شهر دوستدار کودک

کودکان به عنوان بخشی از جامعه بشری نسل آینده هر کشوری را شکل داده اند و تعامل کودک با محیط پیرامون نیازمند رشد جسمانی و ذهنی اوست. بنابراین توجه به محیطی که باعث رشد ذهنی و جسمانی کودک شود حائز اهمیت است. به منظور بررسی محیط مناسب برای کودکان ابتکار شهر دوستدار کودک موردتوجه قرارگرفته است. هدف کلی این پژوهش ارتقای وضعیت دو شهر از منظر شهر دوستدار کودک و شناسایی شاخص های مناسب شهر دوستدار کودک و مقایسه تطبیقی در دو کلان شهر تهران و اصفهان است. پژوهش حاضر به لحاظ روش ترکیبی و به لحاظ هدف، توسعه ای است و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، بررسی های میدانی و مصاحبه بوده است جامعه آماری کودکان 1 تا 15 سال است که حجم نمونه در دو کلان شهر 380 نمونه تعیین شده است. جهت تجزیه وتحلیل شاخص ها از آزمون یومن ویتنی استفاده شده است. نتایج ارزیابی نشان می دهد در مقایسه دو شهر تهران و اصفهان ازنظر شاخص های موردبررسی (اجتماعی و کالبدی، اقتصادی، زیست محیطی، مدیریت شهری و اوقات فراغت) شهر تهران در متغیر ایمنی و حفاظت با میانگین 09/3 و شهر اصفهان در متغیر مشارکت و شهروندی با میانگین 22/3 دارای سطح مطلوب اند. یافته ها حاکی از آن است که تهران در سایر شاخص ها در مقایسه با اصفهان در وضعیت مناسب تری قرار دارد ولی به طورکلی هر دو شهر ازنظر شاخص های استاندارد فاصله دارند.

پیشینه تجربی موجود نشانگر آن است که علی رغم تلاش های مهم و اساسی که برای شکل گیری شهرهای دوستدار کودک به عمل آمده است، شهرهای اندکی در ایران و حتی جهان می توانند ادعا کنند که به چنین هدفی دست یافته اند. یکی از دلایل اصلی این ناکامی، عدم توجه به تمام ابعاد مهم و اساسی مورد نیاز در شکل گیری شهرهای دوستدار کودک می باشد. به این منظور، مطالعه حاضر برای پیشنهاد مدلی برای دستیابی به شهرهای دوستدار کودک در شهر مشهد به انجام رسید. روش انجام پژوهش، توصیفی-تحلیلی و برمبنای هدف کاربردی است. داده های مورد نیاز با استفاده از پرسش نامه ای که روایی و پایایی آن به تأیید رسیده بود و از نمونه ای به تعداد 90 نفر از کارشناسان متخصص در حوزه های برنامه ریزی شهری، علوم اجتماعی و روان شناسی گردآوری شد. داده های گردآمده با استفاده از آماره های استنباطی به خصوص تحلیل عاملی-اکتشافی و تحلیل عاملی تأییدی تجزیه وتحلیل شد. یافته ها نشان داد که برای شکل گیری شهر دوستدار کودک به ترتیب سه بعد سیاسی، محیط فیزیکی و حقوق کودک امتیاز 88/0، 87/0 و 80/0 را به خود اختصاص می دهند؛ بنابراین در صورتی که این اولویت بندی مد نظر نباشد، دسترسی به شهرهای دوستدار کودک غیر ممکن خواهد بود. آن چه تاکنون در عمل انجام شده، توجه و تأکید صرف بر بعد فیزیکی بوده است.

حاشیه نشینی یکی از مسائل مهم در حیطه شهرسازی و معماری است و باید به نکات مهم تأثیرگذاری بر ساکنین و پیامدهای آن توجه ویژه داشت؛ نکاتی همچون کمبود فضاهای آمورشی و پرورشی مانند فضاهای کودک محور، مسائل امنیتی، فشارهای معیشتی و تربیتی می تواند پیامدهای بسیاری بر روی ساکنین خود بگذارد اما بزرگ ترین و حساس ترین قربانیان آسیب های اجتماعی کودکان هستند. در این راستا، محرومیت کودکان از فضاهای کودک محور باعث تخلیه انرژی کودکان در محیط های نامناسب می شود که همین امر زیان های مالی، جسمی، روحی و حتی جانی را می تواند به همراه داشته باشد. این پژوهش به شناسایی و بررسی عوامل تأثیرگذار بر شرایط نامناسب کودکان حاشیه نشین و کنکاش بر دلایل محرومیت کودکان از نبود یا کمبود فضاهای کودک محور و اثرات مخربی که بر کودکان در حال و آینده می گذارد، همچنین ارائه راهکارهایی برای بهبود این وضعیت می پردازد. پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است و داده ها از طریق جمع آوری اسنادی و کتابخانه ای اکتساب شده اند، سپس با استفاده از تجارب سایر اساتید و محققین، با ذکر نمونه ها و مقالات کار شده در زمینه های تخصصی متنوع، بررسی میدانی ازجمله بازدید، مصاحبه با ساکنین و پرسشنامه انجام شده است و در نهایت تحلیل و نتیجه گیری نویسندگان، صورت گرفته است. حاشیه نشینی اغلب همراه با تقابل فرهنگ های متفاوت و نامتجانس همراه است، این امر موجب بروز آسیب هایی ازجمله، افزایش جرم و جنایت و فروش مواد مخدر و کار کودکان، تهدید سلامت روانی ساکنان و به ویژه کودکان، توزیع نابرابر و نامتوازن امکانات رفاهی، بهداشتی، آموزشی و همچنین عدم کیفیت فضاهای باز شهری مانند پارک، فضای بازی کودکان است که با بررسی این عوامل در محلات (نایسر، اسلام آباد و فرجه)، کمیت و کیفیت آن ها تعیین شده و به ارائه راهکار جهت رفع این عوامل پرداخته شده است.

