نقش نیروهای مسلح در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران؛ مطالعه موردی سیاست نگاه به شرق (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
حوزه مطالعاتی تحلیل سیاست خارجی عمدتاً معطوف به سطح داخلی کشورهاست و بر شکل گیری سیاست خارجی و شناخت مؤلفه های مؤثر بر آن تمرکز دارد. ذیل این حوزه مطالعاتی، از مدل «رفتار سازمانی» می توان نام برد؛ طبق این مدل، حکومت بازیگری یکپارچه نیست، بلکه متشکل از مجموعه ای از سازمان های نسبتاً مستقل است. از چشم انداز مدل «رفتار سازمانی»، کنش حکومتی (در اینجا سیاست خارجی) به عنوان بازده سازمانی محسوب می شود. هدف این پژوهش آن است که از چشم انداز مدل مزبور، تأثیر رفتار نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران بر سیاست «نگاه به شرق» که بر دو ستون چین و روسیه ابتنا دارد را بررسی نماید. مقاله حاضر، این پرسش را مطرح می کند که چگونه نیروهای مسلح بر اتخاذ سیاست «نگاه به شرق» در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تأثیرگذار بوده است؟ این پژوهش از نوع کیفی بوده و در آن از روش توصیفی-تحلیلی استفاده شده است. نتیجه پژوهش نشان می دهد فرهنگ، منافع، اولویت و عملکرد سازمانی نیروهای مسلح، تقویت روابط با روسیه و چین را در پی داشته است؛ در واقع روابط با این دو کشور، تأمین کننده نیازهای نیروهای مسلح (مانند آموزش و تسلیحات) بوده و بدین ترتیب توانایی این سازمان را برای انجام وظیفه اصلی خود همانا تأمین امنیت جمهوری اسلامی ایران افزایش داده است. بنابراین رفتار نیروهای مسلح عامل مهمی در پیدایش و تداوم سیاست «نگاه به شرق» تلقی می شود.Role of Armed Forces in I.R. Iran’s Foreign Policy: A Case Study of the Look to the East Policy
Foreign policy analysis generally revolves around a nation’s national dynamics, focusing on formulating its foreign policy and identifying its influential factors. In foreign policy studies, the organizational behavior model is a typical framework in which a government does not act as a uniform player but consists of relatively independent organizations. From the perspective of this model, a governmental action (i.e., foreign policy) is considered an organizational output. In this study, the organizational behavior model is employed to analyze the effects of the behavior of I.R. Iran’s armed forces on the “look to the East” policy that relies on China and Russia. This paper addresses the following question: How have the Iranian armed forces affected the adoption of the “look to the East” policy in Iran’s foreign policy? For this purpose, a descriptive-analytical method was employed in this qualitative study. The results indicated that the organizational culture, interests, and performance of the Iranian armed forces have strengthened relations with Russia and China. In other words, Russo-Iranian and Sino-Iranian ties have fulfilled the needs of the Iranian armed forces (including training and arms), thereby reinforcing these forces in performing their main duty, i.e., safeguarding the security of the Islamic Republic of Iran. Therefore, the behavior of the Iranian armed forces can be considered a key factor in the emergence and continuation of the “look to the East” policy.
تبلیغات
