سیر تحول در ابزارهای حل و فصل مخاصمات در اروپا: از زور به دیپلماسی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
اگرچه اختلاف امری طبیعی در زندگی اجتماعی بشر است، اما ابزار مدیریت آن در دوره های مختلف یکسان نبوده است. تا پیش از پیمان وستفالی، رفع اختلافات از طریق استیلا و بوسیله اعمال زور صورت می گرفت، اما جنگ های سی ساله مذهبی نشان داد که ابزار زور کارآمدی سابق را ندارد. ازآن پس بود که نظام موازنه قوا و دیپلماسی نیز در روابط اروپاییان ظهور یافتند. تلاش این مقاله پاسخ به این پرسش است که بر اساس چه مؤلفه ها و فرآیندهایی نقش و جایگاه دیپلماسی در حل و فصل مخاصمات و بحران های اروپا قابل ارزیابی است؟ یافته های مقاله نشان می دهد از رنسانس به بعد مجموعه ای از مولفه ها، روندها و برخی رخدادها به وقوع پیوست که نتیجه انباشت آنها پس از چند قرن، اولویت یابی دیپلماسی نسبت به زور بوده است. روندهای ملی و ساختاری که تأثیر متقابل بر یکدیگر داشته اند بر تغییر ابزار اروپاییان از زور به دیپلماسی اثرگذار بوده اند. اروپاییان پیوند میان بقا و دیپلماسی را رفته رفته آموختند. ضرورت ها و اجتناب های ساختاری که خود را در پیدایش نظام موازنه قوا نشان داد به همراه حافظه تاریخی مشترک، تجربه زیستی مشترک، هویت و فرهنگ مشترک نسبی، دشمن مشترک، ارزش ها و باورهای مشترک نسبی و بسیاری از مولفه های دیگر مانند باور به راهکارهایی که حداکثر منافع را با حداقل هزینه به ارمغان آورد طی چند قرن در اروپا انباشت شد که موجب گردید خواست و اراده مضاعفی در اروپاییان پدید آید که برای راهکارهای مسالمت آمیز اولویت بالاتری قائل شوند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تبینی با اتکا به روش جامعه-شناسی تاریخی انجام شده است.Evolution of Conflict Resolution Tools in Europe: From Force to Diplomacy
Conflict is a natural phenomenon in human social life, yet the tools for managing it have not been uniform across historical periods. Prior to the Treaty of Westphalia, conflicts were resolved through subjugation and the exercise of force. However, the religious Thirty Years' War demonstrated that force no longer retained its former effectiveness. From that point onwards, the balance of power and diplomacy emerged in European relations. This article seeks to elucidate the components and processes that can be used to evaluate the role and position of diplomacy in resolving Europe's conflicts and crises. The findings indicate that, following the Renaissance, a set of factors, trends, and events accumulated over centuries, resulting in the prioritization of diplomacy over force. An interplay of national and structural trends influenced the shift of Europeans' conflict resolution tools from force to diplomacy. Europeans gradually learned the connection between survival and diplomacy. The structural imperatives and constraints that manifested in the emergence of the balance of power system, coupled with a shared historical memory, a common lived experience, a relatively shared identity and culture, a common enemy, and relatively shared values and beliefs, as well as numerous other factors, such as the belief in solutions that yield maximum benefits at minimal cost, accumulated in Europe over centuries. They led to a heightened desire and determination among Europeans to prioritize peaceful approaches. This research, conducted using a descriptive-explanatory approach within a historical sociology framework, underscores the historical processes that led to the prominence of diplomacy in Europe.
تبلیغات