شهر دوستدار کودک، محیطی است که در آن نیازها، حقوق و رفاه کودکان در اولویت قرار دارد و یکی از مهم ترین مؤلفه های تشکیل دهنده این شهر، وجود فضاهای ورزشی مناسب و اختصاصی برای کودکان است. این فضاها نه تنها به رشد جسمانی کودکان کمک می کنند؛ بلکه نقش مهمی در توسعه مهارت های اجتماعی، عاطفی و شناختی آن ها ایفا می کنند. بنابراین در پژوهش حاضر سعی شده است به اولویت بندی و تحلیل شاخص های شهر دوستدار کودک با تأکید بر فضاهای ورزشی کودک در شهر اهواز پرداخته شود. روش مورد استفاده در این پژوهش از نظر ماهیت داده ها کیفی- کمی،  از نظر هدف کاربردی و از حیث گردآوری داده ها از نوع تحقیقات توصیفی بوده است. در این پژوهش برای گردآوری داده ها از ابزار پرسش نامه دیمتل  و برای اولویت بندی معیارها از تکنیک دنپ بهره گیری شده است. تمامی مراحل با استفاده از نرم افزار اکسل که شامل 6 معیار و 23 زیرمعیار می باشد انجام شده است. روایی پرسش نامه به تأئید خبرگان رسیده است. برای سنجش پایایی پرسش نامه از نرخ ناسازگاری استفاده شده است. از آنجایی که نرخ ناسازگاری ماتریس F از 1/0 کمتر می باشد در نتیجه ماتریس مورد نظر که منبعث از آراء و نظرات خبرگان می باشد، پایایی دارد و می توان ادامه مسیر  را پیمود. در نهایت یافته های پژوهش نشان داد که به ترتیب شاخص های مهارت های اجتماعی، اقتصادی، تجهیزات، دسترسی، ایمنی و امنیت و تنوع فعالیت رتبه های اول تا ششم را به خود اختصاص داده اند. همچنین با توجه به نتایج زیرشاخص ها می توان گفت زیرشاخص های اقتصادی بیشترین و تنوع فعالیت اختصاصی کمترین امتیاز را به خود اختصاص داده است.  

در دنیای شهری امروز، کودکان با عوامل استرس زا مواجه هستند که بر سلامت روان آن ها تأثیر منفی می گذارد. بنابراین،ایجاد شهرهای دوستدار کودک که نیازهای کودکان را در اولویت قرار می دهند،اهمیت زیادی در برنامه ریزی و طراحی شهری دارد.یکی از رویکردهایی که به طور چشمگیری مورد توجه قرار گرفته است، گنجاندن فضاهای سبز شهری مانند پارک ها و زمین های بازی برای کمک به سلامت روان کودکان است. هدف این مقاله بررسی تأثیر فضاهای سبز شهری بر سلامت روان  کودکان در چارچوب رویکرد شهر دوستدار کودک است.این پژوهش با هدف توسعه ای-کاربردی انجام شده است و برای جمع آوری داده ه ا از دو روش اسنادی و میدانی بهره گرفته شده است.ابتدا با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی،اطلاعات مربوط به تاثیر فضاهای سبز شهری بر سلامت روان کودکان جمع آوری شد.سپس پرسشنامه های مناسب طراحی و توزیع شدند و تعداد 379نفر با روش نمونه گیری کوکران به عنوان نمونه انتخاب گردید.درنهایت تجزیه وتحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSSو روش های آماری توصیفی و استنباطی همچون آزمون t تک نمونه ای و رگرسیون گام به گام انجام گرفته است.در مرحله بعد،با استفاده از روش تاپسیس،تاثیر فضاهای سبز شهری بر سلامت روان کودکان در دو منطقه چهار و پنج کرج بررسی شده است. نتایج  پژوهش نشان می دهدکه میانگین شاخص ها در منطقه پنج دارای تاثیرگذاری بیشتری بر سلامت روان کودکان آن منطقه نسبت به منطقه چهار خواهد داشت و یافته های مدل تاپسیس نشان داد که از مجموع مناطق مورد مطالعه، منطقه پنج با ضریب (99/0)در رتبه اول و منطقه چهار با وزن (01/0)در رتبه دوم از دیدگاه کودکان 6 تا 14قرار گرفته است.