تمرینات تعادلی

هدف از این تحقیق بررسی تأثیر دو ماه تمرینات مقاومتی و تعادلی بر تعادل کودکان فلج مغزی دای پلژی بود. این تحقیق روی 3 پسر فلج مغزی با میانگین سنی 5/6 سال انجام گرفت. در این پژوهش از روش پژوهشی مورد منفرد با طرح A-B استفاده شد. به طوری که پس از تعیین موقعیت خط پایه، مداخله آغاز شد و طی 24 جلسه مداخله انفرادی، تمرینات قدرتی و تعادلی به آزمودنی ها ارائه شد و هر سه آزمودنی یک ماه پس از پایان مداخله دو هفته پی در پی تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند. تعادل با آزمون برگ اندازه گیری شد. براساس شاخص های آمار توصیفی و تحلیل دیداری نمودار داده ها، مداخله مورد نظر برای هر سه شرکت کننده در تعادل ( PND 100% برای هر سه شرکت کننده) اثربخش بوده و میزان تعادل افراد بعد از مداخله نسبت به مرحله پایه بهبود داشته است، اما یک ماه پس از پایان مداخله روند نسبتاً ثابتی داشته است. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات مقاومتی و تعادلی می تواند موجب بهبود تعادل افراد فلج مغزی شود.

مهارت های حرکتی پایه، عنصر اصلی رشد حرکتی اند و به دو گروه مهارت حرکتی درشت و ظریف تقسیم می شوند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر تمرینات تعادلی با توپ سوئیسی بر مهارت حرکتی درشت کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی بود. شرکت کنندگان در پژوهش سه کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی نوع ترکیبی، در رده سنی 8-6 سال بودند. این پژوهش یک مطالعه موردی با طرح خط پایه چندگانه بود. شرکت کنندگان به مدت 9 هفته تحت تمرین با توپ سوئیسی قرار گرفتند. با کاربرد طرح خط پایه چندگانه، تغییر در مهارت حرکتی درشت شرکت کنندگان در توالی های یک هفته ای بررسی شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه کانرز فرم 48 سؤالی والدین و آزمون تبحر حرکتی برونینکس - اوزرتسکی بود. یافته های پژوهش براساس تحلیل دیداری و شاخص های آمار توصیفی تجزیه وتحلیل شد. تجزیه وتحلیل یافته ها نشان داد مداخله مورد نظر در بهبود مهارت حرکتی درشت سه شرکت کننده اثربخش بوده است (با درصد داده های ناهمپوش (PND) برابر با 100 درصد برای هر سه شرکت کننده). نتایج پژوهش حاضر بیانگر تأثیر مثبت تمرینات تعادلی با توپ سوئیسی در بهبود مهارت حرکتی درشت کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی است.

زمینه: هدف از این پژوهش ارزیابی تاثیر برنامه ورزشی تعادلی 8هفته ای بر شاخص های زمانی و مکانی عملکرد راه​ رفتن در کودکان کم توان ذهنی مدرسه ​ای بود. روش: به ​همین ​منظور، 40نوجوان کم توان ذهنی برای بررسی تاثیر برنامه های تمرینی تعادلی بر عملکرد راه​رفتن در 2گروه قرارگرفتند: (19نفر گروه آزمایش و 21نفر گروه گواه). گروه آزمایش در یک​ برنامه 8هفته ای برنامه های تمرینی تعادلی شرکت​ کردند که شامل 2جلسه در یک​ هفته بود. راه​رفتن با استفاده از شاخص های زمانی و مکانی موردارزیابی قرارگرفت. یافته ها: یافته ها نشان​ دادند که برنامه های تمرینی تعادلی منجربه پیشرفت های قابل توجه در عملکردهای شرکت کننده در شاخص های زمانی و فضایی می شوند. نتیجه گیری: بنابراین، برنامه های تمرینی تعادلی برای بهبود عملکرد راه ​رفتن می تواند یک ​اقدام موثر باشد و برای بهبود تعادل و راه ​رفتن پیشنهادشود.

