سید مجید امامی

«الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت» گفتمانی است متعلق به انقلاب اسلامی در دهه چهارم که درصدد جای گزینی با «گفتمان توسعه» است. اگر زیرساخت مهم گفتمان توسعه «جامعه شناسی سکولار» است، الگوی پیشرفت و نظام سازی اسلامی نیازمند دانشی اصیل ملهم از منابع و روش شیعی در موضوع شناسی اجتماعی است که البته، تأخیر و نیز موانعی جهت تحقق آن در شرایط فعلی به چشم می خورد. مقاله با این نگاه در سه بخش کلی، لوازم و مفردات و ماهیت جامعه شناسی مطلوب را بیان کرده و سپس در گذری بر تاریخ اجتماعی ایران ظرفیت شناخت و تبیین روابط اجتماعی از منظر عالمان دین، بررسی و در نهایت، موانعی که رفع آنها (در عین توانمندی های متنی و منبعی) برای تأسیس جامعه شناسی از نوعی دیگر، لازم است معرفی و شرح شده اند.

مسئله اصلی مقاله حاضر، کارکرد ها و کژ کارکرد های پی گیری یکی از ضرورت های حکومت دینی است که از پیچیده ترین مسائل فرهنگی جهان معاصر - یعنی تمایز جنسیتی و بحران جنسی و هویت یابی بدن - بی بهره نیست. رویکرد نگارنده در این جامعه شناسی حجاب، به کارگیری چارچوب نظری عرفی شدن بوده که خود باب مستوفایی از مباحث موافق و مخالف است، لیکن با پذیرش این اصل که حکومت اسلامی نمی تواند نسبت به احکام الاهی بی تفاوت باشد، در پنج محور به کژ کارکردها و پیامد های محتمل و عملی اجرا و تحقق چنین امری پرداخته شده تا توجه سیاست گذاران و مجریان فرهنگی اجتماعی را بار دیگر به معادلات پیچیده دین و فرهنگ جلب کرده باشد و البته، فرایند های پیش گیرانه، بازاندیشانه و حفاظتی را به مجموع راهبردهای ارتقا و بهسازی حجاب و آراستگی بیفزاید. روش پژوهش، تحلیلی و توصیفی است و از اسناد، اخبار و مشاهدات میدانی و سیاستی، در کنار منابع اولیه بهره برده شده است. در ضمن، این مقاله دربردارنده طبقه بندی توصیفی ای از راهبردها و تحلیلی محیطی از رویارویی نظام با مسئله بدحجابی می باشد.