نیاز انسانها به مواهب طبیعى، اقتصاد و معیشت در زندگى مادى، امرى ضرورى است و در این اصل کلى تفاوتى میان انسانها نیست. آنچه منشأ تفاوت در اخلاق اقتصادى انسانهاست نوع رفتار آنان در کسب روزى و معیشت و درآمد، و نیز چگونگى بهرهگیرى و مصرف است. پیامبراعظم صلىاللهعلیهوآله در این دو عرصه (درآمد و مصرف) ویژگىهاى درسآموزى دارد. ایشان در عرصه درآمد، همچون دیگران به فعالیتهایى مانند چوپانى، تجارت و زراعت اشتغال داشت، و ضمن این که از جلب روزى از راههاى معنوى نیز غافل نبود، به وقت ضرورت، قرض هم مىکرد. اهتمام آن جناب بر حلال بودن درآمد قابل توجه است. در عرصه مصرف نیز قناعت و ساده زیستى، عدالت و احتیاط در مصرف بیتالمال، پرهیز از اسراف و تبذیر، و بالأخره انفاق در راه خدا از اصول قابل توجه در سیره اقتصادى پیامبر اعظم صلىاللهعلیهوآله است.