با توجه به مشکلات تعادل و قدرت در دانش آموزان کم توان ذهنی، این پژوهش با هدف بررسی تأثیر یک دوره تمرین قدرتی تعادلی بر تعادل ایستا و قدرت ایزومتریک دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام گردید. 26 نفر از دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر 10 تا 15 سال در این پژوهش شرکت کردند که به دو گروه تجربی) با میانگین سنی 82/1±72/13 سال،قد 46/±8 146 سانتی متر، وزن 94/15±15/43 کیلوگرم، ضریب هوشی 17/7±38/61 و سن عقلی 22/1±16/7 سال) و گروه کنترل (با میانگین سنی 88/1±06/14 سال، قد 75/92±10/148 سانتی متر، وزن 07/11±48/46 کیلوگرم، ضریب هوشی 03/5±30/61، سن عقلی 07/1 ±18/7 سال و حدود عقب ماندگی 44/82±1/5 سال) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه 50 دقیقه ای تمرینات تعادلی و قدرتی را انجام دادند. پیش و پس از اتمام دوره تمرین از شرکت کنندگان آزمون ایستادن روی یک پا برای سنجش تعادل ایستا با چشم باز و بسته و نیز آزمون قدرت ایزومتریک عضلات باز کننده کمر به عمل آمد. نتایج آزمون تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری نشان می دهد که نمرات تعادل ایستا با چشم باز و چشم بسته و نیز قدرت عضلات باز کننده کمر در سطح 05.0 ≥P معنا دار می باشد و گروه تجربی در هر سه متغیر بهبود معناداری را تجربه کرده است؛ بنابرین، تأثیر تمرین بر تعادل ایستا با چشمان باز و بسته و نیز قدرت عضلات تنه، معنا دار می باشد و می توان از این شیوه تمرینی برای بهبود تعادل ایستا و قدرت ایزومتریک دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر استفاده نمود

کودکان عقب مانده ذهنی در مقایسه با کودکان عادی همسن خود از نظر آمادگی جسمانی از امتیاز کمتری برخوردارند. از آنجا که تمرینات تعادلی می تواند راهکاری برای حل این مشکل باشد، هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرینات تعادلی بر تعادل ایستا و پویای دانش آموزان کم توان ذهنی بود. در این پژوهش نیمه تجربی 32 دانش آموز دختر کم توان ذهنی شهر یزد در دو گروه 16 نفره تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای اندازه گیری تعادل از تست ستاره، لک لک و شارپند رومبرگ استفاده شد. پیش و پس از 8 هفته اجرای تمرینات تعادلی روی گروه تجربی از آزمودنی های هر دو گروه آزمون تعادل گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون T مستقل تجزیه وتحلیل شد. یافته ها نشان داد که پس از اجرای تمرینات تعادلی، تعادل پویا و ایستا روی یک پا در گروه تجربی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنا داری (05/0P≤) داشت. اما در تعادل ایستا روی هر دو پا در هیچ کدام از گروه ها بهبود معنا داری مشاهده نشد (05/0P≥). از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که 8 هفته تمرینات تعادلی در بهبود تعادل ایستا و پویای دانش آموزان کم توان ذهنی مؤثر بوده است. بنابراین انجام چنین تمریناتی به عنوان بخشی از برنامه تربیت بدنی افراد کم توان ذهنی توصیه می شود.

