پرویز نصیری

از دیرباز تاکنون در کلیه مراحل زندگی بشر، مسکن از اهمیت ویژه ای به علت تامین نیازهای اساسی انسان برخوردار بوده است. بسیاری از ویژگی های طراحی مسکن متأثر از باورهایی است که ریشه در فرهنگ افراد در هر دوره ای دارد و لذا طراحی مسکن مطلوب با توجه ارزش های فرهنگ و اعتقادی نیازمند دستیابی به الگویی برای تحلیل ارزش های فرهنگی در طراحی معماری مسکن می باشد. تحلیل ارزش های فرهنگی در طراحی معماری مسکن شهرها می تواند الگویی مناسب برای تدوین سیاست ها و قانون گذاری ها در امر طراحی معماری و ساخت مسکن مطلوب باشد. از این رو هدف از انجام این پژوهش، ارائه الگویی جهت تحلیل ارزش های فرهنگ ایرانی – اسلامی در طراحی معماری بناهای بافت قدیم محلات تهران است تا بر اساس این الگو، امکان تحلیل و احصاء ارزش های فرهنگی بکارگرفته شده در معماری ساختمان ها که منطبق با فرهنگ ایرانی–اسلامی باشد، برای طراحان، معماران و مجریان قابل لمس و درک باشد. روش پژوهش بصورت آمیخته (کیفی و کمی) و از حیث هدف کاربردی بوده و ماهیت توصیفی-تحلیلی دارد. نتایج آزمون حاکی از آن است که در تحلیل ارزش های فرهنگی در طراحی معماری مسکونی شهر تهران هفت مولفه مرتبط با ارزش های فرهنگی شناسایی شد که شامل محرمیت، مردم واری، ارتباط با محیط طبیعی، حس زیبایی شناسی، درونگرایی، خودبسندگی و پرهیز از بیهودگی (سودمندی) می باشد که نقش موثری در شکل گیری طرح معماری بناهای مسکونی بافت قدیم تهران داشته است.

این تحقیق با هدف تأثیر مربی گری بر عملکرد شغلی با میانجی گری پشیتبانی همکاری کارکنان آموزشگاه های آزاد فنی و حرفه ای استان تهران انجام گرفت. جامعه آماری را کارکنان آموزشگاه های آزاد فنی و حرفه ای استان تهران تشکیل داد. تعداد حجم نمونه 232 نفر بود. روش نمونه گیری سهمیه بندی تصادفی بوده است. روش پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ جمع آوری داده ها توصیفی– همبستگی بوده است. روش تجزیه و تحلیل داده ها بهره برداری از شاخص های آمار توصیفی، آزمون معادلات ساختاری و آزمون سوبل بود که توسط نرم افزار PLS اجرا گردید. نتایج تحقیق حاکی از آن بود که مربی گری بر عملکرد شغلی کارکنان و نیز پشتیبانی همکاری آن ها تأثیر مثبت و معنی دار داشته است. مربی گری بر عملکرد شغلی کارکنان با میانجی گری پشتیبانی همکاری آن ها تأثیر مثبت و معنی دار داشته است. بنابراین مربی گری به صورت های مستقیم و غیرمستقیم بر عملکرد شغلی کارکنان آموزشگاه های آزاد فنی و حرفه ای تأثیر مثبت و معنی دار داشته است.

هدف این مقاله، بررسی پدیده دوزبانگونگی در حوزه های رسمی و غیررسمی و همچنین، بررسی تأثیر عوامل سن، جنس، سطح تحصیلات و شغل، بر کاربرد دو زبان فارسی و ترکی در شهر اردبیل است. این تحقیق از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی- پیمایشی است. نمونه آماری تحقیق از میان جامعه آماری (جمعیت شهر اردبیل) به روش نمونه گیری مرحله ای و براساس جدول مورگان ۴۰۰ نفر انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه پژوهشی پاراشرو برای تحلیل یافته ها از آزمون های آماری t دو نمونه وابسته و تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شده است. مقایسه کاربرد زبان فارسی با ترکی در شهر اردبیل نشان داد که : جوانان نسبت به سالمندان،زنان نسبت به مردان،دارندگان تحصیلات بالا نسبت تحصیلات پایین و حوزه های آموزشی و اداری نسبت به دیگر حوزه ها بیشتر از زبان فارسی استفاده می کنند.