداری هنرجویان سال سوم رشته کامپیوتر فنی و حرفه ای، در گروه تحصیلی کامپیوتر بوده و روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بوده است. نمونه آماری پژوهش شامل تعداد 60 هنرجوی رشته کامپیوتر هنرستان های فنی وحرفه ای در سال تحصیلی 94-95 شهر کاشان است که با روش نمونه گیری در دسترس و تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش (40) و گروه کنترل (20) جای دهی شدند. شرکت کنندگان دو گروه آزمایشی، آموزش به روش شبیه سازی با رویکرد سازنده گرایی، روش شبیه سازی با رویکرد سیستماتیک و روش سنتی درس شبکه های کامپیوتری را طی 7 جلسه دریافت کرده اند. برای جمع آوری داده ها از آزمون محقق ساخته و برای تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل کوواریانس و برای طراحی محیط شبیه سازی شده از نرم افزار  Cisco Packet Tracerاستفاده شده است. با توجه به یافته های پژوهش، دو گروه آزمایش در یادگیری و یادداری پیشرفت داشته اند؛ یعنی تفاوت معناداری بین یادگیری آن ها قبل و بعد از آموزش وجود داشت؛ اما در گروه اول که با شبیه سازی با رویکرد سازنده گرایی آموزش دیده بودند، میزان یادگیری و یادداری بیش از گروهی بود که با رویکرد سیستماتیک آموزش دیدند؛ یعنی در متغیرهای یادگیری و یادداری، نتایج به نفع گروه اول بود.

زمینه و هدف: استرس شغلی یکی از شایع ترین بیماری های عصر ماست. مشاغل پلیسی به دلیل شرایط محیطی، ماهیت کار و نوع مأموریت سازمانی می تواند منشأ استرس باشد. هدف از تحقیق حاضر، شناخت رابطه سبک های مدیریتی با استرس شغلی کارکنان پلیس آگاهی مشهد است. روش: جامعه آماری پژوهش شامل کارکنان پلیس آگاهی مشهد است که تعداد نمونه با استفاده از جدول مورگان 175 نفر تعیین و به روش نمونه گیری تصادفی ساده، نمونه ها انتخاب شدند. در این پژوهش از دو پرسشنامه استرس شغلی و سبک مدیریتی استفاده شد که میزان پایایی پرسشنامه با استفاده از آزمون کرونباخ محاسبه شد و میان پرسش ها 97% همبستگی وجود دارد. به منظور بررسی رابطه متغیرهای جمعیت شناختی با میزان استرس شغلی و سبک مدیریتی از آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس و همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است که بین همه ابعاد سبک مدیریتی و استرس شغلی رابطه وجود دارد. بدین معنا که یک واحد افزایش نمره در سبک مدیریتی مستبدانه، استرس شغلی را به طور متوسط 12/1 واحد بیشتر می کند. همچنین می توان گفت یک واحد افزایش در سبک مدیریتی مشارکتی، به طور متوسط استرس شغلی را 129/1 واحد کاهش می دهد. نتایج: در سبک رهبری مشارکتی، مدیر اعتماد کامل به زیردستان داشته و تعامل وسیعی میان آنان برقرار می شود و مدیر از طریق ارائه پاداش های اقتضایی و جلب مشارکت جمعی در تعیین اهداف و بهبود روش ها، سبب انگیزش کارکنان می شود. در این بعد، سبک مدیریتی مشارکتی با افزایش نمره سبک، استرس کمتر را نتیجه خواهد داد. بدین معنا که هرچه مدیر از سبک مدیریت مشارکتی بیشتر استفاده کند، استرس کمتری به کارکنان و زیردستان وارد می شود و می تواند محیط مطبوع تری را برای آنان فراهم سازد.

این جستار یک مطالعه توصیفی-کتابخانهای است که به واکاوی سبکهای مدیریت کلاس درس و تناسب آن ها با الگوهای تدریس پرداخت. هدف آن، شناسایی سبکهای مختلف مدیریتی و انتخاب بهترین سبک تدریس توسط معلمان برای ارائه مطالب و اعمال نظم و انضباط در کلاس درس بکار می گیرد، تا بتواند در سه حوزه انتخاب سبک مدیریت مناسب، شناسایی عوامل مثبت و منفی تأثیرگذار بر جو کلاس و عوامل فرا کلاسی اعمال مدیریت کند. اطلاعات موردنیاز از طریق یادداشت برداری و فیشبرداری گردآوری شد، که در آن از تحقیقات انجام شده مرتبط با مدیریت کلاس درس و مبانی نظری اندیشمندان و حوزه های علوم آموزشی و تربیتی استفاده شده است. یافتهها: ابتدا ابعاد مرتبط با مدیریت کلاس درس در سه حوزه مدیریت افراد (دانشآموزان)، مدیریت فضا (مدرسه) و مدیریت خود و توانایی معلم، موردبحث و بررسی قرار گرفت. سپس با مفهومسازی و پیکربندی مبانی نظری پیرامون سبک های مختلف مدیریت کلاس درس (مستبدانه، اقتدارگرایانه، آسان گیرانه، آزادمنشانه) و تطبیق آن ها با الگوهای تدریس مکانیستی و ارگانیستی مدل تلفیقی از آن ها ارائه شد که بر مبنای آن با در نظر گرفتن ابعاد مختلف موردبررسی در شیوه تدریس، اثربخشترین شیوه تدریس، سبک اقتدارگرایانه است که در آن ضمن داشتن ابهت، اقتدار و مدیریت از انعطاف و تعامل لازم و به موقع نیز برخوردار است.