کودکان عقب مانده ذهنی در مقایسه با کودکان عادی همسن خود از نظر آمادگی جسمانی از امتیاز کمتری برخوردارند. از آنجا که تمرینات تعادلی می تواند راهکاری برای حل این مشکل باشد، هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرینات تعادلی بر تعادل ایستا و پویای دانش آموزان کم توان ذهنی بود. در این پژوهش نیمه تجربی 32 دانش آموز دختر کم توان ذهنی شهر یزد در دو گروه 16 نفره تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای اندازه گیری تعادل از تست ستاره، لک لک و شارپند رومبرگ استفاده شد. پیش و پس از 8 هفته اجرای تمرینات تعادلی روی گروه تجربی از آزمودنی های هر دو گروه آزمون تعادل گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون T مستقل تجزیه وتحلیل شد.  یافته ها نشان داد که پس از اجرای تمرینات تعادلی، تعادل پویا و ایستا روی یک پا در گروه تجربی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنا داری (05/0P≤) داشت. اما در تعادل ایستا روی هر دو پا در هیچ کدام از گروه ها بهبود معنا داری مشاهده نشد (05/0P≥). از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که 8 هفته تمرینات تعادلی در بهبود تعادل ایستا و پویای دانش آموزان کم توان ذهنی مؤثر بوده است. بنابراین انجام چنین تمریناتی به عنوان بخشی از برنامه تربیت بدنی افراد کم توان ذهنی توصیه می شود.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم اعصاب مرکزی است که با نشانه های گوناگون بالینی از جمله خستگی، ناتوانی جسمانی و ... آشکار می گردد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر هشت هفته تمرینات هوازی در آب و تمرینات تعادلی بر ناتوانی جسمانی و سلامت روانی بیماران زن مبتلا به MS اجرا شده است. مواد و روش ها: طرح تحقیقی حاضر از نوع کاربردی و روش تحقیق نیمه تجربی بوده که تعداد 45 نفر از بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس عضو انجمن MS شهرستان اصفهان با درجه ناتوانی جسمانی 1 تا 4، مدت بیماری 12 تا 48 ماه و دامنه سنی20 تا 45 سال، به عنوان نمونه آماری انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری تمرینات هوازی در آب، تمرینات تعادلی و شاهد قرار گرفتند. هر دو گروه تمرین، به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 40 تا 50 دقیقه ای به تمرینات مربوط به خود پرداختند. آزمودنی ها مقیاس ناتوانی جسمانی Kurtzke و پرسشنامه سلامت عمومی Goldberg و Hiller را قبل و بعد از 8 هفته تکمیل نمودند، داده ها با آزمون های آماری t همبسته، (One-way ANOV) One-way analysis of variance و Multivariate analysis of variance (MANOVA) و آزمون تعقیبی Tukey تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در هر دو گروه تمرینات هوازی در آب و تمرینات تعادلی، ناتوانی جسمانی کاهش معنی دار و سلامت روانی افزایش معنی داری داشته است و تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرینی مشاهده نشد. نتیجه گیری: در نهایت با توجه به یافته های این پژوهش می توان گفت، هر دو شیوه تمرینی هوازی در آب و تعادلی می توانند در کاهش ناتوانی جسمانی و افزایش سلامت روانی بیماران زن مبتلا به MS تأثیر معنی داری داشته باشند.

مقدمه: با بالا رفتن سن مشکلات اسکلتی و عضلانی نیز افزایش می یابد و سالمندان را در سطوح مختلف تحت تاثیر قرار میدهد. سالمندی با کاهش ظرفیت فیزیولوژیکی و عملکردی در ارتباط است که میتواند باعث افزایش ناتوانی و خطر سقوط شود. بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر چهار هفته تمرینات منتخب تعادلی بر کاهش خطر سقوط زنان سالمند غیر فعال با نقص تعادل می باشد. روش بررسی: این مطالعه یک تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون است، که در آن 30 زن سالمند 60 تا 70 سال به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تجربی(15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی تمرینات منتخب تعادلی (4 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه) را اجرا نمودند. قبل و پس از 4 هفته تمرینات، به منظور اندازه گیری خطر سقوط آزمودنی ها از آزمون تعادلی برگ استفاده گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تی مستقل با استفاده از نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که در گروه تجربی تفاوت معناداری در امتیازات کسب شده بین دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون در کاهش خطر سقوط وجود دارد، (0/05≥p). این در حالی است که در گروه کنترل برای کاهش خطر سقوط تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: از نتایج تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که با توجه به تاثیر مثبت تمرینات میتوان احتمال داد که با استفاده از تمرینات منتخب تعادلی خطرسقوط و اختلال در پوسچر سالمندان کاهش می یابد.

مقدمه: یکی از شایع ترین اختلال ها که در دوران کودکی بروز پیدا می کند، اختلال نقص توجه/ بیش فعالی است که با ویژگی هایی چون نارسایی توجه، بیش فعالی و رفتارهای تکانشی مشخص گردیده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش تمرینات تعادلی بر تعادل ایستا و توجه انتخابی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعال انجام شد. روش: این پژوهش از نوع مطالعات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه کودکان ۶ سال دارای اختلال نقص توجه/ بیش فعال مراجعه کننده به مراکز مشاوره روانشناختی کودکان شهر گرگان در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود. روش نمونه گیری از نوع نمونه گیری در دسترس بود که ۳۰ نفر به عنوان نمونه در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. جهت جمع آوری داده ها از آزمون تعادل لک لک و آزمون رنگ واژه استروپ استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل کوواریانس به کمک نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ استفاده شد. یافته ها: نتایج حاکی از تفاوت معنادار میان میانگین های پس آزمون دو گروه آزمایش و کنترل بود؛ بدین معنی که آموزش تمرینات تعادلی می تواند میزان تعادل ایستا (۰/۰۰۱>p؛ ۱۹/۴۵=F) و توجه انتخابی (۰/۰۰۱>p؛ ۲۸/۶۳=F) کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعال را بهبود بخشد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که آموزش تمرینات تعادلی بر توجه انتخابی و تعادل ایستای کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعال مؤثر است. از این رو به نظر می رسد گنجاندن این برنامه ی تمرینی در برنامه ی توانبخشی این کودکان مفید باشد.

زمینه و هدف: با توجه به تاثیر خستگی عضلانی ناشی از فعالیت های ورزشی بر حفظ وضعیت قامت، ارزیابی تاثیر بازیافت تعادل در بهبود عملکردهای ورزشی خسته کننده، در دوره های مختلف سنی و ورزشی ضروری می باشد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی تاثیر تمرینات تعادلی در حین استراحت فعال بر بازیافت تعادل پویا در ورزشکار خسته تا مرز واماندگی بود. روش تحقیق: 30 نفر دانشجوی ورزشکار مرد سالم (میانگین سنی 1/66 ± 21/23 سال، قد 1/73± 177/43 سانتیمتر، وزن 7/47± 64/03 کیلوگرم) به طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. از آزمون تعادلی Y برای ارزیابی کنترل وضعیت قامت پویا و از پروتکل خستگی عملکردی هفت مرحله ای ساسکو و آزمون درک تاش بورگ، برای ارزیابی خستگی استفاده شد. تمرینات تعادلی به اجرا درآمده راه رفتن روی خط صاف، آزمون تعادلی لی لی، ایستادن روی پنجه پا در حال حرکت و آزمون تعادلی لک لک بودند. به منظور استخراج نتایج از آزمون های t وابسته، t مستقل، تحلیل واریانس و شفه استفاده گردید و سطح معنی داری 05/p≤0 در نظر گرفته شد. یافته ها: در آزمون تعادلی YBT در گروه استراحت فعال با تمرینات تعادلی، تعادل در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون، به طور معنی داری بالاتر بود ( 001/p<0). میزان بازیافت تعادل در گروه استراحت فعال توام با تمرینات تعادلی در مقایسه با گروه استراحت فعال بدون تمرینات تعادلی، به طور معنی داری بالاتر بود ( 001/p<0). همچنین میزان کنترل قامت پس از اعمال پروتکل خستگی در تمامی جهات و در سه مرحله پیش، میان و پس آزمون شاخص RPE به طور معنی داری ( 05/p≤0) کاهش یافت. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر تعادل بر کیفیت اجرای فنون ورزشی، تاش برای بازیافت آن بین فعالیت های ورزشی شدید، منجر به کاهش خطای عملکردی ناشی از خستگی و کسب نتیجه بهتر در مسابقه خواهد شد.