زمینه و هدف: به نظر می رسد که منشاء اصلی اعتیاد به گوشی های هوشمند در نوجوانان و جوانان، استرس های محیطی همچون مدرسه و خانواده می باشد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف، سبک های مدیریتی گوشی های هوشمند و اعتیاد به گوشی های هوشمند: نقش واسطه ای کارکردهای اجرایی گرم در دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر مقطعی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان مدارس عادی دختر و پسر 15 تا 18 ساله ساکن شهر تهران در سال 1399-1400 تشکیل دادند، که از میان آن ها، تعداد 722 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از ابزارهای وابستگی به تلفن همراه (بیانچی و فیلیپس، 2005)، سبک های مدیریت گوشی های هوشمند (هسیه و همکاران، 2019) و کارکردهای اجرایی (بالستر جرارد و همکاران، 2000) استفاده شد که همگی از اعتبار و پایایی قابل قبولی برخوردار بودند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-V24 و Amos-V8.8 استفاده گردید. همچنین به منظور پاسخگویی به فرضیه های پژوهش از مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد . یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که مدل از برازش مناسبی برخوردار است. همچنین نتایج نشان داد مسیر استاندارد مستقیم مدیریت گوشی های هوشمند بر اعتیاد به گوشی های هوشمند غیرمستقیم و معنی دار است (05/0= P ). نتیجه گیری: نتایج نشان داد اثر استاندارد مستقیم مدیریت گوشی های هوشمند بر اعتیاد به گوشی معنی دار بوده و اثر استاندارد غیرمستقیم مدیریت گوشی هوشمند بر اعتیاد به گوشی با نقش میانجیگری کارکردهای اجرایی گرم معنی دار است. لذا توجه به متغیرهای مذکور در پیشگیری و طراحی درمان های مناسب تر به پژوهشگران و درمانگران یاری می رساند.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودآگاهی فرماندهان یکی از نیروهای نظامی و سبک های مدیریتی آنان انجام شد. روش: جامعه آماری پژوهش حاضر، فرماندهان یکی از نیروهای نظامی با جامعه آماری 450 نفر است که با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری تصادفی، تعداد 252 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شد. برای طراحی سوالات مرتبط با خودآگاهی از پرسشنامه استاندارد شامل 11 سوال و برای سوالات سبک های مدیریتی از پرسشنامه محقق ساخته شامل 35 سوال استفاده شد. آلفای کرونباخ به دست آمده برای پرسشنامه های فوق به ترتیب 89/0 و 91/0 بود که پایایی قابل قبولی را نشان می دهد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از روش های آزمون همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد. نتایج: نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان می دهد که همبستگی معناداری بین خودآگاهی فرماندهان و سبک های مدیریتی (679/0) آنها وجود دارد. همچنین وجود رابطه معنا دار بین خودآگاهی فرماندهان و سبک های مدیریتی نهاد مدار، فردمدار و کارمدار به تائید آماری رسیده است. بر اساس نتایج حاصل از رگرسیون خطی چندگانه، دو متغیر بازخورد (225/0) و خودگشودگی (588/0) از تغییرات سبک های مدیریتی را تبیین می نماید. بحث: با توجه به نتایج پ ژوهش حاضر، خودآگاهی فرماندهان می تواند منجر به شناخت بهتر دیگران و در نتیجه ارتباط بهتر و کاهش تنیدگی شغلی و فشار روانی در کارکنان شود و با اعمال سبک های مدیریتی اثربخش عملکرد شغلی افراد و سازمان را ارتقاء بخشد.

هدف: هدف از این پژوهش، شناسایی سبک های مدیریتی خلاق در دانشگاه ها و بررسی نقش آن ها در ایجاد کسب و کارهای نوآورانه است. روش شناسی: این پژوهش از نظر روش، توصیفی-پیمایشی و از نظر هدف، کاربردی است. جامعه آماری شامل ۱۸۰ نفر از مدیران، اساتید و کارکنان دانشکده های کارآفرینی دانشگاه تهران و دانشکده های مدیریت و روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج بود. نمونه گیری به صورت تصادفی طبقه ای انجام شد و بر اساس جدول کرجسی-مورگان، ۱۵۲ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بود که بر اساس پرسشنامه های استاندارد طراحی و تدوین شد. برای تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره با استفاده از نرم افزار SPSS-27 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که سبک های مدیریتی مشارکتی (r = 0.67, p < 0.01) و مربیگری (r = 0.83, p < 0.01) به طور معناداری با نوآوری در کسب وکارهای نوآورانه مرتبط هستند. مدل رگرسیون نشان داد که هر دو سبک مدیریتی به طور معناداری نوآوری را پیش بینی می کنند (F = 56.78, p < 0.01, R² = 0.79). نتایج رگرسیون چندمتغیره نشان داد که سبک مدیریت مشارکتی (B = 0.55, β = 0.46, p < 0.01) و سبک مدیریت مربیگری (B = 0.73, β = 0.62, p < 0.01) تاثیر معناداری بر نوآوری در کسب وکار دارند. بحث و نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان دهنده اهمیت سبک های مدیریتی مشارکتی و مربیگری در تقویت نوآوری و خلاقیت در محیط های دانشگاهی است. مدیران دانشگاه ها می توانند با اتخاذ این سبک های مدیریتی، محیطی خلاق و نوآورانه ایجاد کنند که به توسعه کسب وکارهای نوآورانه کمک می کند.